Twórczość, Wędrowiec

Wędrowiec powraca, lat kilka mineło,
Wiele się działo, niewiele zmieniło,
Czy zostanie na dłużej, czy na dłużej zniknie,
Sam tego nie wie...
Stare teksty, stare wspomnienia przywołują,
może dzięki temu nowe przemyślenia wykreują?

Czasem jest tak, że toniemy we łzach,
Często jest tak, że to w tedy wali nam się świat,
Wszelkie nasze starania trafia szlag.
A wszystko dlatego że człowiek uczucia ma.
Oszukana miłość, czy przedwczesna śmierć,
To powoduje że płakać nam się chce,
Tak jak dziecku które przewróciło się.
My, wy, ty, czy ja.
Wylewamy rzeki łez.
Wpadają one do morza co życiem nazywa się,
Dlaczego morza? Zapytacie mnie.
Nie wiem. Pewnie dlatego ze wszystko w nim jest.
Cisza, spokój, a sztorm jak nie pokój.
Wszystko w nim jest.
A czemuż to nie oceanem? Zapytacie mnie.
Bo oceanem jest śmierć, a jej kresu nie znajdzie się.
Gorzka łza, tych jest najmniej.
Cichy szloch towarzyszy jej,
Mówi wszystko to co w sercu dzieje się,
Nie skłamie nigdy, gdyż ona najszczersza jest.
Możecie wierzyć albo i nie, łzy poteżną mają moc,
Dzieki nim do cudu może dojsć.
A ja jestem tylko człowiekiem, tekst ucieczką,
Kartka czesto mokra, a łza spowiedzią..

Czterech braci.
W pewnym domu czterej bracia byli,
wszyscy czterej w zgodzie żyli,
w zaufaniu i przyjaźni, w ładzie i harmonii,
nie zaznali od siebie żadnych niegodziwości,
Żyli tak lat wiele, lecz nadszedł kres ich sielanki.
Pewnego dnia kobietę poznali,
Wszyscy czterej w tej jednej się zakochali,
Kobieta wybrała, brata zabrała,
Przyczyną ich kłótni się stała.
Bracia się rozeszli, drogę własną wybrali,
W nienawiści się rozstali.
Po latach, niby przypadkiem się spotkali, i była tam ona,
Bracia nie wytrzymali, do szabel się porwali,
Z wściekłą furią do gardeł się rzucali,
Aż w końcu się pozabijali.
Z czterech zgodnych i przyjaznych,
Trzech martwych i jeden ciężko ranny.
Kobieta obserwowała, nie interweniowała,
Każdego do mordu zachęcała.
Minęła martwych, do rannego podeszła,
Zamiast mu pomóc, dobiła, sztyletem serce przebiła,
I tak wszystkich czterech zostawiła..
Wiele lat upłynęło, kobiecie sumienie nie drgnęło,
Na groby nie przychodziła, nikomu nic nie mówiła.
Rodzinę z innym założyła.
Po dziś dzień nie wiadomo czemu tak postąpiła.
A na cmentarzu tym, w wietrze usłyszeć można rym,
Czemu tak zrobiła, zamiast pomóc zabiła...

A kiedy będę już prochem
nie trzeba będzie mi słów,
żegnajcie mnie suchym okiem,
bez zbędnych mów.
Wspomnijcie gdy jeszcze byłem z Wami
i tak pamiętajcie mnie,
nie rzucajcie za mną kwiatami,
nie wezmę ich na tamten świat,
gdyż nie trzeba ich w wiecznym śnie...
A gdy nadejdzie mrok, słonce zajdzie, przyjdzie noc
przeczytajcie któryś mój wiersz,
może będzie Wam podporą,
smutek zamieni się w śmiech...
Nie trzeba mi światła znicza, ani potoku łez
Takie gesty się nie liczą
gdy życie przejdzie już w cień...
Zostanę w strofie ukryty, lub między akapitem,
jeśli ktoś raz choć przeczyta,
modlitwę tym zastąpi,
a nawet może i przyzwie mnie,
bo ja nigdy nie odejdę,
póki będzie któryś mój " wiersz "

6 rano, dworzec Fabryczny Łódź.
Czekam na peronie jak w poczekalni dusz,
By w końcu odjechać, mam tego dosyć już!
W pociągu mrok, ludzi tłum,
Lampa na de mną jak w złym śnie,
Mruga ciągle nie chcąc na stałe zapalić się.
Pociąg ruszył.
Dzierżę w dłoni bilet jak Achilles miecz,
patrze na jego numer, to 666, a na kolejnej stacji napis
Welcome "tu" hell..
Kontroler przechodzi obok mnie,
Spogląda na bilet złowieszczo uśmiechając się,
Pytam go, gdzie ten pociąg zmierza, jaki jest jego cel?
On odpowiada.
Tam gdzie Niagara lawy wpada do rzeki Styks..
Za oknem ognista łuna na sile przybiera,
Piekielna czerwień przedział mój spowija,
Słyszę konduktora głos, koniec trasy, przypieczętowany jest wasz los...
Z ulgą budzę się, jadę dalej myśląc nad snem,
Aż tu nagle ta sama lampa mrugać zaczyna,
A jej światło krwisto czerwone jest.

Jednorazowy świt nastaje, jednorazowe rodzi się pytanie,
Czy serce znów oszuka mnie, czy jednorazowo porwie w miłości szmer?
A może rozum poprowadzi dziś mnie?
Jednorazowe życie jak i śmierć,
Jednorazowa miłość, lecz po jej stracie częsty gniew.
Jednorazowo przez życie idziemy, bez sensu w czasie zatraceni,
Jednorazowe mamy koszmary, lecz tak jak bliscy nasi cierpimy wiele razy, wiele łez wylewamy.
Jednorazowo zima, puchem białym świat okrywa, serca mrozi,
smutek nanosi, i tylko mgiełka z ust się unosi,
Gdy gorącym, aczkolwiek jednorazowym słowem serca ogrzewamy.
Jednorazowo wiosna, w kwiatach obsypana,
Duszę oczyszcza, po zimowych rozmyślaniach,
Zapełnia pola, łąki, lasy, lecz zapomina że po zimie nie jesteśmy tacy sami.
Jednorazowe lato, rozgrzanej trawy zapach, jak miłosnych uniesień smak,
Lecz pamiętać trzeba, że wszystko ma swój czas,
Aż w końcu zapominamy radości smak.
Jednorazowa jesień, chłodny wiatr jest jak brat,
Liście opadają z drzew a letnie przyjaźnie sypią się też.
Ja z pytaniem jednym, już nie jednorazowym, nie rozstaję się,
Dlaczego? Jednorazowo idziemy przez świat, przez wszystkie z jego barw, jak zimowy śnieg czy letni mak.

I choć pozornie wszystko powtarza się,
Pamiętać należy że,
Żyje się...
Jak?
Żyje się raz, tak po prostu.
Jeden jednorazowy raz.

07.03.2011r.

Ten świat. Znikąd przybywam donikąd zmierzam ,
Setki osób po drodze mijam , każdą z nich ten
Sam problem dotyka , ich oczy , cień spowija ,
Zimny wiatr uderza w twarz , pogłębia rysy
Dodając lat , niesie ze sobą piach by
Biedaków zgnębić , jeszcze splunąć im w twarz.
Gdy ktoś jest szczęśliwy , ma dobry dzień ,
Zawsze znajdzie się ten zazdrośnik , który
Spieprzyć potrafi ten właśnie dzień .
Taki jest ten świat .
Więc...Odchodzę! Ruszam tam , gdzie
Choć trochę lepiej jest , gdzie nie wieje
Morowy wiatr , gdzie w cieniu i łzach
Nie tonie żadna twarz.
Idę...
Dziesiątki lat minęły , drogi za sobą szmat ,
A ja widzę ciągle te same twarze z różnicą tą , że
Tamten szary cień dziś ciemny jest jak noc ,
Oczy czarne , pełne łez z grymas bólu nieustannie
Wyciska je , morza łez w , którym tonę ,
Nie broniąc się . Ale...
Taki jest ten świat.

Noc nadeszła,
Wszędzie mrok,
Pustka w okół mnie,
Gwiazdy me siostry,
Księżyc jak brat,
Raz po raz,
Spoglądam w górę,
Patrząc w nie,
Czy dostanę odpowiedź,
Czy może nie,
Czy odpowiedzą na pytania me.
Czy znajdę tą która nie oszuka mnie?
Czy gdzieś tam jest?
Czy szuka mnie?
Gwiazdy milczą, księżyc też,
Odpowiedź znają?
Nie wiem, chyba nie.
Ale jedno jest pewne,
Jedno wiem.
Gdzie kol wiek jesteś dziewczyno,
To choćbym miał cierpieć,
Nie spocznę puki nie znajdę Cię.
Serce w bliznach,
Dusza we łzach,
Jeśli tam jesteś Boże,
Błagam Cię,
Wspomóż mnie!
By ta pustka która jest w okół mnie,
Odeszła w niepamięć,
Jak zły sen..

Burza trwa,
Żywiołu szał,
Ostry grad jak żyletki tnie mą twarz,
Przechodzę przez las,
Nie lękam się,
Choć widzę jak drzewa łamie wiatr,
Choć czuję jak ziemia drży,
Gdy piorun uderzy gdzieś tam.
Błyskawica przecina niebo,
Rozświetla mrok,
Nie lękam się.
Nie daleko mnie,
Snob iskier wzbija się,
W mym sercu niema miejsca na lęk.
Z każdym krokiem w las zagłębiam się,
Raz po raz obok mnie,
Uderza piorun niczym śmierci zew,
Lecz prę dalej, nie lękam się,
Dochodzę do serca lasu,
Widzę w blasku uciekający cień
Biegnę by znaleźć Cię,
Biegnę. Jestem. Byłem,
W lesie tym podczas burzy tej,
Słyszę w duszy ten głos,
Jak w amoku dalej prę,
Nie lękam się..
Piorun tuż obok mnie,
Widzę!
Co? Cień.
Dalej idę nie lękając się.
Idę? Już nie.
Znalazłem ten cień.
Gdy piorun przeszył mnie...

09.05.2011

Wyblakłe zdjęcia,
Młodości czas,
Na ustach szczęścia znak,
To przepiękny dzieciństwa czas...

Lecz niektórzy nie mieli tak,
Że szczęśliwie spędzali czas,
Cierpieli każdy dzień,
A gdy święta nadeszły,
W sercu budził się gniew,
W końcu nie wytrzymał,
Wpadł w szał ,
Kierowany bólem i zazdrością zabił...

Potem..
Sam padł...

Pamiętasz? Gdy dziad opowiadał? Pamiętasz? Nie?
To słuchaj życia słów, gdy po bracie mym zostało echo..
Kropla jego łez drążyła kamień, tak jak kropla krwi otwierała rany,
Pamiętam wtedy padał deszcz, pamiętam gdy zmarł pragnąc by nigdy nie zgasł jego żar, niespełnione marzenia uderzały w grobu ściany, jak krople deszczu bijące w dach.
Powoli tracił głos, lecz nadal chciał być w śród nas, jednak Bóg zdecydował tak, by na zawsze odebrać go nam, tu i teraz w ten deszczowy czas, w oczach jego powoli gasł blask, jak płomień wystawiony na silny wiatr. Zmarł.
Zostało echo, jego już nie ma nie zmieni się nic, a ja, obok niego stałem zaciskając pieści aż do krwi, w sercu ogień w oczach łzy,
powiedz mi Boże dlaczego, on tam leży a w ustach ziemia tkwi..