Wczoraj z młodością witałem się w progu
Dziś wyprowadzam ją tylnymi drzwiami
Do okien moich zagląda już starość
I chce odwiedzić mnie z kolegami

Niedawno gładkie miałem skóry
Teraz zmarszczek mam na pęczki
O poranku życia zdobywałem góry
Wieczorem został mi tylko klęcznik

Wygrałem w karty ze śmiercią bon
Na bardzo długie, owocne życie
Lecz drobny druk na nim miał inny ton
Zapewniał długą starość w gratisie

Wszystko się rozcieńcza, ulatnia, rozwleka
Jak cienki włos lub stara kamfora
Młodość w starości kierunku ucieka
A naszą krewkość wycisza pokora.

W cieniu czasu, gdzie każdy dzień jest kartą zmian,
Słońce rysuje nowe kontury na starych ścianach.
W sercu lęku, gdzie niepewność jak liść drży,
Kiełkuje nadzieja, delikatna, lecz nieśmiertelna.

Zmiany, choć czasem strach przed nimi jak cień nas śledzi,
Są jak deszcz wiosenny, obiecujący urodzaj po burzy.
W każdym końcu kryje się początek, w każdej stracie ziarno zysku,
W każdej zmianie, choć słonecznej, jest nuta przestrogi.

Tak, jak drzewo rzuca liście, by przywitać wiosnę,
My rzućmy obawy, by przyjąć zmian nadchodzącą falę.
W tym tańcu czasu, gdzie każdy krok to nowa droga,
Zmiana jest naszym wiecznym towarzyszem,
w tańcu pod słońcem, co życie nieskończenie tworzy.

Jesteś moja
ja jestem twój
nasza miłość to cicha ostoja
nie straszny nam znój.

Nasze ciała choć stare
przeżarte czasu rdzą
wciąż pamiętają te lata różane
młode serca i słowa niewypowiedziane.

Zmian się nie boję
gdy towarzyszysz mi
na zawsze tylko we dwoje
choć śmierć już nad nami śpi.

Bądźmy realistami: nic w życiu nie przychodzi znienacka, a nawet jeśli, nagłą zmianę poprzedzają detale, drobnostki, o których się nie myśli albo się je ignoruje, a które czasem stanowią istotny element i często są inicjacją ważnego dla rozwoju człowieka transformacji.

W życiu Katarzyny, młodej kobiety, która na świecie przebywała jedynie dwadzieścia pięć lat (chociaż dla niektórych to już wystarczający wiek, żeby powiedzieć, że się już ma jakieś doświadczenie i co nieco się wie o życiu), momentem przełomowym (po którym wydarzyły się rzeczy większe i poczyniła kilka ważnych decyzji) okazał się być zakup… czapki. Ktoś się zaśmieje, ktoś machnie ręką, ale to niepozorne nakrycie głowy, które z pozoru musiała nabyć ze względu na rozpoczynającą się jesień i wynikający z tego coraz [...]

Konserwatyzm bez przyzwyczajeń oferuje więcej niż bezkrytyczna postawa wobec przesadnie zmiennej kurtyny kłamstwa, która zasłania wartości, zastępując radość falami nawyków.

Otworzyłam jej drzwi. Stała w nich z kwiatami i wyjątkowo nie była uśmiechnięta. Mi też wcale nie było lekko na sercu, bo od kilkunastu godzin wiedziałyśmy obydwie, że być może otwieram jej te drzwi po raz ostatni i po raz ostatni się widzimy w ogóle. Nie miałam siły powiedzieć jej "dzień dobry", bo to wcale nie był dobry dzień. Ona chyba też tak czuła, bo nic nie powiedziała. Stała z opuszczonymi rękami, trzymając bukiet kolorowych gerberów. Jak zwykle się nie pomyliła, co do mojego kwiatowego gustu.
- Po pierwsze, nie będziemy dziś płakać - przerywam ciszę i próbując się uśmiechnąć, grożę jej palcem, chociaż już czuję zaciskające się gardło.
- Nie wiem, czy mogę to obiecać - odpowiada ponurym tonem. [...]

Nie można zmienić scenariusza filmu, w którym się aktualnie występuje. Ani w nim roli. Wielu protestuje uparcie i nic. Można sięgnąć po inny film, tylko któż to widzi, kto wie?
Najpierw na przykład go sobie wypożyczyć.

Dokąd pójdziesz,
gdy zamkną się przed tobą życiowe drogi.
Kiedy wszystko popadnie w ruinę bezsilności.
Toczyć będziesz walkę
z prawdziwym obliczem zła.
Pomoże ci w tym
twoja odwaga i strach.
Zwrócisz się o pomoc
do Wielkich Niebios.
Przetrzesz szlak tysięca ludzi.
Otworzy brama się
i wkroczysz w nią
bez względu na swój wiek.
Zostaniesz tam,
gdzie miliony dusz pochowanych jest.
Poczujesz raj
i smak swoich łez.
Szczęścia znaznasz tam
i poczujesz, że nadszedł czas.
Najwyższy czas,
by tam pozostać.

Kolejny gorący dzień mija by zostać godnie zapomnianym jak 90% go poprzedzających. Spaceruję z psem po absurdalnie krótko ściętym trawniku, którego suchość w porywach optymizmu przyrównałabym do moich pięt. Krocząc ociężale w upale próbuje sobie przypomnieć, gdzie zgubiła się znośna wiosna między gołą zimą, a obecnym skwarem. Szoruję trampkami po ekologicznym druciaku, a pies w najlepsze korzysta z darmowego drapaka. Jednak ta chrupiąca w uszach sielanka kończy się 3 metry za moim blokiem razem z ogrodzeniem, które ma zapewnić mi teoretyczne poczucie bezpieczeństwa mierząc zaledwie metr wysokości. Dalej roztacza się zupełny negatyw tego na czym stoję i w czym mnie dobrowolnie zamknięto. Starcie „trawnika koszonego” z „trawnikiem niekoszonym” (trudno to tak nazwać, skoro trawnik to z definicji kawałek ziemi pod [...]