wiwaty toasty już za mną
teraz obskurna knajpa
zimny przydrożny motel
bez kapci i pilota
mijane w pośpiechu dworce
i świat pomarszczony
jak wysuszona śliwka

ludzie jak jeden organizm
falanga bez tarczy i miecza
na każdym kroku mijam Termopile
i zadaję sobie pytanie
kto będzie moim posłańcem
maratończykiem niosącym te wieści
i przede wszystkim komu?

nikt od dawna nie czeka
puste pomieszczenia
rdza trawi wnętrzności
zabrakło człowieka...

zabrakło człowieka

wschodzi dzień cięższy niż ołów
słońce ma dziś barwę węgla
pobrudziłem się
niczym w szybie śląskiej kopalni

mam tak słabe barki
obtarte łokcie od wąskich ścian życia
zamknięty na małym skrawku dziś
pomiędzy wczoraj a jutro

wschodzą żelazne obłoki
niebo jest dziś wyjątkowo nisko
nie mogę się podnieść z łóżka
by nie uderzyć w jego rant

nie ma obok nikogo
kto pomógłby mi wziąć dzień na ramiona
i nie będzie aż do samego końca
aż do dnia w którym skonam

poprzednia wiosna zrodziła złote liście
rdza wyłoniła się z jej świeżych pędów
czasem trzeba odbierać martwe porody
kołysać wiatr w pustych wózkach

ta wiosna nie zrodzi niczego
niezbyt hojnie zdobi kwieciem łąki
omija stare zapomniane ogrody
gdzie szron wciąż przebija serca
drąży labirynt w duszach straceńców

ta wiosna nie zrodzi niczego
poddała się aborcji pod nieznanym adresem
pod jej drzewami leżą spady
robak toczy wszelką słodycz

jest już za późno
ugryzłem

spłoszyłem miłość
odleciała stadem ptaków
w moim sercu trzepot skrzydeł
krakanie wron o świcie
ale jest noc kruczoczarna
martwe jaskółki spadają z nieba

upuściły wiosnę
bociany nie tkają swoich gniazd
szlachetne gołębice spadają meteorem
dziurawiąc moje serce jak pobladły księżyc

tylko mały koliber siadł mi na ramieniu
tak samo wielki jak to całe życie