Wyróżnione

I stoisz i patrzysz
miliony gwiazd nad głową
a pusto
bez tej jednej

i dni odliczasz milczeniem

już spadła dobrym słowem
i stanie się ciałem

uklęknij, złap za rękę
i podnieś z ziemi
tę miłość

długa kolejka
na święta masz mniej
więc puszczam przodem
chwila na nogach ma coś
w czym wygląda jakby stała na rękach
patrzymy sobie w oczy

wspólnie wyznaczamy miejsce
na to czym będziemy
drewnianą łyżką po mojej stronie
zamykasz granicę

za chwilę wrócimy
gdzie czas nad morzem
niesie radioaktywne ziarenka
z pustyni
na niebieski fotel

gdzie wciąż nie mając nic w dłoniach
mam coraz więcej
do ukrycia

moje milczenie zaprzyjaźniło się z ciszą
spacerują po macierzach
ulicach pełnych ust
i wokół komina

wysłałem Ci ciąg listów
w myślach
szczerych, niekontrolowanych
odpisz lub porwij na kawałki

Ostatkiem sił się trzymam
lizany językiem słońca w mgle zapomniany
lina się napina jak horyzont gnany zmierzchem
czas mija nieubłagany

oddech

kropla rosy spływa jak pot
koniec się powoli zbliża a chwile szumią w głowie
chłodny poranek zimna noc

jeszcze chwila
to się skończy a ja spadnę do stóp

liść i list
kolorem jesieni
i szumem milczących słów

Nadgryziony
nikotynowy neon
na dachu domu przysiadł
oblizał się
spojrzał długim cieniem komina
rozlał się po szybie
w świetle przedziału
pobladł

Przykleiłem twarz do okna
i nocny pejzaż znów stał się realny
jak w lesie znaleziona kość
w zamyślenie wprawił
w wagonie drugiej klasy
pociągu powrotnego znikąd
donikąd

Są chwile
których nie da się powielić
na drukarce
nie sposób przekuć ich
w materię słowa
jak zwiewne efemery przepływają
jaskrawymi latarniami życia
pojawiają się jak krople deszczu na szybach

W drzwiach konduktor
i jego partnerka szczęśliwa
w miłości rozkwita
w zaspanym pociągu...

są w nas takie chwile
które podnoszą łzy

przypinają do nieba
by ponownie spadły
warkoczem spełnienia

komuś innemu

Wszystko, co do bólu nieznośne,
nie przynosi prawdy,
nie przypomina porzuconego ciała.

Zakochałam się
w twoim śnie, w bolączkach,
na które nie warto czekać.
Poczujmy z całych sił
tę jedną jedyną samotność, tę głuszę,
która jest silniejsza
od zaginionego uśmiechu.

Nie przyznawajmy się do słów,
nie zasłużyły na uosobienie
w myślach.
Moje pragnienia, zbyt mocno
w sobie rozmarzone, prowadzą
w kierunku cienia, pomiędzy łzy,
uronione przez poranne niebo.

Zanim obudzisz się
z mojej tęsknoty,
zanim doświadczysz pełni spełnienia,
nie ograniczaj mnie do smutku,
nie przynoś martwego imienia.

Rozgoryczona napadami lojalności,
rozczarowana blaskiem
u twoich stóp - kołyszę się
leniwie w twoich wspomnieniach,
udowadniam przestrzeni,
że to, co naiwne, nie zawsze musi
zaczynać się od środka.