Uwierzyć w siebie i z odwagą
pokonać wszelkie przeciwności.
Zdobyć do siebie zaufanie
i nie podsycać wątpliwości.

Nie bać się jutra, kochać dzisiaj,
wczoraj- oddzielić grubą kreską.
Za jakiś czas znowu zrozumieć,
że strach jest zdrajcą i groteską.

Wyruszyć w drogę, zamknąć przeszłość
i zrobić miejsce nowym gościom.
Wyrzec się raz na zawsze tego,
czego nie można zwać Miłością.

© Iwona Kowalska

myślałam
jestem kroplą

stałam się rzeką
rzeźbię meandry
zawiłe

już nie boję się
ujścia do morza

źródło bije

© Iwona Kowalska

Otwieram oczy, ciężar powiek
podnoszę, chociaż ostro boli.
Z Prawdą się bratam. Słodkie kłamstwo...
wiem- synonimem jest niewoli.

I zewsząd płynie nurt zatruty
od wielu lat wpajane bzdury,
by człowiekowi wzrok zamydlić,
odseparować od natury.

I tak przez kolorowe szkiełka
chłonie lud śmieci do umysłu,
byleby dalej być od serca,
byle wyłączyć się od zmysłów.

Zarobić, kupić, zjeść i zasnąć.
Nie obudziwszy się, umierać.
W pędzie za niczym dojść donikąd
w filmie obcego reżysera...

Porzucam rolę, nie gram dłużej,
opuszczam salę pełną gości.
Otwieram oczy, chociaż boli.
Chcę żyć dla Prawdy i Miłości.

© Iwona Kowalska

Kiedy rozpada się iluzja,
obrazek bardzo dobrze znany,
znikają ludzie, otoczenie
przechodzi diametralne zmiany...

Sypie się sufit, tynk odpada.
Co budowałeś, w gruz się zmienia.
Boisz się? Nic to, umysł także
metamorfozę ma- myślenia.

Często zaboli, gdy pociśnie
kamień z rąk jakże ci znajomych.
Ułomność ludzka nie zna granic,
zostaje wówczas się pokłonić...

Iść dalej naprzód, robić swoje,
na przekór uśmiech nieść w podzięce.
Pamiętaj, mogą ci zazdrościć,
że bierzesz życie w swoje ręce.

Życie jest zmianą- i to minie,
chwilowej burzy się nie lękaj.
Idź z uniesionym czołem pewnie,
słuchaj mądrego swego serca.

A kiedy już będzie po wszystkim,
zrozumiesz, wróg był niczym Goliat.
I to, co dziś się dzieje, będzie
jak lekcja życia, jak historia...

© Iwona Kowalska