Recenzja mini.

„Lot orłów” to powieść akcji, z mocną podbudową historyczną, co oznacza solidne poczucie realizmu, wiarygodności fabuły. Przedział od 1917 roku, do czasu zakończenia drugiej wojny światowej i późnej jest ogromny, jak na skromne trzysta stron. Nic więc dziwnego, że dwie trzecie objętości ma streszczeniowy charakter i dopiero w momencie kulminacyjnym (na ostatniej prostej) tekst nabiera komfortowego tempa i wolniej opisuje wydarzenia. Z tego też powodu, trudno o zjawisko oderwania, zapominania o świecie. Ciągłe ma się poczucie, że czytam książkę.

Nie kojarzę sformułowań, czy słówek, które zmuszałby do wzmożonej koncentracji, no, może z wyjątkiem słowa „Sturmbannführer”, czy innych tego typu klimatycznych. Czyta się bardzo szybko, lecz brakuje czegokolwiek godnego zanotowania, czy zacytowania. W pewnym sensie refleksyjna próżnia.

Mnóstwo nazwisk, których nawet po dziennej przerwie od czytania i tak nie pamiętam. Część zupełnie nie zapada w pamięć. Nie obchodziło mnie, kto kryje się pod imieniem Jack, czy pod nazwiskiem Muller i jakoś to przeżyłem. Do tego psychologia postaci głównych szczątkowa i nie wyłoniła się przekonująco z samych wydarzeń. Poza tym, przewija się cała plejada postaci historycznych, zarówno ze strony Aliantów jak i Państw Osi. Dla mnie głównym bohaterem był pluszak w stroju lotnika, towarzyszący asom lotnictwa, jako symbol literackiego ryzyka.

Struktura interesująca, złożona jakby z mikroopowiadań. Częsta wymiana miejsc i postaci, a nawet skoki czasowe. Wszystko to umiejętnie przeprowadzone, spójne, dynamizujące.

Fabuła daje sporo satysfakcji, jeśli dotrwa się do ostatnich stu stron. Przekonująca, z pomysłem i mocnym twistem.

Reasumując, powieść typu fast-food dobrej jakości, streszczenie dłuższej powieści lub gotowy scenariusz na film, po którym tęskni się do prozy refleksyjnej i leniwej narracji.