Wyróżnione

ten wers to
przypadek siódmy
napisany na peronie
między spóźnionym
a odwołanym pociągiem

moje wiersze noszę
w kieszeni
nóż się otwiera

najbardziej zmyśla wiosna
że niby wszystko takie zielone
a tylko ja nie wiem o co chodzi
może mi nie po drodze
albo samo przejdzie
chętnie bym na coś wpadła
do wiosny na białą kawę
do ciebie na prawdę

Myślałem wiele razy o tobie,
Jak się myśli o dawnych epokach,
W których słowo nie raniło głosem,
I tylko cienie – bywały złowrogie.

Myśl taka – niewinna ze swej natury,
Coraz pewniej oplatała ciało,
Aż pod powieką z senności bladą,
Dojrzał lęk – niemocą tą otruty.

Jak na statku – pijanym mglistym brzegiem,
Mijałem znajomo brzmiące kształty,
Chcąc tym obrazom – falom wydartym,
Wyznać, że widziałem wśród nich ciebie.

Noc stała bezimiennie – na straży;
w cichej tafli łatwiej zgubić drogę,
Więc trwałem tak – nie czując, że tonę,
Spojony siłą własnych miraży.

A gdy ujrzałem kształt twój – niejasny,
Zdał się on moim własnym odbiciem,
Choć w cieniu – snującym się tak skrycie,
Dźwięk sowich pytań utkały księżyce.

Osaczyły mnie słowa i ciepło,
Płynące z nagle nabrzmiałych – wspomnień,
Poczułem lęk, który we mnie tonie,
Aż pod powieką światło znów – zbledło.

Mieszkanie jest obojętne
wisi w nim kilka rzeczy
czarno-białych na oknie
jeszcze wilgotnych

Przez halkę
sąsiednia kamienica
traci ostrość i oklejona zimą
charakter

Na ulicy spotkałem kolegę
szedł na plenerowy różaniec
porozmawialiśmy o mijanej
wystawie fotografii
spowił ją śnieg

Pomyślałem
żeby iść na stację
gniazdo uwić
między odjeżdżającymi pociągami
tam jest cisza
i słychać serce walące pięściami
od wewnątrz
w pustostanie ciała...

Ciebie najlepiej opisać barwą
twoich oczu

Niebem i tonią lazurowych rzek
Płynących bez pośpiechu

szarością
która patrzy na mnie smutno
z wieczną tęsknotą za wczoraj i jutrem

tą zielenią
która obejmuje mnie nadzieją
i dobrem

te oczy są tak ciepłe
jak ogień po wielu latach szczypiącego mrozu.