Poezja

Pochłonięty otchłanią
lewituję
następnie idę do ciemności
w której nie ma nic
i czuję
że nie napisze dziś dużo
ponieważ nie ma marzeń
ponieważ nie ma słońca
ponieważ dzień rozstał się
z życiem.

On daje Ci złoto i obiecuje Ci
Że cały ten świat będzie Twój
A mnie wystarczy, miast tego
kawałek przejrzystego nieba.

Nieba bez sita czarnej sukmany
Sprzecznych wizji i półprawd
Sita gdzie bardziej wrogości
Niż przyjaciela oblicze ma

By swobodnie spojrzeć w tą
Rozbawioną śmiechem twarz
Tego, co wznosi i zajmuje się mną
Ukazać tak wiele potrafi i chce.

Wystarczy taki kawałek nieba
Dawno kiedyś ofiarowany mi
Dziś dzielić się nim ma potrzeba
Więc ofiarować go pragnę Ci

Nie mam nic, nie jestem celebrytą
Długich szat również nie noszę
Choć nie mam już żadnych szans
Miłość i biedę mam za grosze

Lecz nim odejdę z Marzanną
Nim w łożu z nią się położę
Spójrz beze mnie w to niebo…
I pojąć chciej, tylko o to proszę.

Sypią się ziarna słów,
zewsząd, z prawa i z lewa;
daj nam, Panie, mądrości sito,
co kłamstwo od prawdy odsiewa.

jakbym czekał na spotkanie
gdzieś nad potokiem słów
wyrwany z pamiętnika ciszy

odnaleźliśmy się za ostatnia kartką
w nadziei
na pokuszenie życia

Gdy minął wrzesień
Ciemność nastała
Edward uciekał dwa razy
Od Niemca i kacapa

Ludzie mu dali
Cywilne ubranie
Dawali i konia
Za o Polskę wojowanie

Gdy przyszedł pod drzwi
Utrata Krótka 7 w Suwałkach
I stał u tych drzwi
To nie wszedł tylko płakał

Otwarła mu Adela
Choć szedł dwa miesiące
To zamarł i stał
A ona z nim płakała

Na faktach - powrót mego dziadka Edwarda do domu po kampanii wrześniowej 39.

Postąp naprzód Om

Rzekł Starzec

I Om postąpił

Spójrz na zamek Ego
Oto jego wysłańcy
Ten sprytny lękliwy jest i boi wszystkiego
przed wszystkimi chowa
choćby zgrywać miał martwego
on skrycie marzy i władcy podsuwa pragnienia
czai na krawędzi tuż za powiekami
Ten natomiast w wielkim stalowym pancerzu z koroną na hełmie
pyszni się i nad wszystkimi pragnie górowania
Pochwał łaknie i chętnie na pokaz publiczny wystawia
najdłuższe najbogatsze lance i proporce
Jednakowo oni maski przybierają
ukrywają prawdę pod stertą pozorów
radość czerpią ze złudzeń
Jeśli z nimi w spór wejdziesz
skazany jesteś na porażkę
Jeśli im z nimi w zgodzie rękę podasz
skazany jesteś na upadek
Om wówczas otworzył swoje usta i wyrzekł
Jak zatem Starcze kroczyć mam tą [...]

Przeszukiwanie rozmów jak wiersz ma swój rytm,
Spotkania i rozstania, jak strumieni nurt.
W tych słowach tkwi historia, jak w piasku ślad,
Gdy serce bólem ranione, potrzebowało ratunku znów.

Szukałem na falach internetu odpowiedzi, oddechu chwil,
W bólu i samotności, byłem jak ptak zraniony w locie.
Wędrowałem po forach, jak żeglarz na morzu bez końca,
Szukałem ukojenia, choć nie zawsze na to zasługiwałem.

Znalazłem kobiet, wiele wysepek na swojej drodze,
W ich towarzystwie chciałem się schronić, jak na brzegu,
Lecz emocje burzyły w moim sercu, jak sztorm na oceanie,
I często tonąłem w błędach, jak okręt w falach szalonym.

Teraz gdy minęło pół roku spokoju, czuję wewnętrzny spokój,
Choć wciąż czasem tracę orientację, jak kompas w morskiej mgły,
Rozmowa jest [...]

w parku wiatr
słucham szelestu liści
na rogu mętnej alejki

pusta ławka jak zwykle pusta
z niedomalowaną jesienią
i wyrytym inicjałem

uwielbiam kwiaty jak motyle
siadam
i zapominam
że nie mam skrzydeł

Chłodno
uśmiecha się dzień
na skale człowiek czuje się rodzinnie
prognozy nie najlepsze
ale czuć ciepło
tam gdzie serce.

Niedziela i silny deszcz
zabierają ze sobą ludzi
na wiarę
do lepszego miejsca.

Ma - bez wątpienia - wiele racji,
kto twierdzi, że najtrudniej z siebie
zmyć falę cudzej frustracji.

zegar niespiesznie przesuwa wskazówki
czas jak dym snuje się między oddechem
deszcz za szybą próbuje zagłuszyć rytm serca
dawno zagrana melodia przynosi wspomnienia
zapach jej włosów miękkość warg blask oczu śmiech
znowu zamknięty w ušcisku ramion gorących
ustami kreślę jej mapę
w zachwycie odkrywając nieznane
nadaję nazwy nienazwanym
na ciemnym niebie świecą gwiazdy
nasze niebo jest między naszymi ustami
jest wieczór pijemy wino śmiejemy się
czas łaskawie zatrzymuje się obok
przestrzeń kurczy się i kiedy cię dotykam
w dłoniach mam cały świat
łowiąc spojrzenie w jej oczach dostrzegam siebie
siedzę patrząc w okno
pada deszcz a moje łzy toną
w samotnej filiżance herbaty

do czego to doszło, że niegdyś króla zabawiaka
podążał późniejszymi czasy pomiędzy miastami
by na koniec odnaleźć go można było jedynie
w cyrku albo na arenie

Jesień mruży oczy
przynosi zachmurzenie
zimnem częstuje o poranku
weekend trwa
cisza panuje
gdzieniegdzie tylko słychać śmiech
i tułający się samochód
ja idę
po pustej drodze
przed siebie.

Czerwienią z płotów
kapie dzikie wino
brzoza w złociste
piórka znów porosła
znów odrobinę
wyrośliśmy z siebie
i do jesieni
znów
wiosna dorosła