Zeszyt Czytaj co dnia, Emilia Ewa Szumiło

... los nigdy żadnych drzwi nie pozwala zatrzasnąć, zawsze są lekko uchylone... to tylko ludzka ślepota i pycha każe tak sądzić...

»Okiem Ateisty« – „Kulisy Wiary”

Zaczyna się od pomysłu, marzenia, a potem pokonuje się pierwszy schodek, drugi, trzeci, czasem musimy się cofnąć, a czasem spadamy z hukiem, bo źle oceniliśmy swoje możliwości. Ale czy te dwa obolałe pośladki to powód, by przestać próbować, przestać marzyć?

Cena jaką płaci się za poszukiwanie własnej natury zmierzającej do wolności, to skazanie się na pewną nieuchwytność i niezrozumienie. Na pierwszy rzut oka zawsze będzie ona budziła wycofanie, lęk, a niekiedy agresję ze strony osób trzecich. Nieznane - które prezentujemy nietypowym zachowaniem z zasady będzie budziło lęk. Curie Skłodowska powiedziała, że nie należy się niczego bać, tylko to zrozumieć. Czas na zrozumienie czegoś lub kogoś wymaga pokonania własnego lęku przed czymś obcym. Nasza społeczna - wspólna - natura opiera się na zbiorowości i dążeniu do pewnego ujednolicenia z innymi osobami, stąd też wszelkie przejawy innowacyjnego zachowania, palą w nas lampki, które budzą podejrzenia. Nieznane wymaga od nas wejścia na niepewny grunt, dlatego też bezpieczniej jest się wycofać, chociażby z uwagi [...]

Ilekroć płyniesz pod prąd
Uciekasz od złych myśli
Nie zważasz na wrogie podszepty
głupców życzących ci upadku
Ilekroć zamykasz oczy pełne łez
Dławiąc w sercu skowyt i zwątpienie
i ten przejmujący żal
że to wszystko nie tak
Ilekroć nie wierzysz samemu sobie
ja ufam
że wszystko jeszcze będzie dobrze

Za szybko kolejne dni
A czasem całe zimy i lata spóźnione
Kierunku spraw nie zmieni śmiech ani łzy
Porażki i zwycięstwa przesądzone

Mówisz, nie słyszę
Za dużo ścian między nami
Gdy milczysz, rozumiem
Wtedy jesteśmy wreszcie sami

Kiedy cisza przez kilka dni
I nie wiem z czym się zmagasz
Coraz bardziej chcę chronić Twe sny
I w codzienności Ci pomagać

Słowem lub myślą
Nawet wierszem całym
Podaną dłonią poprzez wiatr
Życiem niedoskonałym

I nawet jeśli nieznany kolejny krok
I Twe myśli do krwi zranione
Gdy smutek w oczach ukryć chcesz
Możesz spojrzeć w moją stronę

Brakuje ci ciepłych słów
wsparcia akceptacji
Czujesz
żal

Dłonią szukasz bliskości
na psim futrze

Wstań i idź po swoje

Daj, proszę, daj mi siłę, gdy stoję nad przepaścią.
To wszystko, co strach budzi iluzją jest w umyśle.
A kiedy już się wzniosę, przefrunę nad tym lekko,
Co fałszem dziś się jawi, niechaj jak bańka pryśnie.

Daj, proszę, daj odwagę, wyruszam wszak w nieznane.
Z tobołkiem na ramieniu- cały dorobek życia.
Co jest przede mną? Przestrzeń. Potężna, piękna, obca.
Dla niej porzucam ciemność i wychodzę z ukrycia.

Daj, proszę, daj mi wolność. Wiesz jak się na to zdobyć.
Dość zbędnych ograniczeń, niech pękną wnet blokady!
Rozwój bolesny, mówisz? Bolesną jest stagnacja!
Ucisz marudne ego. Nie mów, że nie dam rady!

Daj, proszę, daj mi miłość. Jej ogrom drzemie w tobie.
I działaj, ćwicz odwagę. Niech będzie niczym musztra.
Masz w sobie moc. Potencjał. Życiem chcesz się zachłysnąć.
Widzę to w twoich oczach, postaci z mego lustra.

© Iwona Kowalska

Nie wystarcza bowiem, że coś się za słuszne „uważa”. Trzeba jeszcze tę słuszność wykazać w sposób przekonujący dla innych. Poczucie słuszności nie stanowi miary słuszności.

Cel jest ważny.
Ale liczą się odpowiednie kroki.

Więc
dreptaj
idź
biegnij
leć
a nawet strzelaj :)