Zeszyt Poezja, Strange one

zaproś mnie
na spacer
w myślach
poprowadź ścieżką
do wspomnień
które jak piasek
przesieję w swoich
dłoniach
zostawię te
w których zrzuciłam
ciężar niepokojów
i mogłam dojrzewać
do miłości

zabierz mnie
do nieba
w snach
może poczuję
koniec świata
a może tylko
twój dotyk
będę twoją
niepokorną gwiazdą
która nie chce
spadać na ziemię
woli spalać się
w twoich
ramionach

zaprowadź mnie
w marzeniach
do miejsc
gdzie nie ma końca
początkiem jest
każde słowo
będę słuchać
i zbierać je
ułożę z nich
portret naszych
tęsknot

napisz do mnie,
gdy samotność
otulona
ponurym szalem
niechcianych
wspomnień
czeka
pod twymi
drzwiami

a ja wyjaśnię ci
gdzie chowa się
ciemność twych
myśli
wyślę ci słowa
pocieszenia
o nadejściu lepszej
aury

wyślę ci kokieteryjny
zapach wiosennych
kwiatów
podzielę się snami
w których rozłupuję
ciszę
by usłyszeć
melodię
wyciągniętą
z butelki słodkiego
wina

może przestaniesz
wierzyć
w beznadziejność
oczekiwania
na miłość

Opowiedz mi o swoim
Słońcu,
Co nie pozwala
Gubić się twym słowom.
A ja uniosę je
W tańcu.

Pokaż mi skrawek
Świata,
Gdzie miłość
O poranku nie odchodzi,
Wiosnę w sercu
Zostawia.
Ja radosne łzy wytrę
Ukradkiem.

Namaluj krajobraz
W odcieniach zieleni,
Subtelnie,
Jakbyś dotykał
Strun listkowych.
Ja swoje myśli zabarwię
Malachitowym
Kolorem.

a my wciąż w maskach
na deskach życia
odgrywamy nieprzeciętne role
upchani w kartotekach form
układów
zacierania rąk
poklepywanie kpiną
moralnym gestem na opak

wciąż jednak na scenie
z przyklejoną etykietą
na której brak już miejsca
na normalność
gdy posapywanie jutra
odziera nas ze słów

wciąż ubierają nas
w nowe kostiumy uczuć
uczą bezwiednych frazesów
szczelnych formuł
dzięki którym pozostajemy nietykalni
my... marionetki przyszłości...

Jestem zagubiona,
Niemodna,
Nie wiem ,
Jak wygląda
Ideał.

Zuchwale uważam,
Że mam coś
Do powiedzenia.
Pokazuję swoje
Myśli tym,
Którzy kochają
Filozofów.

W parku wypatruję
Marzeń,
Wirujących z każdym
Oddechem
Wiatru.
Nabieram odwagi,
By je złapać.

Przygnieciona pokorą
Wobec krzywdzonej
Istoty,
Chcę zabrać część
Jej bólu.
Niech nie dręczy się
Samotnie.

Zanikam z bezsilności
Wobec okrucieństwa.
Słowa o człowieczeństwie
Kaleczą mi usta.
Więc milczę.
Nikt nie pyta
O czym.

Czasami nakładam
Małą czarną i szpilki,
I wtedy …
Nie jestem już
Sobą.

Otrzymałam dar godny fortuny
Od Ciebie, nieoczekiwanie.
Zazdroszczą kuso ubrane Muzy
Pełne gracji, lecz nie filigranowe.

Ja chcę Muzą subtelną się stać.
Rozplatać Warkocz Bereniki.
I z niego gwiazdy dla Ciebie uwalniać
Abyś w mroku zobaczył kotwicę.

Pomalować chcę groźne wiatry
Na płótnie z porywczym morzem.
Złoceniami uspokajać szkwały,
By okręt Twój nie zatopiły.

Kiedy słów naszych przypadkowe spotkanie
Budzi ciekawość
Taki ten lekki błysk zainteresowania
co staje się zalążkiem
Zmienia się przestrzeń
Bogatsza o to zaistnienie

Na początku to tylko słowa tworzą lepką lekko słodką pułapkę
W której czas oddziela prawdy...
A codzienność nasyca się
Narodzinami nowego
W myślach zaczyna żyć
I lekko szumieć echo
Nie wypowiedzianego pytania
Kim jesteś ...
Kim jesteś?
I dlaczego...

Samotny w swojej
Wrażliwości Mędrzec
Sprawia,
Że moje wieczory
Nabierają kryształowych
Manier.
W blasku świec
Zatracam się
W plątaninie
Czasu i zachwytu.
Słowa, niczym
Diamentowy pył,
Uszlachetniają
Moje myśli.
Barwią się
Wiecznie zielonym
Sensem.
Mienią się kolorytem
Wonnych róż.

Za nieba kurtyną

Zabierz mnie za widnokręgu granice
Zdmuchnij oddechem niepokój z czoła
O nic nie pytaj pozwólmy sobie pomilczeć
Gdy z oczu ci zniknę proszę zawołaj
/
Po schodach tęczy daleko poprowadź
Tam gdzie kwiaty tylko dla nas zakwitną
Nektarem wznieśmy za miłość toast
Niech nas otuli aksamitna błękitność
/
Za nieba kurtynę schowajmy miłość
Zazdrosny świat niech nie patrzy w oczy
Chrońmy jak skarb, co się nam przytrafiło
Nim dzień swym krzykiem na zaskoczy
/
W gwiezdny atłas nocy ją ubierzmy
Droga mleczna kierunek nam wskaże
W kosmos nie dbając o dzień jutrzejszy
Tak różny od naszych pięknych marzeń

Ewa Rzepecka

na polnej trawie moje łoże
w objęciach wiatru tuż z wieczora
gdy wszystkie gwiazdy jakby z głębi
świeciły blaskiem w stu jeziorach

i tylko wicher cicho szepcze
i mówią kłosy jednym chórem
że wszystko co ma stały korzeń
tak pragnie wzbić się prosto w górę

oddałem serce letniej ciszy
przemierzam wzrokiem toń kosmosu
i płynę tratwą po swym stepie
słuchając echa dawnych głosów

gdy słońce zajdzie już na zawsze
pozwól mi poczuć zapach trawy
będzie mi łatwiej się przedostać
z ciemnego snu do blasków jawy