Twórczość, Wilkołak

Zbigniew Przybylak, "300 sposobów na szkodniki i choroby", recenzja mini, umysł nietomny.

Już od samego tytułu zaczynają się wady poradnika. Trzysta sposobów na... Czegokolwiek rzecz by dotyczyła, tego rodzaju napis jest typowym klikbajtem, marketingiem etc., na które kręcę nosem. Pierwsze strony utopijne, smętne w brzmieniu, o ekologii, przodkach, a nawet o wpływach faz księżyca, z zachętą do nabycia kolejnej książki - okropna reklama, zwłaszcza że recenzowana tu książeczka liczy sobie około 130 stron, napisana jest dużą czcionką, a dekoracyjne ilustracje zajmują nierzadko pół strony. Moim zdaniem książka liczy sobie około 80 stron treści rzeczywistej, nieomal broszurka. Powstaje zatem pytanie na ile widoki pięknych ogrodów i ogrodniczek podbijają koszta druku i cenę końcową produktu. Pooglądać sobie lubię, czemu nie, ale od tego mam inne strony (czarci uśmieszek). Na dodatek jest to jeden z czterech tomów serii i się człowiek zastanawia, czy nie można było czterech sztuk zunifikować, a potem dopiero wydać.

Ale to wszystko nieważne, ponieważ książka zachwyca merytoryką i zaraża swoją filozofią. Korelacje roślin z owadami i innymi roślinami, szczegółowo opisany płodozmian i uprawa współrzędna, bioróżnorodność podziemna i naziemna, tabele, przykłady... Tylko tyle i aż tyle. Dla amatorów? Być może. Kilka ostatnich rozdziałów chcę się nauczyć na pamięć, żeby nie zabierać książki wraz z narzędziami do warzywnika. Jeszcze się pobrudzi...

Pogoda dopisuje, a dni coraz dłuższe, więc tym bardziej zajmuje mnie warzywnik. Że zajmuje to mało powiedziane, bo wrastam weń korzeniami, a przez to od jakiegoś czasu czuję, że internety, albo kontakt ze światem zewnętrznym nie są mi potrzebne.

Skoro mam na zadupiu rajski ogród…

Sezonowo ucierpi na tym czytanie, już cierpi. Niestety, wolę przytulać łóżko niż macać książki. Mogę przejawiać dłuższe okresy nieaktywności w KC, ściśle zależne od aury pogodowej, co niekoniecznie może oznaczać, że włóczę się lub nie żyję. Wciąż podoba mi się Klub i grupka książkowych moli wspierająca się wzajemnie, lecz będziecie musieli radzić sobie bez moich kciuków.

Dacie radę?

Andrzej Pilipiuk, cykl „Oko Jelenia”, tom 1-7, recenzja obszerna.

Wstęp

Cykl „Oko jelenia” (OJ) to seria powieści autorstwa Andrzeja Pilipiuka, „wyprodukowana” na przestrzeni lat 2008-2015 w wydawnictwie „Fabryka Słów”. Seria ta składa się z siedmiu około czterystustronicowych książek. Czytelna czcionka, nieliczne literówki, zdobienia, ilustracje do tekstu, elegancka prezencja na półce… Wydanie, można powiedzieć, ekskluzywne, brakuje tylko twardej okładki.

Przeczytanie pojedynczego tomu nic czytelnikowi nie da, musi się on nastawić mentalnie, czy finansowo na cały komplet, a przynajmniej na sześć części. Pierwsza część to zaledwie preludium wielkiej kampanii, a tytułowe Oko Jelenia jest długo, długo nieodkrywaną kartą, co postrzegam za zaletę. W recenzji traktował będę serię OJ jako jedną powieść, podzieloną na części dla wygody czytelnika.

Krótko o autorze. Andrzej [...]

Recenzja mini

Nikodem Dyzma, człowiek z lombrozowską czaszką i obyciem mużyka, którym pogardzają nawet prostytutki, zrządzeniem losu robi w krótkim czasie zawrotną karierę. Sposób realizacji tej niby prostej fabuły oczarowuje: trzymające w napięciu przeczucie rychłego upadku; kompromitująca przeszłość Nikodema, która chodzi za nim jak widmo po salonach; ponadczasowy obraz zakulisowej polityki – hazard stanowisk, teatr infamii, gra pozorów, kluczowa rola koneksji… A to wszystko tylko początek długiej listy wątków. Ileż z tej powieści można wyczytać!… Z podziwem przyglądałem się węzłom fabularnym wykonanym przez pisarza. Jest nad czym myśleć, wzruszać się, oburzać, śmiać. Na koniec mocna puenta, rewelacyjne wręcz przeciągnięcie punktu kulminacyjnego – kontrola czytelnika level master. Konstrukcja powieści jest tak solidna, że współczesne bestsellery wypadają jakoś tak jałowo, są niczym [...]

Recenzja mini.

„Lot orłów” to powieść akcji, z mocną podbudową historyczną, co oznacza solidne poczucie realizmu, wiarygodności fabuły. Przedział od 1917 roku, do czasu zakończenia drugiej wojny światowej i późnej jest ogromny, jak na skromne trzysta stron. Nic więc dziwnego, że dwie trzecie objętości ma streszczeniowy charakter i dopiero w momencie kulminacyjnym (na ostatniej prostej) tekst nabiera komfortowego tempa i wolniej opisuje wydarzenia. Z tego też powodu, trudno o zjawisko oderwania, zapominania o świecie. Ciągłe ma się poczucie, że czytam książkę.

Nie kojarzę sformułowań, czy słówek, które zmuszałby do wzmożonej koncentracji, no, może z wyjątkiem słowa „Sturmbannführer”, czy innych tego typu klimatycznych. Czyta się bardzo szybko, lecz brakuje czegokolwiek godnego zanotowania, czy zacytowania. W pewnym sensie refleksyjna próżnia.

Mnóstwo nazwisk, [...]

Tony Buzan, „Podręcznik szybkiego czytania” (PSC)

Minirecenzja od czapy.

Chcę szybciej czytać, bo książki mi się piętrzą. Czytelnictwo nie jest czymś, co uprawiam od zawsze, więc mam zaległości. Minimalne osiągi szybkiego czytania, czyli przytaczane często w PSC tysiąc słów na minutę, byłyby zbawienne. Jednak po lekturze wątpię, że PSC mi w tym pomoże, bo tyle waty dawno nie widziałem na oczy.

W każdym rozdziale jest przynajmniej jeden akapit o tym, jakiego to ze mnie herosa pisma ta książka zrobi. Chyba każdy rozdział podaje przykłady znakomitych czytelników, którzy jednym spojrzeniem pochłaniali strony książek. Poza tym każdy rozdział robi podsumowanie i powtarza te same treści, a następnie mówi o tym, o czym będzie kolejny rozdział. A to jeszcze nie koniec, nie, nie. [...]

Z wyrażaniem myśli jest podobnie jak z fizyką kwantową – podglądany foton zachowuje się inaczej, niż niepodglądany.

Jacek Dukaj, „Po piśmie”

„Po piśmie” (PP) to zbiór esejów Jacka Dukaja, autora kojarzonego głównie z gatunkiem fantastyki, wydany w roku 2019 nakładem „Wydawnictwa Literackiego”. A wydanie to trzeba przyznać solidne, w twardej oprawie i nie doszukałem się choćby literówki.

Okładka stonowana, nie kusi sensacją i przystaje do treści. Przedstawia malowidło dłoni odciśniętej na skale, symbolizującej zapewne prapoczątki pisma, ale po przyjrzeniu się, widać, jak na dłoni, coś w rodzaju linii papilarnych, utworzonych z kodu binarnego.

Treść

PP omawia na czterystu stronach zagadnienie post-piśmienności, czyli epoki, w której pismo to przestarzały wynalazek, zastąpiony przez „technologie bezpośredniego transferu przeżyć”, a w którą to epokę, jako cywilizacja, weszliśmy już jedną nogą. Zdaję sobie sprawę jak to brzmi, dlatego wyjaśnię co to w [...]