Proza

W szeptach między linijkami, gdzie emocje tańczą z cieniem naszych pragnień, tkwi niezwykła opowieść. Pragnienie miłości wplecione w nasze istnienie, delikatne nitki splatające nasze serca, a zarazem zaklęte w głębinach naszego istnienia.
Od czasu, gdy mechanizmy cyfrowego świata oplatają nasze życie, odwracamy wzrok od prawdziwych uczuć. Odcinamy się od esencji, zwodzeni kuszącymi obietnicami postępu. W międzyczasie nasza dusza pragnie powrotu do korzeni, do rytuałów emocji i prawdziwej autentyczności.

Pragnienie odzyskania równowagi, której zabrakło w tej technologicznej symfonii, ukryte jest w niemym wołaniu serc. Przemyka pomiędzy cyframi, migocze w świetle ekranów, szukając ujścia, by wybrzmieć mocniej niż kodowane bajty.
Żądamy obudzenia się z tego letargu, lecz droga do odnalezienia własnej autentyczności wydaje się błyskawiczną mgłą. Krok po kroku, rozmywając granice między [...]

… nie wiem, jak stare jest to powiedzenie, lecz stale aktualne. Bo czyż mogłem się spodziewać, że załatwiając Agnieszce dobre dochody i stabilizację finansową, skazuję ją na utratę wolności?. Przez siedem długich lat była na „moim garnuszku”. Nie, żeby nie miała swoich dochodów, lecz stale trzeba było ją dofinansowywać. I robiłem to, a jak nie mogłem (bo i tak w życiu bywa), to zawsze jej i moja rodzina służyła pomocą. Przecież leki, rehabilitacja, itd. kosztują… Jednak nie to było najważniejsze. Najważniejsze było to, że czuła się szczęśliwa. Że stawała się coraz bardziej samodzielna i zaradna. Sama do tego parła i cieszyło ją to. Zaś „wisienką na torcie” miała być stała renta, co z dochodami z pracy (a bardzo lubiła pracować, [...]

W krainie marzeń i nadziei zakładam myśli na serca jak perły na sznurze czasu. Każda myśl - iskierka, która rozświetla najciemniejsze zakamarki duszy. To jak tkanie niezwykłego dywanu, gdzie wątek myśli splata się z emocjami, tworząc magiczną materię życia.
Za każdym zamkniętym powieką pragnieniem, za każdym westchnieniem, które wznosi się w niebo, zakładam myśli, by wykwitły w sercach jak kwiaty w ogrodzie duszy. To jak układanie puzzli, gdzie każda myśl stanowi jedno z połączonych ogniw, tworzących obraz naszego istnienia.

Zakładam myśli na serca, by słowa stały się mostem między duszami, by uczucia niosły się swobodnie, bez ograniczeń. To jak oddychanie, kiedy słowa stają się życiem, a myśli stają się melodią, która pozwala duszy tańczyć na swój własny rytm.
W każdym spojrzeniu, w dotyku, w cichym geste, kładę myśli głęboko w sercach, by wzbudzić wzajemne zrozumienie i delikatność. To jak podróż bez granic, gdzie myśli stanowią kompas prowadzący nas ku głębiom współistnienia, gdzie serca komunikują się bez słów, zrozumienie rodzi się z każdej skrywanej myśli.

✍️ Matka niestety miała rację, dziewczyna nie była w stanie, jej zaprzeczyć. Olga nie mogła długo się doczekać telefonu w swojej sprawie z Centrum Wolontariatu, mijały dni, tygodnie, miesiąc a tu zupełna cisza.
W końcu zwątpiła całkowicie w pozytywny odzew. Nagle pewnego dnia zadzwonił na biurku telefon.
Olga instynktownie podniosła błyskawicznie słuchawkę telefoniczną i odpowiedziała wprost: — słucham.
– Dzień dobry, mam na imię Dorota, dzwonię z Centrum Wolontariatu.
Dziewczyna usłyszała w słuchawce przesympatyczny głos kobiecy.
–Czy mogę poprosić do telefonu Olę?
– Dzień dobry! Bardzo mi miło, to ja we własnej osobie. — odrzekła Ola po drugiej stronie telefonu.
–To świetnie otrzymałam od ciebie bardzo długi list, który uważnie przeczytałam. Na razie cały sęk w tym, że nie ma [...]

Gdy przyszło mi umierać i zrozumiałem, iż duch mój zyskuje wolność, a myśl moja traci siłę, zaśmiałem się w twarz wszystkim ludziom, którzy próbowali mnie skrzywdzić. Sam nie wiem dlaczego, wydało mi się to wszystko śmieszne, błahe, nikłe, puste i proste. Wiem, iż czekają na mnie, w ziemi mych przodków, a misja moja dobiegła końca. Chociaż koniec jest trudny, jest również wart uwiecznienia. Cokolwiek to znaczy. Myślę, że znaczy to tyle, iż czasem człowiek jest czarnym koniem. A potem znika gdzieś we mgle, jak wspomnienie. Czasem tak jest, że człowiek rodzi się duchem a potem duchem umiera. Wiem tylko, że moja śmierć nauczy ludzi więcej, niż moje życie.

Writing is an essential tool used to communicate to the readers. Since the beginning of writing it has enabled effective communication among the participants. I have carried personal performance evaluation since I started writing and I have learnt various lessons, which are, researching, analyzing, editing and revision.
As a writer it is very critical to carry out self-evaluation to ensure that the set objectives are well achieved. It is also important to learn from the results achieved and therefore very important to become a better writer. It is interesting to carry out self-evaluation from time to time so that you keep the track in college and career life. Additionally, it helps in knowing the strength and weak areas. After starting [...]

Przez ostatnie dni Izydor zastanawiał się, czy jest gotowy na śmierć. Zdawał sobie sprawę, że jest gotowy umrzeć, jednak umrzeć a śmierć wydawały się dwojgiem różnych rzeczy. W głębi siebie pogodził się ze swoim losem. Jednak powierzchownie zdradzał pewne przejawy niepewności, czy poddenerwowania.

Niestety, takie były zasady, którym musiał się podporządkować. Reguły, wedle których żyją ludzie z nim spokrewnieni. Reguły, które są w jego rodzinie od stuleci. Chwilami jeszcze zastanawiał się, jak mógł do tego dopuścić, zdaje się, iż przegrał wewnętrzną walkę. Przegrał walkę ze swoim demonem, którego nie zdołał oswoić przez te wszystkie dni, miesiące i lata.

Czuł, iż pieczęć w jego sercu jest żywa. Pieczęć, którą nałożył na niego Pisarz. Był to stary zwyczaj. W rodzinie, z której [...]

✍️Olga nie unikała nigdy towarzystwa, nie była też z natury introwertyczką. Nie miała żadnego problemu z nawiązywaniem relacji międzyludzkich na żywo.
Los przewrotnie wymusił na niej życie w samotności. Nauczyło to ją oddawanie się różnym zajęciom jak: czytanie książek, dzierganie na drutach i na szydełku — co sprawiało jej dużo satysfakcji. Poza tym była bardzo ciekawa świata.
Dziewczyna, mając w miarę wszechstronne zainteresowania, nigdy nie narzekała na nudę i samotność. Potrafiła swój czas tak zorganizować, że nie miała ani chwili na zaprzątanie sobie głowy smętnymi myślami.
Nadarzała się jej szansa spotkania kogoś znajomego, chętnie zamieniła z nim słowo.
Jak nie było okazji do spędzenia w gronie znajomych rodziców czasu, nie rozpaczała wcale z tego powodu. Przyjmowała ten fakt za coś [...]

Życie często potrafi zaskoczyć nas swoją zdolnością do samonaprawy. Kiedy wydaje się, że wszystko jest w chaosie, a świat stoi na krawędzi, czasem to samo w sobie zaczyna płatać melodię naprawy. To wówczas, gdy mrok przynosi z sobą największą burzę, że nagle dochodzi do swoistego porządku. Wszystko, co wydawało się rozproszone, zaczyna się układać w nowy, harmonijny sposób. Jak gdyby niepokój przekształcał się w spokój, a zranienia z czasem zaczynają goić się, pozostawiając jedynie blizny jako pamiątki po przeszłości. To fascynujące, jak czasem te złamane części zaczynają się wręcz same naprawiać.

W tych momentach zaczynamy zauważać, że życie ma w sobie zdumiewającą moc odnowy. Że nawet tam, gdzie wydawało się, że wszystko stracone, ziarenko nadziei zaczyna kiełkować, dając nowy sens i siłę. To prawdziwa magia - zdolność wszechświata do naprawy siebie, kiedy wszystko wydaje się na skraju. Wtedy właśnie widzimy, że złożoność życia ukrywa w sobie niespodziewane zdolności do regeneracji, niosąc ze sobą nowy początek i nadzieję na lepsze jutro. Choć czasem oczekujemy na cudowne naprawy, to sami jesteśmy rzemieślnikami naszych losów. To my, kierując się optymizmem, szukamy w sobie siły, by podnieść się po upadkach. To my, z tęsknotą w sercu, patrzymy ku przyszłości, wierząc, że nadchodzi coś pięknego, co jeszcze czeka na nas, choć jeszcze tego nie dostrzegamy.

Minął piękny tydzień. Kiedyś szukałem w sieci poczucia normalności, gdy realność przytłaczała. Przebywałem tam, poznawałem ludzi. Okazało się, że w gruncie rzeczy każdy pragnie jednej rzeczy - jednostronności. Mimo wszystko poznałem kilka wspaniałych osób, z którymi nawiązałem więź. W jednej z tych relacji zakochałem się bez zastrzeżeń. Była dla mnie kimś więcej niż tylko drugą po śp. żonie, której oddałbym za nią duszę. Niestety, wybrała ramiona innego.
Potem nadszedł czas nijakości. Zawisłem w przestrzeni, rozmowy zgasły, relacje zniknęły. W końcu postanowiłem pożegnać się z każdą z tych osób. Miałem usunąć profil, zniknąć już to robiłem. Nagle jednak osoba, której się nie spodziewałem, zadzwoniła do mnie i poprosiła, abym nie przestawał. Wtedy doszedłem do wniosku, że odrzucam ludzi, odrzucam bycie prawdziwym, domagając się dwustronnej relacji, a nie jednostronnej.
Obserwuję degradację pięknych i wyniosłych relacji. Każdy czasem ma dość, ja także. Znikam, milczę, nie odzywam się. Spędzam czas w trasie z przyjacielem, na koncercie z przyjaciółką. Odżywa we mnie nadzieja, że prawdziwe intencje wskazują na ludzi. To czas, przypadkowość. Widzimy to, co chcemy widzieć. Koncert jest rewelacyjny. To tydzień oderwania od wszystkiego.
Dawno nie miałem tak dużo wolnego czasu. Zawsze w biegu, zawsze pomocny. Teraz patrzę na to, co jest za mną. Żałuję, że relacje z ludźmi zniknęły, ale oni odeszli i nie wrócą. Ja już nie szukam. Znalazłem - siebie. Reszta to tylko nic nieznaczący pył.
Mimo, że sam to szczęśliwy 🙂

01.12.2023
11:32

Dzień dobry nicości!

Przywitać się wypada, za oknem śnieg mocno pada.
Moja dusza tyle ma Ci do powiedzenia, choć Ciebie obok fizycznie nie ma.
Zimne dłonie, serce ciepłe, skronie szronem pokryte.
Ciężkie dni bez Ciebie, trudne życie.
Odnoszę wrażenie, że codziennie Ciebie spotykam..wtedy o myśl się potykam, upadam. Ty pomagasz mi wstać..i piękniejszy staje się świat.
Wiem, że Ciebie obok nie ma, cudowny miraż, piękne marzenia. Tak wiele zmieniłeś w moim życiu, nie zdążyłam Ci tego powiedzieć..może tak miało być.
Żyjemy w dwóch różnych światach, myśl moja z Twoją codziennie się splata.
Plączą się dni, gubią się lata ..Tęsknota w serce się wtapia, zadomowiła się na dobre.
Choinka zdobi okno kuchenne, zabiera światło...jest jakby ciemniej.
Trudno mi pisać, o kolejnym sukcesie, cóż z tego..gdy nie ma obok Ciebie, kogoś bliskiego.
Dlatego z tego miejsca Cię proszę, bądź, trwaj.
Wiem, egoistka ze mnie..cóż, pomimo wszystko..nie opuszczaj mnie Aniele Troski Mój.

Czekoladowa
11:43

bez zbędnych słów wystarczy spojrzenie
rozumiemy się od kiedy jeszcze nie byliśmy parą
w moim sercu tliła się iskierka z nadzieją

że z czasem wszystko ułoży się pomyślnie
czemu otrzymałam szansę właśnie od ciebie
nie oczekując niczego natychmiast zbyt wiele

nie chodziłam za Tobą nie prosiłam Cię o nią
sam pierwszy pojawiłeś się w moim sercu
wznieciłeś wiarę w niespełnione marzenia

nie broniłam się przedtem aż tak bardzo
choć duszę miałam skamieniałą
od strachu umiałeś mnie poskromić

ugłaskać jak w cyrku pogromca lwa
na arenie czułam się jak dzikie zwierzę
zranione do żywca zamknięte w klatce

w ofierze samotności nie obawiałeś się
wcale tej klatki otworzyć nie zraziło Cię nic
nawet podejrzliwość ogromna z moich oczu

tym bardziej wyciągnąłeś do [...]

Oczy nieraz spoglądają w głąb duszy, tam, gdzie kryją się tajemnice naszego istnienia. Czasem jednak unikamy spojrzenia w to najgłębsze miejsce, bo boimy się, że odkryjemy coś, co nas przeraża lub czego nie jesteśmy gotowi zaakceptować. To jak trzymać w dłoni delikatną świecę, której blady blask otacza nasze życie, a jednak nie dostrzega całej jego istoty. Prawda o nas samych często ukrywa się w tym mroku, który rozświetla tylko niewielki krąg. Odnajdujemy w nim tylko ułamek tego, kim naprawdę jesteśmy. Boimy się tego, co znajdziemy w nieprzeniknionym mroku, lecz to właśnie tam może czaić się nasza największa siła, nasza prawdziwa wartość.

Przyszłość rozciąga się przed nami jako nieznany obszar, pełen nieodkrytych ścieżek i niewiadomych. Nie ma sensu wmawiać sobie, że [...]

Gdy nie ma już słowa, nie ma też myśli, którą mógłby się człowiek zaczepić o kawałek świata, wszystko zdaje się milknie, wtedy siedzę w tej ciszy, chłonę resztki tchnienia i widzę przed sobą, iż to, co ma nadejść, zdaje się nieuchronne.

Witam się ze swoim losem o poranku, mówię do niego: kto, by pomyślał. A potem zdaję sobie sprawę, że wszystko było do przewidzenia, zapisane w kartach życia. Być może nie wpatrywałem się zbyt bacznie w kolejne stronice lub pochopnie przechodziłem przez kolejny rozdział życia, nie zważywszy na poprzednią historię, tułałem się trochę pomiędzy tytułami, a frazesami, którym również nie potrafiłem okazać odpowiedniej ilości troski, czy uwagi, jakby w obawie przed sobą, czy światem.

Teraz poranek rozmywa się we mgle. Czuję, iż buzuje we mnie krew przodków. Przodków, którzy zamieszkiwali tutejsze ziemie, zanim jeszcze pojawiły się współczesne religie i dogmaty. Krew przodków, którzy żyli w zgodzie z naturą i w zgodzie z naturą wiedli swoje życie, które zwieńczone śmiercią, było namaszczeniem samej natury człowieka.

Patrzę w przyszłość z odwagą, chociaż jest to przyszłość bardzo bliska, na kilka kartek kalendarza przede mną. Gdy pozostaje mi jeszcze kilka tych kartek, na których niewiele już miejsca na własne myśli, spokojnie odliczam kolejny dzień do swego końca, biorę spokojnie łyk kawy, dopalam papierosa, z uwagą prasuję ubrania i stawiam ostatnie kroki.

O, ileż piękna skrywa w sobie każda chwila, ta krótka migawka czasu, która płynie między naszymi palcami jak piasek. Często tkwimy w labiryncie poszukiwań, wciąż goniąc za czymś nieuchwytnym, nieświadomi, że życie samo w sobie jest celem.
Od samego początku, od chwili narodzin, otwiera się przed nami niezliczona ilość możliwości. Możliwość oddychania, odczuwania, dostrzegania piękna wszechświata w promieniach słońca. Jednakże w biegu za tym, czego brakuje, zapominamy, że to, czego szukamy, może być już z nami od początku.

Wędrowanie przez labirynt życia prowadzi nas coraz głębiej do wnętrza samego siebie. Docieramy do momentu, kiedy zrozumienie istnienia samo w sobie staje się celem. Uświadamiamy sobie, że czasem straciliśmy wiele, szukając tego, co było obecne w naszej codzienności.
Wiedza tańczy z nami [...]