Kiedy autor książki jest osobą wykonującą zawód publicznego zaufania, automatycznie uważany jest za autorytet w swojej dziedzinie. Niestety może to prowadzić do pewnych nadużyć i manipulacji, ponieważ niektórzy czytelnicy, mogą przyjąć podane informacje za prawdę. Dlatego należy z pewną dozą ostrożności podchodzić do książek nazywanych „literaturą faktu”, które nie są faktycznymi publikacjami naukowymi.
W książce Gabora Mate”a „Kiedy ciało mówi nie” mamy postawioną hipotezę, że ukryty stres, traumy i problemy emocjonalne negatywnie oddziałują na zdrowie fizyczne. Trudno się z tym nie zgodzić, ponieważ od lat lekarze wymieniają negatywne skutki stresu. Jednak w omawianej pozycji, autor usilnie próbuje przekonać czytelnika, że są to główne przyczyny chorób, „paskudnych”, często śmiertelnych. Podaje drastyczne przykłady, gdzie osoba z nowotworem czy stwardnieniem rozsianym posiadała też [...]

"Dzień stanowi streszczenie roku. Noc zastępuje zimę, ranek i wieczór - wiosnę i jesień, południe jest latem."

Walden, czyli życie w lesie jest zapisem eksperymentu Thoreau, który przez dwa lata i dwa miesiące żył samotnie nad stawem Walden w stanie Massachusetts nieopodal miasteczka Concord. Dokładnie od lipca 1845 do września 1847 roku. Nie jest to jednak tylko dziennik. Poszczególne rozdziały są osobnymi esejami i z tego powodu zapis staje się wielowymiarowy oraz inspirujący czytelnika do własnych wniosków i przemyśleń. Nie będzie to recenzja fachowa, nie jestem specjalistką od języka polskiego, w szkole średniej przepłynęłam przedmiot dzięki rozbiorowi zdania i wypracowaniom z charakterystyki bohaterów, na studiach dotknęłam go tylko z racji języka wykładowego, potocznego w akademiku i wulgarnego na miasteczku studenckim. [...]

Andrzej Pilipiuk, cykl „Oko Jelenia”, tom 1-7, recenzja obszerna.

Wstęp

Cykl „Oko jelenia” (OJ) to seria powieści autorstwa Andrzeja Pilipiuka, „wyprodukowana” na przestrzeni lat 2008-2015 w wydawnictwie „Fabryka Słów”. Seria ta składa się z siedmiu około czterystustronicowych książek. Czytelna czcionka, nieliczne literówki, zdobienia, ilustracje do tekstu, elegancka prezencja na półce… Wydanie, można powiedzieć, ekskluzywne, brakuje tylko twardej okładki.

Przeczytanie pojedynczego tomu nic czytelnikowi nie da, musi się on nastawić mentalnie, czy finansowo na cały komplet, a przynajmniej na sześć części. Pierwsza część to zaledwie preludium wielkiej kampanii, a tytułowe Oko Jelenia jest długo, długo nieodkrywaną kartą, co postrzegam za zaletę. W recenzji traktował będę serię OJ jako jedną powieść, podzieloną na części dla wygody czytelnika.

Krótko o autorze. Andrzej [...]

Intrygujący tytuł "MIR", zatrzymuje na długo. Zastanawiam się nad tym, o czym jest książka. Nazwisko "znanego" autora, Remigiusz Mróz, nic mi nie mówi. Piszą o nim, że znany, ale ja jestem "z innej bajki". Skupiam się na klasyce, mijając współczesność, więc go nie znam. Oglądam okładkę. Dwoje ludzi idących torami, czyli desperaci. Mają plecaki, czyli podróżnicy. Tablica Kijów za 522 km mrozi krew w żyłach. Książka o wojnie? Odkładam. Nie będą czytać. Mimo to łapię się na tym, że mimowolnie wciąż na nią zerkam. Jest intrygująca. Biorę ponownie do ręki, zaglądam do środka. Mam tysiące skojarzeń, czasami skrajnie sprzecznych.

"Mir", to słowo jest po rosyjsku, oznacza świat. Czy to oznacza, że książka jest prorosyjska? Może odwrotnie, to tylko nawiązanie, a [...]

Wielu ludzi daje sobą manipulować. A może każdy z nas, zależy to tylko od skuteczności danego manipulatora???
🌺Jeżeli sama jesteś uczciwa to tym łatwiej będzie Cię omotać, bo mamy tendencję do tego, by mierzyć innych własną miarą. Co ciekawe, manipulatorów nie trzeba daleko szukać. Bardzo często są to członkowie rodziny, współpracownicy, koleżanki…
🌺Jeżeli chcesz się dowiedzieć jak rozpoznać manipulatora, czym on się kieruje i dlaczego, zachęcam Cię do przeczytania wspaniałej książki.
🌺Wybrałam z niej dla Ciebie 6 fragmencików ze 172, które sobie spisałam podczas czytania tej fantastycznej książki.
🤩🤩🤩TA KSIĄŻKA CIĘ ZBUDUJE. Rzuci światło na co uważać. Wskaże na osoby z Twojego otoczenia, które nie są wobec Ciebie uczciwe. Wskaże sposoby jak sobie radzić z manipulatorami.
😜 „Manipulator zaś kłamie, [...]

"Jak to jest, że kobiety potrafią tak oszałamiająco pisać o Kenii.... Rozdziały tej książki są niczym krótkie i niezapomniane utwory muzyczne - Country Life" - napisano na okładce książki Kuki Gallmann, mając zapewne na myśli Joy Adamson i jej " Elzę z afrykańskiego buszu" oraz Karen Blixen z "Pożegnaniem z Afryką".
I rzeczywiście... jak sięgam pamięcią nie utkwiły mi w niej żadne męskie opowieści o Afryce. No, może z wyjątkiem naszego Sienkiewicza. Nie, zaprzeczam... może są... na pewno są. Tylko dlaczego te babskie wryły się w moją literacką pamięć? Adamson i Blixen czytałam dawno temu, na Gallmann trafiłam tam, gdzie zawsze znajduję interesujące książki. W parku, w " domku dla książek", jak zwykł mawiać mój wnuk na miejsce, gdzie można [...]

Nie jestem osobą, która chętnie zagląda do czyiś prywatnych zapisków i pamiętników. Ale tym razem się skusiłam. I nie żałuję.
Oto pamiętnik Tuvy. Przywieziony do Norwegii z greckiej wyspy Milos. Kilka kartek jest lekko pofalowanych (to od mokrego kostiumu), ale i tak jest piękny. Tuva pisze tam o sobie, swoim tacie i szkole. Ma też listę, którą chce wykonać w siódmej klasie (czyli już za kilka dni). Znalazły się na niej:

* zapisanie całego pamiętnika (rysowanie też jest dozwolone);

* znalezienie fajnego stylu (ubiór to ważna rzecz);

* zbudowanie wraz z przyjaciółkami super bazy w lesie koło szkoły;

* wzięcie udziału w imprezie urodzinowej z nocowaniem (bo kto by nie chciał posiedzieć do późna?);

* i (może) zakochać się.

Pierwszy [...]

Dawno nie czytałam nic Paris. Dublerka, ostatnia książka, którą czytałam trochę mnie umęczyła.

Ale... Człowiek idzie do biblio i... zawsze coś wpadnie w oko. A przecież szkoda nie brać ;)

Powieść składa się z dwóch części – Porwanie oraz Rozliczenie, w którym zostaje odkryta (prawie?) cała prawda. W pierwszej połowie książki mamy dodatkowy podział na „kiedyś” i „teraz”. Dzięki temu zabiegowi poznajemy naszą bohaterkę Amelie oraz życiowe sytuacje, które ukształtowały ją jako osobę. Dziewczyna jest miła, zaradna i zorganizowana. Po śmierci ojca, zostaje sama na świecie i jako osoba niepełnoletnia postanawia „zniknąć” i sama zająć się sobą. Jak na młodą kobietę w dużym mieście idzie jej całkiem nieźle. W kryzysowym momencie spotyka Carolyn. Bogata kobieta proponuje jej pracę i mieszkanie. [...]

Miałam już okazję czytać debiut autorki - Kredziarza, który okazał się dobrą lekturą - wciągającą, z zaskakującymi zwrotami akcji oraz przecudowną okładka.

Teraz dostałam w łapki drugą powieść C.J. Tudor i dałam się wciągnąć opowieści.
Joe Thorne wraca do miasta swojego dzieciństwa. Będzie pracował tu jako nauczyciel. Arnhill to niewielkie miasto z tradycjami górniczymi. Miasto, w którym zniknęła jego mała siostrzyczka. A potem wróciła. Miasto, które nie wita go z otwartymi ramionami, a dawni przyjaciele są wrogo nastawieni. Łączy ich tajemnica z przeszłości, której nikt nie chce ujawnić.

Bohater jest w wyrazisty, z przeszłością. Jego sarkastyczne komentarze dodają smaczku książce. Akcja wartka, ze zwrotami akcji. Sporo tajemnic, niedomówień oraz małych kłamstewek, które wychodzą na światło dzienne przy czytaniu każdego rozdziału. Mroczna fabuła i klimat małego miasteczka zachęcają do spędzania czasu z książką. Okładka prosta i oszczędna, co działa na plus.
Autorka zainspirowała się powieścią Kinga. Nie będę tego oceniać. Całość publikacji bardzo dobra.

Autorka Kredziarza oraz Zniknięcia Anne Thorne powraca!

Gabe wraca późnym wieczorem z pracy. Obiecał być wcześniej, ale znów zawalił. A teraz dodatkowo stoi w korku! Przed nim jedzie stary rzęch ozdobiony naklejkami z głupimi tekstami. Nagle w tylnej szybie widzi twarzy dziewczynki. Mała, słodka blondynka, która woła "Tatusiu". To Izzy. Nie mógł się pomylić! To jego córka! Tylko co ona robi w obcym samochodzie?

Trzy lata po zaginięciu - według Gabe, a morderstwa według policji, mężczyzna przemierza autostrady, szuka samochodu z naklejkami. I swojego dziecka.

Fran i ośmioletnia Alice, też podróżują po kraju. Szukają... nowego domu, schronienia. Uciekają od ludzi, którzy chcą je skrzywdzić.

Gdy tych dwoje wreszcie się spotka, wyjdą na jaw skrywane tajemnice...

Książkę czyta się szybko. Wciąga. [...]

Akcja "Kredziarza" biegnie dwutorowo – współcześnie i latem 1986 roku. Lata osiemdziesiąte widziane oczami dziecka to... koledzy, lato, rowery, budowanie szałasów i zabawy na powietrzu oraz ktoś nowy w mieście. Bez rodziców, dzwoniących telefonów, ale za to z własnymi tajemnicami i wolnością oraz nową zabawą – pisaniem kredą tajnych wiadomości do reszty przyjaciół. Cieszy mnie, że wydarzenia są tak podzielone. Pamiętam taki czas – piękne lata 80. i początek 90., gdy człowiek, choć ledwo odrósł od ziemi, czuł się jak pan i władca. Własne tajemnice, przyjaciele i odrobina wolności sprawiły, że ten okres wspomina się z rozrzewnieniem. W ten czas powracamy w powieści. Dajemy się wciągnąć w zabawy, chętnie podążamy za bohaterami do wesołego miasteczka. Ale nawet na takim idyllicznym obrazie pojawiają się rysy. Czy dorośli zawsze zachowują się porządnie? Czy bycie dzieckiem jest jednoznaczne z byciem miłym, niewinnym i dobrym? Jak świat dorosłych wpływa na nastolatków? Czy niewinne zabawy mogą doprowadzić do tragedii? Za każdym razem autorka pozostawia nas z pewną zagadką, tajemnicą, niewiadomą i... przeskakuje do chwili obecnej.
Całą historię współczesną opowiada Eddie. W życiu dorosłym każde z przyjaciół ponosi konsekwencje pewnych decyzji, o których stopniowo dowiadujemy się w trakcie lektury. Pewnego dnia Eddie dostaje list, a w nim rysunek ludzika i kredę. Powracają demony przeszłości.
"Kredziarz" jest debiutem literackim J.C. Tudor. To wyśmienity thriller z wartką akcją, szybkimi zwrotami akcji, pełen zagadek i niejasności, które wyjaśniają się dopiero na ostatnich stronach. Godna uwagi jest też okładka (Czarna Owca, 2018) – nawiązująca do fabuły, prosta i nie za straszna.

Och!
Nie jestem zdumiona zachwytami!

Początek ma w sobie klimat z "Tamtych dni, tamtych nocy". Dom. Słońce. Falujące powietrze. Ten moment po obiedzie, kiedy z twarzą wystawioną do słońca, żeby obudzić piegi, leniwie czekasz na... Może na nic nie czekasz. Chłoniesz chwilę, jej zapach, smak, ciepło, powolność. Nie masz żadnych powinności poza byciem. I w ten sposób babcia Róża czeka na śmierć, bo zabiera ją choroba. Nie dziś, nie jutro, ale smak nieuchronności czujesz na języku tak dobrze jak smak owoców z kompotu. I tak naprawdę Róża nic o tym nie myśli. Przeżywa. Myśli pochłaniają jej wnuczkę. To jest opowieść o jej postrzeganiu babci w otaczającym ją końcu. Nigdy przymiotniki nie sprawiły mi tyle przyjemności. Są okrągłe, mięsiste, pluszowe, ale bywają surowe i krwiste. Paradoksalnie babka, która słabnie, zmienia się mniej niż wieś Maj, niż pory roku, niż najbliżsi. Tak jakby wszystko w kadrze było przyspieszone (choć i tak slow motion), a starsza pani najwolniejsza. Że też największa zmiana, może być tak mała wobec tego, jak świat, niezmiennie, w tym samym tempie się porusza. Poezja!