Recenzje książek

Jak tylko skończyłem czytać książkę J. L. Horsta pt. Gdy mrok zapada, od razu miałem ochotę opisać wrażenia z jej lektury w formie recenzji. Niestety, życie pełne obowiązków nie dało mi chwili, aby spokojnie skupić się na tym zadaniu, więc musiałem uzbroić się w cierpliwość.

Na szczęście mamy soboty i niedziele. Można usiąść na spokojnie i zastanowić się nad książką, którą się właśnie przeczytało. Dodam, bardzo dobrą książką. Kilka lat temu przeczytałem pierwsze książki tego autora i byłem zachwycony. Cieszę się, że kolejna lektura dostarczyła tylu emocji i zadowolenia z czasu jej poświęconemu.

J. L. Horst pisze kryminały, ale mają one swój specyficzny klimat. Trzymają one w napięciu bardziej nadbudowywaną tajemnicą wokół tego, co jest przedmiotem śledztwa, niż szczegółami lub [...]

Razem z książką Zazdrość Jo Nesbø postanowiłem kupić Zemstę. Jest to zbiór kilku opowiadań poruszający w różny sposób motyw zemsty.

Wspólnym mianownikiem jest tutaj nie tylko zemsta. Każde opowiadanie zawiera w sobie pewien element wizji przyszłości. Czasem jest to apokaliptyczny chaos. Czasami świat rozdzielony między korporacje, tzw. kartele.

Książka rozpoczyna się mocnym opowiadaniem pt. Antidotum, które doskonale wprowadza nas w klimat i przedstawia pomysł na ten zbiór. Nie będę tutaj opowiadał szczegółów żadnej z historii, aby nie psuć nikomu zabawy z lektury.

Opowiadanie Niszczarka na pewno pozostawia nas z wieloma pytaniami. Cykady to niesamowita opowieść o wszechświatach równoległych, która mogłaby doczekać się ekranizacji. Czarny skoczek trzyma nas w napięciu do samego końca. A Wyspa szczurów to najdłuższe opowiadanie, które czyta się z zapartych tchem.

Jo Nesbø nie rozczarowuje i tym razem. Gorąco polecam!

Stephen King znów nas straszy. Trudno pisać o tej książce bez zdradzania szczegółów dotyczących fabuły.

Ta książka porusza wiele tematów, a sam tytuł, który zawiera błędnie zapisane słowo cmentarz, wskazuje na to, że jeden z nich dotyczył będzie śmierci. Dlaczego jednak w ten wątek zostają wplątane zwierzęta? I czy aby na pewno to książka porusza temat śmierci wyłącznie zwierząt...

Cmętarz zwieżąt to historia niezwykle wciągająca. Autor z lekkością opowiada nam ciekawą historię rodziny, która odnajduje niezwykłe miejsce nieopodal domu, w którym mieszka. To miejsca zmienia bieg historii tej rodziny, ale nie wszystko idzie po myśli głównych bohaterów.

Łamanie tabu śmierci to nie jest trywialne zadanie i S. King kolejny raz udowadnia, że ma ogromny talent. Gorąco polecam lekturę, o ile się nie boicie.

Po przeczytaniu kilku książek z serii powieści o Harrym Hole'u sięgnąłęm po Zazdrość. Książkę, która nie stanowi elementu większej historii. A nawet wręcz przeciwnie: sama jest zbiorem kilku opowiadań, czyli zawiera w sobie mniejsze elementy, krótsze historie.

Opowiadania są w ogóle jedną z moich ulubionych form literackich. Lubię je, ponieważ wydaje mi się, że muszą być trudne do napisania, mimo że z pozoru wydawałoby się, że przecież są krótsze niż powieści, więc mniej wymagające od autora. Dla mnie wielkość sztuki tworzenia opowiadań wynika właśnie z tej zwięzłości. Tu nie ma miejsca na wątki poboczne, które nic nie wnoszą do fabuły. To umiejętność bycia zwięzłym, ale wciąż na tyle interesującym, by przykuć uwagę czytelnika. Ale też po skończeniu lektury, by nie [...]

Pierwszy śnieg to lektura szybka, chwilami nieprzyjemna, acz wciągająca i na pewno interesująca dla każdego fana policjanta z Oslo, Harry'ego Hole'a.

Autor ciekawie przeplata losy postaci. Łatwo zwodzi nas na manowce w podejrzeniach, kto jest sprawcą zagnięć kobiet w Oslo. Przestępstwa zwykle dokonywane są w dniu, w którym spada pierwszy śnieg. Razem ze śniegiem na miejscu zaginięcia pojawia się tajemniczy bałwan.

Główny śledczy otrzymuje też list będący wyzwaniem od seryjnego zabójcy. Czy uda mu się zatrzymać szaleńca? Kto jest sprawcą przestępstw i jakie są jego motywy?

Sięgnąłem po tę lekturę z wielkimi nadziejami, ponieważ nie czytałem książek tej serii w kolejności chronologicznej. Spotkałem więc już bałwana w jednej z poprzednich książek. Dobrze jednak wypełnić luki w historii i w pełni zrozumieć to, o czym Jo Nesbø pisze w kolejnych częściach.

Myślę, że najlepszą rekomendacją będzie fakt, że ostatnie kilkadziesiąt stron pochłonąłem podróżując komunikacją miejską. I nic nie miało dla mnie znaczenia. Autobus, metro, pociąg, samolot - bez znaczenia. Musiałem po prostu czytać, bo bardzo chciałem się dowiedzieć, jak ta historia się kończy.

I dowiedziałem się. Polecam, miłe uczucie.

Pożeracz myśli zaczyna się intrygująco. Poznajemy głównego bohatera, Erica, który nie pamięta swojej przeszłości, ale który jednocześnie otrzymuje tajemnicze przesyłki... od samego siebie.

Nie przesadzę, jeśli stwierdzę, że powieść S. Halla leżała na mojej półce ponad dekadę. Pamiętam, że moje pierwsze podejście do lektury skończyło się fiaskiem. Po tych dziesięciu latach nie rozumiem, jak mogłem przerwać jej lekturę, ponieważ jest bardzo wciągająca!

Pożeracz myśli to powieść nietypowa, łamiąca wiele schematów, łącznie z graficznym przedstawieniem elementów świata przedstawionego, jednak przy użyciu liter. Przybierają one papierową formę rysunków ASCII oraz w niezwykły sposób oddają to, co przedstawiają. Nie chcę zdradzić zbyt wielu szczegółów, aby nie zepsuć zabawy z lektury tym, którzy być może po tę książkę sięgnąć.

Autor zbudował niesamowity świat oparty [...]

Proces przeczytałem w liceum, czyli dawno temu. Pamiętam, że była to jedna z pierwszych lektur, która wciągnęła mnie bez reszty. Siedziałem na szkolnym korytarzu i zacząłem czytać powieść F. Kafki trochę w pośpiechu, trochę spóźniony, na przerwie, tuż przed lekcjami. Nie przypuszczałem wtedy, że będę wyczekiwał kolejnej przerwy tylko po to, żeby wrócić do lektury.

Trudno pisze się recenzję książki, która jest tak znana i znacząca. Chyba dlatego przepuszczam ją przez filtr wspomnień i własnych doświadczeń.

Autor zbudował świat, w którym odnaleźć się może każdy z nas i każdy z nas może poczuć się w nim zagubiony. Dokładnie tak, jak czasami czujemy się w realnym świecie. Główny bohater, everyman, jest oskarżony i zostaje skazany. Kara ta jest namacalna, dotkliwa, realna, [...]

Warto sięgnąć po książkę Labirynty Scruma po zaznajomieniu się z podstawami Scruma lub będąc doświadczonym członkiem zespołu scrumowego. Przedstawione z różnych perspektyw antywzorce Scruma wraz z wyjaśnieniem przyczyn ich występowania oraz z opisem możliwych rozwiązań sprowadza temat zwinnej pracy do konkretów.

A to właśnie konkrety są potrzebne na wczesnym etapie zapoznawania się z modelem pracy w Scrumie. Po lekturze zawsze można wrócić do książki wtedy, gdy sytuacja będzie tego wymagała.

Dobrze napisana, ciekawie pomyślana książka nt. Scruma, gorąco polecam.

Cóż, książka jest zachwalana słowami wydarzenie literackie na miarę Małego Księcia. I faktycznie, z Małym Księciem treść tej książki się kojarzy. Bo pojawia się Róża, jest mały chłopiec, który ma pewną misję (i jest tytułowym bohaterem). Są też baobaby przez moment.

Jeśli Antoine de Saint-Exupery opowiadał nam bajkę o oswajaniu, przyjaźni i miłości między ludźmi, tak Éric-Emmanuel Schmitt przenosi te relacje na płaszczyznę między człowiekiem a Bogiem.

Czy warto po nią sięgać?
Nie wiem, na mnie nie zrobiła takiego wrażenia, którego mógłbym się spodziewać po takich zapowiedziach. Nie odmieniła mojego życia. Może jest ono w nieodpowiednim na takie treści etapie. Nie straciłem chyba nic z jej powodu, nawet czasu wiele nie upłynęło od pierwszej strony do ostatniej.

Może ktoś będzie miał bardziej zachęcające opinie na jej temat. :)

Właśnie skończyłem czytać powieść Sary Gran, pt. Heroina. Dlaczego w ogóle sięgnąłem po Heroinę? Ano, ktoś kiedyś zapytał mnie, czy przypadkiem nie ma tego tytułu w bibliotece. Nie było. Ostatnio jednak zauważyłem Heroinę w Empiku i tak się zaczęło. :)

I dosyć szybko się skończyło...
Bo Heroinę czyta się lekko i przyjemnie. Autorka prezentuje nam historię kobiety, która musi zmierzyć się ze swoją przeszłością, jeśli chce odnaleźć Nadine, córkę adwokata. A chce tego dokonać dla drugiego tysiąca dolarów - pierwszy dostała na wykonanie zlecenia.

Tyle mniej więcej wiemy ze skrótu przedstawionego na okładce książki. I tyle właśnie starczy do tego, aby zainteresować potencjalnego czytelnika. Mogę jednak zapewnić, że karty tej powieści kryją w sobie dużo więcej tajemnic, a zwroty akcji zaskoczyły mnie w najmniej oczekiwanych momentach. I gdy już się oswoiłem z myślą, że tak to sobie wymyśliła Sara Gran...

Naprawdę warto sięgnąć po tę książkę. :)

Cytaty z tej książki do serwisu podesłała Maboul. Ale sam tę książkę przeczytałem dawno temu, więc czuję się upoważniony do wyrażenia opinii na jej temat. :)

To nie było moje pierwsze spotkanie z twórczością Paulo Coelho - wcześniej czytałem Weronika postanawia umrzeć i był to czas, kiedy moda na tego pisarza dopiero nadeszła. Również i ja poddałem się tej modzie - nie żałuję.

Paulo Coelho pisze (nie tylko w Alchemiku) o pięknych sprawach, sprawach istotnych i mających duże znaczenie. To wszystko często ubiera w słowa w taki sposób, w jaki chcielibyśmy o takich sprawach czytać. I to jest chyba klucz do sukcesu. Jednak jest też druga strona medalu - autor przez to staje się bardzo mocno rozpoznawalny, nie wyrzeknie się swoich książek, ciężko mu jest oszukać czytelnika, że to pisze ktoś nowy.

Co prawda zbyt wiele o Alchemiku nie napisałem, ale liczę na opinie tych osób, które z książką miały do czynienia. Bo wątpię, aby nikogo takiego prócz Maboul i mnie tutaj nie było. :)