Recenzje książek

Pożeracz myśli zaczyna się intrygująco. Poznajemy głównego bohatera, Erica, który nie pamięta swojej przeszłości, ale który jednocześnie otrzymuje tajemnicze przesyłki... od samego siebie.

Nie przesadzę, jeśli stwierdzę, że powieść S. Halla leżała na mojej półce ponad dekadę. Pamiętam, że moje pierwsze podejście do lektury skończyło się fiaskiem. Po tych dziesięciu latach nie rozumiem, jak mogłem przerwać jej lekturę, ponieważ jest bardzo wciągająca!

Pożeracz myśli to powieść nietypowa, łamiąca wiele schematów, łącznie z graficznym przedstawieniem elementów świata przedstawionego, jednak przy użyciu liter. Przybierają one papierową formę rysunków ASCII oraz w niezwykły sposób oddają to, co przedstawiają. Nie chcę zdradzić zbyt wielu szczegółów, aby nie zepsuć zabawy z lektury tym, którzy być może po tę książkę sięgnąć.

Autor zbudował niesamowity świat oparty [...]

Proces przeczytałem w liceum, czyli dawno temu. Pamiętam, że była to jedna z pierwszych lektur, która wciągnęła mnie bez reszty. Siedziałem na szkolnym korytarzu i zacząłem czytać powieść F. Kafki trochę w pośpiechu, trochę spóźniony, na przerwie, tuż przed lekcjami. Nie przypuszczałem wtedy, że będę wyczekiwał kolejnej przerwy tylko po to, żeby wrócić do lektury.

Trudno pisze się recenzję książki, która jest tak znana i znacząca. Chyba dlatego przepuszczam ją przez filtr wspomnień i własnych doświadczeń.

Autor zbudował świat, w którym odnaleźć się może każdy z nas i każdy z nas może poczuć się w nim zagubiony. Dokładnie tak, jak czasami czujemy się w realnym świecie. Główny bohater, everyman, jest oskarżony i zostaje skazany. Kara ta jest namacalna, dotkliwa, realna, [...]

Warto sięgnąć po książkę Labirynty Scruma po zaznajomieniu się z podstawami Scruma lub będąc doświadczonym członkiem zespołu scrumowego. Przedstawione z różnych perspektyw antywzorce Scruma wraz z wyjaśnieniem przyczyn ich występowania oraz z opisem możliwych rozwiązań sprowadza temat zwinnej pracy do konkretów.

A to właśnie konkrety są potrzebne na wczesnym etapie zapoznawania się z modelem pracy w Scrumie. Po lekturze zawsze można wrócić do książki wtedy, gdy sytuacja będzie tego wymagała.

Dobrze napisana, ciekawie pomyślana książka nt. Scruma, gorąco polecam.

Cóż, książka jest zachwalana słowami wydarzenie literackie na miarę Małego Księcia. I faktycznie, z Małym Księciem treść tej książki się kojarzy. Bo pojawia się Róża, jest mały chłopiec, który ma pewną misję (i jest tytułowym bohaterem). Są też baobaby przez moment.

Jeśli Antoine de Saint-Exupery opowiadał nam bajkę o oswajaniu, przyjaźni i miłości między ludźmi, tak Éric-Emmanuel Schmitt przenosi te relacje na płaszczyznę między człowiekiem a Bogiem.

Czy warto po nią sięgać?
Nie wiem, na mnie nie zrobiła takiego wrażenia, którego mógłbym się spodziewać po takich zapowiedziach. Nie odmieniła mojego życia. Może jest ono w nieodpowiednim na takie treści etapie. Nie straciłem chyba nic z jej powodu, nawet czasu wiele nie upłynęło od pierwszej strony do ostatniej.

Może ktoś będzie miał bardziej zachęcające opinie na jej temat. :)

Właśnie skończyłem czytać powieść Sary Gran, pt. Heroina. Dlaczego w ogóle sięgnąłem po Heroinę? Ano, ktoś kiedyś zapytał mnie, czy przypadkiem nie ma tego tytułu w bibliotece. Nie było. Ostatnio jednak zauważyłem Heroinę w Empiku i tak się zaczęło. :)

I dosyć szybko się skończyło...
Bo Heroinę czyta się lekko i przyjemnie. Autorka prezentuje nam historię kobiety, która musi zmierzyć się ze swoją przeszłością, jeśli chce odnaleźć Nadine, córkę adwokata. A chce tego dokonać dla drugiego tysiąca dolarów - pierwszy dostała na wykonanie zlecenia.

Tyle mniej więcej wiemy ze skrótu przedstawionego na okładce książki. I tyle właśnie starczy do tego, aby zainteresować potencjalnego czytelnika. Mogę jednak zapewnić, że karty tej powieści kryją w sobie dużo więcej tajemnic, a zwroty akcji zaskoczyły mnie w najmniej oczekiwanych momentach. I gdy już się oswoiłem z myślą, że tak to sobie wymyśliła Sara Gran...

Naprawdę warto sięgnąć po tę książkę. :)

Cytaty z tej książki do serwisu podesłała Maboul. Ale sam tę książkę przeczytałem dawno temu, więc czuję się upoważniony do wyrażenia opinii na jej temat. :)

To nie było moje pierwsze spotkanie z twórczością Paulo Coelho - wcześniej czytałem Weronika postanawia umrzeć i był to czas, kiedy moda na tego pisarza dopiero nadeszła. Również i ja poddałem się tej modzie - nie żałuję.

Paulo Coelho pisze (nie tylko w Alchemiku) o pięknych sprawach, sprawach istotnych i mających duże znaczenie. To wszystko często ubiera w słowa w taki sposób, w jaki chcielibyśmy o takich sprawach czytać. I to jest chyba klucz do sukcesu. Jednak jest też druga strona medalu - autor przez to staje się bardzo mocno rozpoznawalny, nie wyrzeknie się swoich książek, ciężko mu jest oszukać czytelnika, że to pisze ktoś nowy.

Co prawda zbyt wiele o Alchemiku nie napisałem, ale liczę na opinie tych osób, które z książką miały do czynienia. Bo wątpię, aby nikogo takiego prócz Maboul i mnie tutaj nie było. :)

Wypożyczyłem tę książkę nie dla siebie, jednak zanim oddałem ją do biblioteki, zdanie po zdaniu dobrnąłem do jej końca. A tam ktoś dopisał niebieskim długopisem: Jedna z jego lepszych powieści. Wilk. Nie sposób się z tym nie zgodzić.

Joe Lennox ucieka do Wiednia (Austria, miejsca znane już z powieści Carrolla), ucieka przed wspomnieniem śmierci brata, do której się przyczynił. W Wiedniu poznaje przesympatyczne małżeństwo. Ma miejsce kolejna tragedia, za którą Joe Lennox po części czuje się odpowiedzialny.

Znowu miałem wrażenie, że druga część opowieści bardziej dopełniłaby całości, gdyby była odrobinę dłuższa. Podobne wrażenie miałem po przeczytaniu Poza ciszą.

...jeszcze zakończenie. Na pewno zaskakujące. O tym, że takie jest, zostałem uprzedzony, zatem w trakcie czytania książki, zastanawiałem się, co takiego stanie się przy końcu. Nie przewidziałem go, ale nie jest niemożliwe. Po prostu książka... więcej nie napiszę, by nie psuć przyjemności z czytania. ;)

Książka nie jest pierwszej świeżości, ale wcale nie jest powiedziane, że tylko najnowsze są najbardziej aktualne. Boję się szafować terminami moja ulubiona czy najlepsza, bo z tego nigdy z reguły nic dobrego nie wychodzi... jednak nie żałuję ani chwili przy niej spędzonej. Co więcej, polecam. :)

Przyznam się nawet, że przeczytałem ją drugi raz. Za pierwszym razem, kilka lat temu przyciągnął mnie tytuł. Buszowanie (a tym bardziej w zbożu) brzmi zachęcająco. Za drugim razem zdecydowałem się na lekturę z racji tego, że już ją czytałem i wiedziałem, że warto po nią sięgnąć.

Główny bohater opowiada nam historię tego, jak po raz kolejny zostaje wyrzucony ze szkoły i snuje plany o diametralnych zmianach w swoim życiu. Nie zamierza brnąć znów w [...]

Czas spędzony nad lekturą A nie mówiłam! nie był czasem straconym. Bowiem Katarzyna Grochola przedstawia nam losy kobiety w sposób nietuzinkowy, niebanalny, przyprawiony szczyptą dowcipu i... o, dziwo, jest to sposób kobiecy, co w zdominowanym przez mężczyzn świecie pisarzy (a co często za tym idzie, bohaterów powieści), jest rzadkością i stawia sprawę w nieco innym świetle.

W trakcie czytania złapałem się kilka razy na tym, że w głowie pojawiła mi się nawet uśmiechnięta myśl: no tak, te kobiety.

Tak to brzydko ma człowiek w nawyku, że porównuje nowe z tym, co zdążył już poznać (czyt. co zdążył już porównać wcześniej).

Dlatego nie mogę się obejść bez porównań, a wnioski mam następujące... Czytałem wreszcie o czymś, co jest zakorzenione w naszym [...]

Książka magiczna, choć jest to magia raczej dla dorosłego czytelnika. Autorka odważnie prezentuje nam różne wspomnienia z dzieciństwa. Są one opisywane dojrzale, lekko i pięknie, chociaż same potrafią być trudne. Podsuwane w postaci krótkich historii zdają się mówić do czytelnika: proszę, wybierz, która z nas mogłaby być twoją historią...

A przecież nie wszystko, co zapamiętujemy z dzieciństwa to kolorowe i słodkie historie. Wręcz przeciwnie - mam przeczucie, że nosimy w sobie wiele smutnych i skomplikowanych spraw. Nikt z nas nie rodzi się dorosły, a świat ze swoimi zasadami i nieszczęściami wdziera się w nasze życie już od pierwszych chwil nie pytając nas o opinię.

To moja pierwsza przeczytana książka Joanny Chmielewskiej, ale wiem na pewno, że nie ostatnia. Autorka zabiera nas do siedziby firmy projektowej, w której ktoś dokonał zbrodni. Niezwykłe jest to, że całe zdarzenie zostaje opisane wcześniej przez główną bohaterkę, co stawia ją oczywiście od razu w kręgu podejrzanych na pierwszym miejscu.

Przy lekturze miałem skojarzenia z filmem "Dwunastu gniewnych ludzi" z powodu miejsca akcji - wszystko dzieje się praktycznie w jednym pomieszczeniu. W filmie jest to sala obrad ławy przysięgłych, w książce - biuro firmy.

Mimo że opowieść jest z czasów PRL-u, zdaje się, dla wielu z nas, innego, poprzedniego świata, warto sięgnąć po tę książkę, oceniam ten fakt jako jej atut. Joanna Chmielewska opisuje historię z tamtych czasów w sposób lekki, często humorystyczny. Każdy, podobnie jak dziś, ma swoje problemy. Te mniejsze urastają w oczach niektórych do ogromnych. Przewrotnie - te wielkie, potrafią stać się problemami przeszłymi, mniej istotnymi.

Trudno byłoby dalej zachęcać do przeczytania książki bez zdradzania istotnych szczegółów, dlatego moja opinia kończy się właśnie w tym miejscu.

Joanna Chmielewska zabiera nas do domu państwa Chabrowiczów, który rodzina odziedziczyła w spadku razem z dotychczasowymi lokatorami. Historia opowiadana jest z punktu widzenia dwójki dzieci - Janeczki i Pawełka. Dziecięca wyobraźnia karmiona nieoczekiwanym pojawieniem się psa, Chabra, dziwnym zachowaniem sąsiadki-zmory i dodatkowego listonosza, a także wieczorne wyprawy po śladach tajemniczego mężczyzny na zamknięty strych to dość materiału, aby zaciekawić czytelnika do ostatniej strony.

Dodatkowym atutem może być powrót do świata bez Internetu, świata, w którym stróżem prawa w Polsce jest milicja, a życie zdaje się z perspektywy teraźniejszości mieć wolniejsze tempo. Uważam, że to dobra lektura na coraz krótsze, prawie wiosenne wieczory.

Książka składa się z 4 opowiadań, każde w pewien unikalny sposób związane jest z czasem. Przeszłością, przyszłością lub tym, jak spowalnia lub przyspiesza. Każde opowiadanie to opowiadanie grozy, w którym dzieją się rzeczy niewytłumaczalne.

Pierwsze, o samolocie, którego pasażerowie budzą się w sytuacji nie do pozazdroszczenia, wzbudziło moją ciekawość. To dobre opowiadanie, czas umyka nad nim śrendio szybko, przynajmniej u mnie tak było. Oznacza to, że czytałem lepsze opowiadania, lecz nie jestem zawiedziony dokonaniem S. Kinga. :)

Drugie, o pisarzu oskarżonym o plagiat, jest moim ulubionym z tej książki. Jest na swój sposób intrygująco zabawne, chociaż bez wątpienia wciąż stanowi przykład opowiadania strasznego, chwilami bardzo smutnego i dla dorosłych. Jak to u Kinga...

Trzecie opowiadanie to moim zdaniem najcięższy kaliber, który autor wymierzył w czytelnika. Zwrot książek do biblioteki nabiera zupełnie nowego sensu po lekturze. Tutaj też wątek zabawy czasem wydaje mi się być najciekawiej ujęty. Zmienia się czas, miejsce, osoby w sposób niewytłumaczalny, a czytelnik odkrywa tę zagadkę wraz z bohaterami.

Czwarta, ostatnia historia, mimo że lubię psy, wypada najgorzej w mojej ocenie, chociaż jest to dalej wysoki poziom mistrza horroru. Po prostu musiało w tym zestawienie paść wskazanie na opowiadanie, które wciągnęło mnie najsłabiej.

Podsumowując, cała książka to prawie 800 stron niełatwej literatury nielekkiego też gatunku. Zalecenia: długie zimowe wieczory lub jasne i ciepłe letnie popołudnia. Polecam.

Ktoś pod jednym z cytatów z książki wspomniał, że trudno oderwać się od historii stworzonych przez Jo Nesbø. Muszę przyznać rację tej osobie, która stwierdziła, że ostatnia strona kolejnej książki staje się pierwszą następnej. Nie inaczej było w moim przypadku.

Po kilku lekturach książek Jo Nesbø zastanawiam się, co w nich jest takiego, że łatwo po nie sięgać i czy tym razem też tak było. Myślę, że to kwestia lekkości narracji, która balansuje ciężkość tematu (w końcu to kryminał). Autor, podobnie jak główny bohater, działa metodycznie, nie zawsze logicznie (co nie jest wadą), odkrywa przed nami karty tak, że uczestniczmy w śledztwie. Gubimy się, wracamy na właściwy trop, dowiadujemy się więcej o sprawie, rozwiązujemy ją.

Poza tym jego książki są [...]

Pancerne serce to kolejna powieść J. Nesbø, który przy pomocy swojego głównego bohatera, Harry'ego Hole'a, zabiera nas do Hong-Kongu, Norwegii i Konga.

Nie czytam tej serii chronologicznie, ale zauważyłem, że Harry więcej podróżuje niż w pierwszych częściach tej kryminalnej sagi. Wnosi to ciekawy balans do mroźnej Norwegii, i czyni całą opowieść ciekawszą. Zwłaszcza, gdy niektóre miejsca mają za sobą mroczną przeszłość, z której można skorzystać, wymyślając wyrafinowane metody unieszkodliwiania swoich ofiar.

Mam przeczucie, że J. Nesbø staje się autorem, po którego książki sięgam najczęściej. Daje mi to pewną perspektywę, z którą mogą spojrzeć na każdą kolejną lekturę. Gdzie jest w tej układance Pancerne serce? Na pewno nie rozczarowuje, mimo że chwilami trudno się ją czytało z powodu drastycznych opisów. Ale jest w tej książce też sporo wartkiej akcji, wciągających zwrotów akcji, wielowarstwowych intryg, i momentów, które dają do myślenia.

Może lekko ponad 500 stron to nie jest przesadnie długa książka, ale nie ma w niej dłużyzn i chwilami trudno było mi się oderwać od lektury, mimo że akurat musiałem skupić się na czymś innym. Przez chwilę miałem wrażenie, że można by na podstawie tej książki nakręcić film, i mimo że jest w niej wiele wątków nawiązujących do poprzednich części serii, łatwo da się je zrozumieć bez ich znajomości.

Cóż, kolejna sprawa rozwiązana. Harry Hole znów ląduje w dziwnej czasoprzestrzeni bycia "pomiędzy". Ale tylko do momentu, aż będzie ponownie potrzebny. Jestem tego pewien :-)

Jo Nesbø zaprasza nas w podróż ze słonecznego Los Angeles, gdzie akcja powieści się zaczyna, do nieco łagodniejszego klimatu Oslo, w którym dzieją się paskudne rzeczy.

To nie jest moje pierwsze spotkanie z tym autorem. Teoretycznie wiedziałem, czego mogę się spodziewać, ale były w niej momenty, gdzie włos zjeżył mi się na głowie.

Książka jest obszerna, ale wartkość akcji, lekkość dialogów, oraz wciągająca historia sprawiają, że czyta ją się szybko. Zdecydowanie polecam ludziom o mocnych nerwach. Najbardziej zainteresował mnie wątek biologiczny tej historii - liczne teorie i przypuszczenia. Nie wiem, na ile możliwe jest to, o czym pisze autor, natomiast sprawnie i logicznie buduje on napięcie wokół swoich bohaterów.

Podobała mi się dwoistość prowadzenia narracji - oprócz standardowego narratora, mamy tutaj potok myśli zabójcy. Aktualnie czytam Pancerne serce i mam wrażenie, że J. Nesbø zastosował tam podobny efekt.

Książka ma też smutne momenty. Jeden z ciekawszych i moich ulubionych bohaterów żegna się z nami... Chyba że autor znajdzie sprytny sposób na to, żeby jego duch pozostał z nami. Zawsze lubiłem fragmenty z jego udziałem i jego interakcję z Harrym.

Ostateczna ocena to 4/5 z pewnych osobistych powodów, których tutaj nie wyjawię. Polecam, warto sięgnąć po tę lekturę, mimo że jest krwawa jak jej tytuł! :-)