Wiem że z każdym dniem cząstka mnie odchodzi
To jednak niecierpliwie czekam na nocy granicy
Na jutro nieznane na dnia nowego cud narodzin
Nie piszę pamiętników minionych lat nie liczę
/
Na kamiennej życia tablicy spisuję testament
Wypuszczam uwięzione niepokorne pragnienia
Zbieram burze nieprzychylnym wiatrem siane
Wygładzam wzburzone wody ich nurt zmieniam
/
Kiedyś żyłam poza granicą dnia powszedniego
Głuche echa wodziły po bezdrożach zakrętach
Z zakwitem jabłoni rodziłam moje nowe ego
Prozaicznie tak bardzo zwyczajne nie święte
/
Potrzebuję dłoni która zbłądzić nie pozwoli
Moje niepokoje zawieszam na brzegu błękitu
Zaklęłam miłość w pęku świątecznej jemioły
W rytmie zmian pór roku spokojnie bez wyścigu
/
Wiatr roznosi moje cząstki jak drobinki piasku
Słońce zatapia je w płonący zachodu horyzont
Młodość słodko zasnęła w zapachu rumianku
Pod miękkim płaszczem nocy dnie i noce się śnią

Ewa Rzepecka

Rytualny taniec świt obudził w oziminach
Miłosne żurawi pieśni po polach się niosą
Moja skóra chłód tęsknoty gubić zaczyna
Zaglądam w oczy pierwszym pierwiosnkom
/
Dziś gdy słońce tak pięknie złoci horyzont
Przymykam wszystko co nie dało oddychać
Świeżą nadziei zielenią prostuję linie krzywe
Kruszę swoją niepewność by móc wytrwać
/
W łanach przebiśniegów budzi się we mnie życie
Zakwitam wraz z wiosną lazurowym niebem
Nie definiuję marzeń na obłokach rysuję skrycie
Wędrówek szlaków mapą z ptakami się dzielę
/
Odrastam jak stare drzewo pędem młodym
Z apetytem na życie pączki fiołkom otwieram
Chociaż przymrozek jeszcze seledyny zmatowi
To puszczają oczka barwne bratki na skwerach

Ewa Rzepecka

Znów dzień z chodnika zbierany
Kobaltowym cieniem zmierzch się kładzie
Echa w kłębki związane szarpią emocjami
Za wzroku granicą, niespokojne wciąż krzyczą
Szukam imienia Boga, który odpowie na pytania
*
Chwilą wytchnienia świat zabłysnął
Złotą godziną pastelami zamalował smutki
By później wokół nadgarstków się owinąć
Zabierając swobodę oddychania wolność myślom
Zdziwiona słucham podszeptów wiatru
Erotyzm złoty sączy się w granat nocy
*
Nierealna bez twarzy odkrywam tajemnicę
Życie nam niepotrzebne, gdy nieśmiertelność
Fantasmagorią a empiryczność pomieszana z wiarą
Liczę palce u rąk nie do końca kompletu świadoma
Zawisam na jednej z nieznanych gwiazd
Jutro znów część mnie skona
*
Ktoś z zaświatów upomni się o mnie
Lecz wiara w jutro pozwala zasnąć na złotej poduszce
Haftowanej w sny o szczerym pięknie świata
Złotą nicią zasznurują usta
A potem tylko pustka

Ewa Rzepecka

Jak wymyślić słowa, by nie skopiować mistrza
Jak wersy ułożyć od nowa w pytaniach
Aby ty była moja rozmowa liryczna
A może monolog w zdaniach zamknięty
Bo ty wciąż pytasz i nie dowierzasz
Nieomal codziennie rano
Czy ty mnie kochasz
Więc ci odpowiem, że kocham ciebie
Jak zefir w dąbrowie w upalne dni lata
Jak cień, który pieści i omiata chłodem ciało
*
Kocham ciebie jak jesień miedzianą złotą
Bogatą darami ty wiesz, co to znaczy a ja
Ja nie umiem inaczej, bo miłość z naturą związana
W bukietach wrzosowych tańczących kasztanach
W diamentach rosy na rozpiętych pajęczynach
Tak moja miłość się kończy i zaczyna
*
Kocham ciebie zimą tą słotną i tą białą
Wtedy najbardziej czułości mi jest za mało
Kocham w wieczory za długie wiatrem grane
Kiedy mnie grzeją kochane ramiona
Dom pachnie pomarańczem i wanilią
A nasze cienie w świetle świec na ścianie tańczą
*
Wiosną a wiosną to chyba najbardziej kocham
Gdy świat cały w uczuciach barwnie zakręcony
I nawet zakochane wrony radośnie kraczą
Kocham o każdej porze, bo nie może być inaczej
Kiedy lat już dziesiątki w pęczki związane

Ewa Rzepecka