Zeszyt Moje sprawy, Bianka97

Pióro ostre, takie gęsie
Podniesione z niepamięci
Zanurzone w atramencie
Treść butelki pustej zmąci

Wypisałem daty spotkań
I uśmiechów wymuszonych
Dotyk ust czeka otchłań
Kartek stos już opuszczonych

Nie czekałem odpowiedzi
Umierałem z braku pytań
Każdej nocy przy mnie siedzisz
Gdy się budzę też nie znikasz

A butelka z listem w środku
Jak w bermudzki trójkąt, okręt
Wpłynie w twoje dłonie kotku
Dając - powieści początek

Bawiąc się ludzkimi uczuciami, rozgarnąłem włosy z Twojej twarzy. Pokazałem , że trzeba marzyć i że marzenia to nie cudowny sen, mogą się spełniać. Wydarzenia potoczyły się tak szybko , że zapomniałem o sobie. Przestałem drwić, obserwując styl tworzenia, próby przebicia się do ludzi , pewność siebie, która była tylko woalem skrywającym wrażliwość i lęki. Uczyłem się Ciebie. Spacerowałaś dumna z telefonem w ręku, potykając się o własne ego. I to było piękne, bo naturalne.
Nie jest trudno uwieść kobietę. Trzeba bacznie obserwować – wiesz o czym mówię. Moim zamiarem było tylko udowodnić Ci , że jestem w stanie zawrócić w głowie każdej babce. Jedną różą i bukietami słów, którym nie jesteście w stanie się oprzeć. Umysł, którym jesteśmy obdarzeni [...]

Słońce traci swój blask spadając za wzgórze
Milkną gromady prawd i wstyd się budzi
Niebo jeszcze lepsze piękniejsze w purpurze
Mistyczny świat nas szuka ale nie nudzi

Nie zbuduję nam domu z bukowych bali
I kominka który rozweseli salon
Nie usiądę z gitarą gdy ogień rozpalisz
Nie opowiesz mi czym zachwyca Avalon

Las, tu w półmroku opadły mgły ospałe
Na wspaniałą historię i jezioro Krzywe
Na uczucia węglem źle zilustrowane
Na postać nieznaną i piękną dziewczynę

Już dzisiaj o zmroku gdy zasłonisz oczy
A czerń niby rayon otuli twe ciało
Księżyc leniwe na dachy się wtoczy
Ty jesteś odważna bo mówisz nieśmiało

Nie wiem ile potrwa to zakłopotanie
Nie wiem czy niebo zapłacze
Czy uśmiechnie się nad ranem
Nie wiem czy Cię zobaczę

Ale proszę przechadzaj się ze mną
Brzegiem rzeki między snami
Pytaj i nie przestawaj opowiadać
Nie szukaj zaklęcia bo już tu jest

Ach droga Niko, czymże jest Muza
Którą otula słodka tajemnica
Kiedy w oczach lęki i w głowie burza
Muzy tańczą w zbyt krótkich spódnicach

Wiem, puchar wina zmieni nam poglądy
Gdy literackie rozjaśniając ścieżki
Wzrok, którego nieprawdziwe sądy
Pragnie uwolnić i chce sprowokować

Mógłbym wierzyć bardziej w to co dzisiaj słyszę
Lub gdy przeczytam zanim świeca zgaśnie
Słów pajęczynę co do snu kołysze
Mami wyobraźnię w której tworzę baśnie

Kim dziś jest Muza ? Może ty nią jesteś
Może kobieta po pracy w tramwaju
Która do domu dzieciom dziś przyniesie
Skraweczek raju za najniższą w kraju

Gdy szukam piękna proszę byś tu była
Szarości życia stwarza Muza szara
Piekło i niebo góry morze spokój
Odnajduję w sobie, nie mówiąc nikomu

Umieramy nieprzerwanie od chwili narodzin
Tkwiąc w przekonaniu że to fatalizm
Dopiero gdy swej inności widzimy zalety
Pragnienie życia chce śmierci zaszkodzić

Przemierzam zatem równiny gdzie w dali
Próbuję to dostrzec zawężając źrenice
Horyzont płaski cień kładzie na szali
Lecz okręt nasz tonie - zrywając kotwicę

Czas niepokoi ale nas nie mami
Nieprawdą jest że być tak musiało
Stoję nad grobem - ciebie oszukali
I w takiej chwili życia jest wciąż mało

Jeszcze wsłuchuje się w słowa
Oglądam się za siebie - szukam
Ciemna noc mnie woła - idę
Wspomnienie to czy marzenie

Myślisz, że lęki wciąż są za oknem
W salonie, może rozlazły się po domu.
Widziałem jakiś w twoich oczach
A widzieliśmy się tylko przez chwilę

Dzieli nas raptem kilka dni
I wróciliśmy ale nas tu nie ma
Przeszliśmy z sobą kilka mil
Jeden krok rok wspomnienia

Możesz mnie schować w dłoniach
Lub pozwolić iść dalej
Możesz ubrać mnie w słowa
I zrobisz to doskonale

Możesz mi spojrzeć w oczy
I nie zapomnisz nigdy
Bo nic cię już nie zaskoczy
Tak. Nikt nie jest winny

Ja, jestem tą przyczyną
Zadaję bolesne rany
Ty, cóż - piękną dziewczyną
W świecie niedoskonałym

Kolejny szkic twojej twarzy
Lecz nie ten oczywisty z fotografii
Ten którego nikomu nie pokażesz
Którego nikt odnaleźć nie potrafi

Kolejny uśmiech z tych zakazanych
I suknia w zmęczonych butach
Kossak przykuty do ściany
I ten szkic, którego nikt nie chce szukać

Rozpocząć rok bez trosk
Zanurzyć się w poranku
Docenić południe
Jest cudne
Przytulić mocno
Wieczór i noc
Mieć obok siebie
Ciebie
Nie dzielić włosa na czworo
By mogło być kolorowo
Noworoczne postanowienie
Wybić sobie z głowy
Być lepszą wersją siebie
Walczyć o piękny każdy dzień
Rozkwitać - stawać się dla drugiego Człowieka...
Co jeszcze zrobić?
Temat rzeka
Być dobrym Człowiekiem..
Więcej nic nie trzeba ...

01.01.2024
19:24

On z fotela nie powstanie
Dwa kieliszki wino świece
Przy kominku na dywanie
Ukrył w sobie łzy kobiece

Trzy melodie zapomniane
Portret w lustrze absurd mity
Wściekłość w szklanki oceanie
Oddał strzał dziś znakomity