Spojrzała w jego stronę. Jedynym kawałkiem ciała, który był odsłonięty, były jego oczy. Skupiła się na nich, próbując zachować obojętny wyraz twarzy. Ich okolice pokryły się natychmiastowo siatką głębokich zmarszczek, a z zasłoniętego grubym szalem gardła wydobył się krótki śmiech. Na twarzy dziewczyny w jednej chwili pojawił się rumieniec połączony z grymasem. Mogła się tego spodziewać. Powaga to dla niego nieznany koncept.

Odwróciła głowę i spojrzała w miejsce, któremu przyglądała się zanim do niej podszedł. Szklana kopuła w śniegu wyglądała z tej odległości niczym kula śnieżna z jaskrawą galaktyką w środku. Próbowała zignorować dotyk jego ramienia na swoim ramieniu, rozmyślając o tym mrocznym otoczeniu. Zawsze nienawidziła tej ciemnej pustki, bez drzew, zwierząt i jakiejkolwiek nadziei. Miejsca, które wzmacniało jej skłonności [...]

jest we mnie światło i cień mroczny
nie wiesz co jest tego powodem
bez przerwy uśmiecham się
wokół mnie widzą światło
może jestem aniołem a może...
uziemioną duszą w labiryncie
bezwładu podążam za banałem
co jest nieuchwytnym na etapie
od kiedy się pojawiłam
na tym pięknym świecie zza horyzontu
kim jestem...
nie odgadniesz

Jestem jedną z wielu
Składam się głównie
Z wodoru i helu
Nie świecę mocno
Istnieję bez celu
Myślałam całe życie
Że jestem Księżycem

Zza ciemnej i szarej zasłony
wyłonił się jasny promyk
tuż pod nim krążyła tarcza

Z promykiem tańcząc pospołu
parami snuły welony
w porannym radosnym tańcu

Falował biały abażur
oplatał w talii pagóry
ukrywał je za przecinką

W półcieniu półmrok malował
w ponurej głuszy Cetnaru
paletę w barwach przedwiośnia

Artysta po nim powtarzał
poeta w wersie zachował
Wielkanoc budzącą wiosnę

Dokąd to zmierza? Gdzie w tym wszystkim jest sens?
Wodospad myśli, wylewa się z duszy wraz z nadejściem nocy,
Plątanina uczuć i myśli odbiera radość i siły,
Blask księżyca jest świadkiem rachunku sumienia,
Bilans zysków i strat obnaża brutalną prawdę.
W teatrze, życia ledwo statystą, na deskach tej sceny leżąc nie raz,
Goniąc za szczęściem wciąż myląc swą rolę by ugrać więcej niż się da,
Dobroć i szacunek brałem za drogowskaz naiwnie więżąc, że to coś da,
Wmawiałem sobie, że jestem tu kimś, nie będąc wart nawet wersu,
Scenariusz tej sztuki nie przewidział haapy endu, dlatego to wszystko stało się bez sensu,
Czas opuścić kurtynę, powiedzieć dobranoc, już tak niewielu widzów dramatu zostało.
Dlaczego tak wyszło? Co poszło nie tak? [...]

Z nosem w książce dostaję się poza horyzont, znikam w Trójkącie Bermudzkim pomiędzy kanapą, krzesłem i fotelem, z premedytacją wypadam za burtę, żeby się topić, albo... zmienić w syrenę.

Obrastamy zieleniami,
życie kwitnie bez ustanku,
zieleń w słońcu się pobudza,
niosąc zapach wolnych ranków…

Obrastamy technologią
jednak… czy to jest natura?
Niby przyszłość, niby wieczność…
lecz jak dla mnie zwykła BZDURA!

Projekt Takamoya, chwila 122

Przyglądając się uśmiechniętej Bambaryło Pierdziel pomyślał

“Świat staje się piękny, kiedy nie tylko Ty go widzisz, ale i on dostrzega Ciebie”.

Poza horyzontem,gdzie bezkres nieba styka się z zachodem i wschodem słońca,gdzie w otchłani mgły czai się nieznane,tam jest mój świat.Świat piękna,tajemniczości,zadumy i zamyślenia.
Tam gdzie podmuch wiatru unosi opadły liść ku górze,hen w zwyż wzlatuje źdźbło trawy,a przestrzeń horyzontu mieni się barwami,tam jest moje życie.Życie tętniące magią, pachnące dzieciństwem.
Poza horyzont wzlatują myśli, jedna za drugą podąża w dal...wyraża siebie,mnie...
Poza horyzont gdzie bezkres myśli pozwala żyć pełnią życia...pozwala być sobą dla siebie.
Tam gdzie jestem sobą dla siebie,uśmiechem dla innych i miłością we wszechświecie...Tam jest horyzontu bezkres mojego życia i bycia.

Mężczyzna leżał na trawie, a twarz zwróconą ku gwiazdom zasłaniała otwarta książka.
Pewien chłopiec wszedł na pagórek i dostrzega wszy mężczyznę podszedł i zapytał:
-Co pan robi? Przysnął pan?

-Ja ? - zapytał znużonym głosem mężczyzna, nie podnosząc nawet książki z twarzy - Przecież czytam, nie widać?

Chłopak skonsternowany odparł:
- Ale jak to? W nocy? Z książką bezpośrednio na twarzy? Przecież tak się nie da czytać.

Naburmuszony mężczyzna usiadł gwałtownie, a książka upadła z jego twarzy na trawę:
- Ach tak?! A niby dlaczego?

Jeszcze bardziej oszołomiony chłopak rzekł:
- Jest ciemno, no i książka leżała na pana twarzy. Jak niby można odczytać wtedy tekst?

Ciemno, ciemno, niby dla kogo jest ciemno? - zirytowanym głosem odparł mężczyzna - Dla [...]

Poza horyzontem jest pusta część w nas samych, która nie może zostać wypełniona. Ta niewidoczna istota nieważne ile by nie dostała, zawsze będzie jej mało. Nie można jej zapełnić, ale można przykryć bardziej świadomymi częściami ludzkiej osobowości. Kiedy natomiast człowiek nie jest jej świadom i daje jej się władać, staje się widmem samego siebie. Cień odbity nigdy nie powinien być główną osobą w świecie, bo nie takie jest jego zastosowanie. Taki człowiek łatwo ulega zniekształceniu, wystarczy, że jakaś rzecz wpłynie na odbity kształt człowieka, zmuszając ciało do upadku. Człowiek żyjący w cieniu nie widzi dalszych horyzontów, tylko żyje poza, próbując uniknąć tego co znajduje się przed nim. W momencie gdy taki człowiek żył tak długo poza horyzontem, żyjąc tylko chwilą i spojrzy w przepaść, otworzy oczy szeroko i je zamknie. To, co się dalej stanie będzie zależeć tylko i wyłącznie od niego.

„Interesuje pana trumna czy urna?”
Sosna, dąb, mahoń, wiśnia, klon, jesion, fornir
Brzęczą mi nad uchem jak spętany Fenrir
Miast do księżyca wyję dziś do Saturna

To mnie dziś miażdży oplotem Gleipnirem
Niedźwiedź, kot, skała, kobieta, ryba, ptak
A Ty lecisz na Freyi rydwanie w dal
Przepasając mnie ciasnym jak sznur kirem

Melancholia rozrywa i zszywa każdą myśl
Czarna żółć, flegma, krew, żółta żółć i żółta czerń
Świst oddechu, który Żeniec ścina dzierżąc sierp
Nieskończoności koniec w źrenicach mętnych Twych.

Może to geniusz, lecz biały czy czarny
Albus, ater, loci, populi, daimonion
Ach gdyby tak zdobyć władzę równą Mojrom
Byłby to koniec dla Atropos dość marny

Temperament temperą wkrapiam w biel płótna
Empatia? Perfekcja? Refleksja? Samotność?
Najkrętszą ze ścieżek do [...]