Zeszyt "Kobieta we łzach", Emilia Ewa Szumiło

Przestała lubić telefony. Nie czekała już na ich dźwięk. Odbierała jednak mechanicznie, bez emocji. Również tego dnia.

Telefon dzwonił trzy razy, zanim podniosła słuchawkę. Znajomy szorstki głos rozpoczął rozmowę. Poruszał różne tematy, miał żal, że nic nie wie, że się nie spotykają, po czym zaczął rozprawiać na temat, który poruszyła wraz z mężem kilka dni temu. Cytował jego słowa. Mówił, jakie jej mąż ma zdanie.

Zapytała, skąd wie, czy mąż mu to mówił? Zaprzeczył. Zaczął chrząkać, bezładnie się tłumaczyć, zmieniać temat, oskarżać. Nie wiedział, jak logicznie wybrnąć z tej niekomfortowej sytuacji. Pożegnał się naprędce, jakby uciekał przed własną wpadką. Skompromitował się. Potwierdził, że umyślnie podłożył podsłuch. Przecież jedynie on był w mieszkaniu od śmierci jej syna.
Kobieta we łzach - Kompromitująca rozmowa

Autor: Emilia Ewa Szumiło
Kobieta we łzach - fragment
17.04.2024 r.

Zadzwonił telefon. Ulubiona melodia rozległa się po pokoju. Podniosła słuchawkę, ciepłym głosem powiedziała "słucham". Nikt się nie odzywał. Cisza potwierdzała, że to kolejny "żart". Wiedziała, że musi odpuścić. Denerwowanie się problemami nie miało sensu. Cisza w słuchawce tak głośno krzyczała, że ona nie chciała nawet nic mówić.

Wróciła do kuchni. Robiła gulasz z ziemniakami. Chwilę postała, zastanawiając się co jeszcze, a następnie wyjęła z lodówki kolejne produkty. Kolorowe warzywa były idealne na letnią sałatkę. Znowu zadzwonił telefon. Już miała nie podchodzić, ale wycofała się z tego zamiaru. Przecież mógł dzwonić ktoś inny.

Odebrała. Ktoś charczał. Tak dziwnie, nieznajomo. Tylko charczał. Kilkakrotnie odezwała się. Setki myśli przebiegły jej głowę. Charczenie ustało, cisza spowiła przestrzeń. "Rozmowę" zakończył gromki śmiech grupy ludzi. Kobiece i męskie głosy mieszały się ze sobą. Jakiś odgłos kartek z biura, drukarki i... cisza. Rozłączono.

Gulasz się udał lepiej niż życie.

---
Kobieta we łzach - Telefon i gulasz
Autor: Emilia Ewa Szumiło
17.04.2024 r.

Wówczas nie wiedziała, jaki był rzeczywisty cel wizyty gości. Wydawało jej się, że jest jakaś szansa na zmianę. Przyszli pierwsi, będą następni.

- Może im przeszło, teraz będzie inaczej? Może to tylko szok z powodu śmierci jej syna? Może nie mogli pogodzić się z faktem, podobnie jak ona? Może zwyczajnie nie wiedzieli, jak rozmawiać? - Myśli kłębiły się, jakby próbowała walczyć z rzeczywistością.

Między czasie, podczas sprzątania mieszkania, coś znalazła.
- Co to może być? - Myślała, patrząc na mały, bliżej nieokreślony przedmiot, który znalazła w trakcie odkurzania tam, gdzie siedział jej gość.

- Na pewno mu wypadło — Tłumaczyła sobie — ale to dziwne. Dlaczego niczego nie przypomina? - Faktycznie nie przypominał żadnego przedmiotu, jaki dotychczas znała. Świat elektroniki, [...]

Dzisiaj rano był taki mały epizod, zapewne dzieciaków żart, albo niespełna zmysłów ludzi. Siedzę przed komputerem, niewiele interesując się otaczającym mnie światem, kończę tworzyć stronę internetową w WordPressie, bo wciąż jedna z podstron mi wadzi, a tu ktoś puka do drzwi. Leniwie spoglądam nie podnosząc się z krzesła, ale drzwi były otwarte. Klamka uchyla się lekko i słyszę głos sąsiadki.
- Widziałaś za oknem? - zapytała ściszonym głosem
- Nie - odburknęłam, ale ciekawość wzięła górę. Spojrzałam, a tam różowa kukła powieszona "za głowę" niczym wisielec. Wisi na drzewie na wprost okna. Mam zły dzień, więc podchodzę do tego bez emocji. Bez namysłu odpowiadam (tak, wiem, to śmieszne), że to marzanna, dzień wiosny, a w duchu myślę, że powinni byli ją (marzannę) wrzucić do rzeki, i zrobić ze słomy, a nie tkaniny, ale widocznie im się znudziło. Z letargu budzi mnie odpowiedź sąsiadki.
- Dzień wiosny jest 21-go, a dzisiaj mamy dziewiąty. Chcą chyba...
Zaprzeczam. Myśląc swoje uspakajam ją, mówię, że to pewnie jedynie żart, dzieciakom się nudzi. To na pewno to tylko dzieciaki. Zrobiły to tylko dla zabawy, taki mały psikus, a w duchu myślę "cholerni idioci".

Nie, nie używam niecenzurowanych słów. Jeszcze nie teraz, nie było potrzeby. Kawa jeszcze nie zadziałała. Mimo to wróciłam wspomnieniami do ptaków bez głowy, które znajdowałam pod klatką, na wycieraczce, w mieszkaniu...
Na zdjęciu "arcydzieło imprezowiczów, myślących inaczej", czyli wisielec na drzewie.

---
Emilia Ewa Szumiło
09.03.2024 r.

Wracali ze spaceru, w ten piękny słoneczny dzień. Słońce odbijało się od błękitnych szyb pobliskiego przedszkola, na którego placu bawiły się roześmiane dzieci. Pisk, krzyk, nawoływania zakłócały wszelkie odgłosy. Ludzie patrzyli na rozbawione maluchy, biegające w kolorowych kurteczkach. Tuż obok chodnikiem biegały starszaki w samych podkoszulkach, nie zważając na to, iż jeszcze za wcześnie by kurtki wraz z tornistrami leżały na trawie. Młodzież jeździła rowerami na górce, nieopodal jezdni, małego ronda, skrzyżowań.

Ulicą przejechał samochód. Jeden, drugi, następny. Na tyłach czerwony, lśniący z kilkoma młodymi mężczyznami. Jechali roześmiani. Otwarte szyby, koszulki, a dłoni broń. Kierowca wycelował prosto w jej pierś. Nie strzelił, ale pokazał ten gest. Gest strzału, podniesienia, radości.

Nie znała go. Pierwszy raz widziała na oczy. Wiedziała jednak, że nie było w tym żartu. Jego oczy igrały z ogniem. Dusza nie miała strachu. Łudził się, iż we o co mu chodzi, a ona latami zastanawiała się, czego ten idiota chciał. Nie ważne dlaczego i kogo miał na myśli. Nie była przecież sama. Szła jednak wówczas tą drogą, tym chodnikiem, tego dnia, a było to po tym jak znalazła zmasakrowane ciało jedynego syna.

---
Emilia Ewa Szumiło
"Kobieta we łzach" - Fragment
02.03.2024 r.

W ciągu zaledwie kilku dni miasto obiegła fama, że się utopił podczas wieczornej kąpieli. Podobno był pięknie uczesany, miał mokre włosy. Ludzie rozpaczali po utracie młodego utalentowanego lekarza. Tak, pośmiertnie awansował do jego tytułu.

Fakt, że rodzina marzyła o tym, by skończył studia medyczne, namawiała go do tego, oferowała pomoc, a on nosił się z takim zamiarem, ale to miała być dopiero przyszłość. Za kilka dni miał złożyć aplikacje na studia, ale to była jego tajemnica.

Tajemnica, która była skrywana przed złośliwymi znajomymi, ich wścibskimi uszami, ludźmi, którzy z pewnością pogardziliby tym pomysłem, nim samych i dołożyliby starań, by plan się nie powiódł. Przed znajomymi nieskorymi do poszanowania, akceptacji, wsparcia, zastraszających go w ostatnim czasie, szydzącymi z jego wysokiego poziomu, [...]

Leżał na środku dywanu, w ogromnej kałuży krwi. Nie żył co najmniej od kilku dni. Związany był kablami, na szyi miał mocno zaciśnięty, bordowy szalik. Głowa leżała w pobliżu drzwi, stopy ułożone pod oknem. W sportowym stroju, obok nowo zakupionego roweru.

Na myśl cisnęły się pytania: Kto był tego dnia w domu? Kogo tego dnia wpuścił jako zaufanego człowieka, może przyjaciela, może kumpla, może znajomego? Do jakiej tragedii doszło, że pozostało po nim jedynie ciało bez duszy?

Zginął w trakcie posiłku, który przygotowywał co najmniej pół godziny. Widać było po ułożeniu zastawy, że "ucztował", pełen luz, relaks, satysfakcja. Dopracowany każdy kawałek. Przyjemność życia zakończona jednym pukaniem do drzwi. Koniec.

***
Ktoś pobrudził podłogę w przedpokoju, zostawiając ślady swojego odbicia. Porozrzucał częściowo porwane ubrania, przewertował dokumenty, pozostawiając bezładnie rozsypane na stole. Mnóstwo białych kartek, plany, umowy, nowa praca.

Na podłodze upuszczony zegarek, który zatrzymał czas.

---
Na mocy podjętych dzisiaj decyzji wznawiam publikację fragmentów książki, począwszy od najważniejszych

Emilia Ewa Szumiło
Fragment, 10.03.2024

byłam u niej tego wieczoru
tuliłam jej dłonie, płakała
ufała im bardzo, zawiedli

zniszczyli jej dobre imię, opluli, sponiewierali twarz,
była jedynym ich sojusznikiem, wierzyła

kochała ich bardzo, broniła
nie pozostawili jej nic
zniszczyli radość, życie, serce

---
Emilia Ewa Szumiło
25.02.2024

Leżała na łóżku. Choroba wzmogła ją. W jej oczach była tylko czerń. Dwa lata udręki odbiło się na zdrowiu. Lekarze rozkładali ręce. Leki nie wiele dawały. Nie płakała już. Nie miała na to łez. Serce nieposkładane, czyjś łomot u drzwi.

Drwina w oczach ludzi, jakby bawiła ich śmierć. Najbliżsi znajomi syna wyparli się jego znajomości. Wyparli się jego rodziny. Matki też.

Leżała. Jakby konała, idąc małymi krokami do niego. Po oknach skraplał się deszcz. Pukał rytmicznie. Wiatr grał księżycową sonatę.

Z ciszy wybudził dzwoniący telefon. Komórka wirowała na szafce nocnej. Długo. Nie dawała za wygraną. Podniosła się więc na łóżku. Odebrała telefon.
- Słucham – powiedziała ściszonym głosem. I nic. Bez odpowiedzi. Kolejny głuchy telefon. Nie rozłączał się. Mówiła tylko cisza.
- Słucham – prawie krzyknęła ostatkiem sił. Ktoś zaszeleścił kartkami. Buchnął gromki śmiech. Odłożyła słuchawkę, opadając na pościel.

---
Emilia Ewa Szumiło
18.02.2024
Ostatni bezpłatny fragment powieści.
Więcej już wkrótce w książce "Kobieta we łzach"

Wczoraj pochowali jej syna. Krewni z odległych miast już pojechali. Wpatrzona w okno ujęła w dłonie torebkę. Było tyle spraw do załatwienia. Pomału, ze smutnym wzrokiem, włożyła buty i zeszła szarymi schodami na dół. Słychać było każdy jej krok. Ciężki, zbolały. Jakby grawitacja była silniejsze niż kiedyś.

Szklany urząd błyszczał w blasku słońca. Prowadziły do niego śliskie schody, oparte o metalową poręcz. Weszła. Długo trwała rozmowa, załatwianie spraw, podobnie jak poprzedzająca je kolejka. Nareszcie udało się. Trzymana pod rękę, wyszła na świeże powietrze. Przystanęła na chwilę, przetarła oczy i zaszła walcząc ze łzami.

Droga do domu była odległa. Nie śpieszyła się jednak. Po drodze spotkała kilka znajomych osób. Wszyscy minęli ją bez słowa. Nikt nawet się nie ukłonił. Jedni odwracali [...]

Minęły dwa miesiące. Powietrze było wciąż bardzo ciężkie. Chmury zasłaniały światło, nadzieję. Deszcz padał częściej niż zwykle. Tego dnia jakby się przejaśniło. Leciutko. Zachodzące słońce muskało lekko policzki. Mogła oddychać. Ciężko, ale jednak. Zbolała wyszła na spacer. Przemierzała chodnik maleńkimi krokami. Bardzo małymi. Krok po kroku.

Przy pobliskiej brzozie zatrzymała się na dłużej. Pogładziła jej korę. Była taka biała, niewinna. Zieleniły się świeże liście na długich zwisających gałązkach - Ona też płacze – Pomyślała. Spojrzała na nią jeszcze raz. Rozejrzała się wokoło.

- Tędy codziennie przechodził – Szepnęła do siebie. Wszystko przypominało jej syna. Z białą chusteczką w dłoni, zbierała pozostawione wspomnienia. Przetarła oczy i poszła dalej.

- Może by się pomodlić? – To pomyślawszy, skręciła w boczną alejkę. Weszła do środka, usiadła, ale i tam wszystko przypominało jej dziecko. Długo nie wytrzymała. Nie mogąc powstrzymać łez, wyszła. Za nią wybiegła znajoma, widząca smutek i żal.

- Czego ty jeszcze płaczesz! – Krzyknęła, dogoniwszy ją u drzwi. Przecież minęły już dwa miesiące! Ty wciąż ryczysz za nim?!

---
Emilia Ewa Szumiło
15.02.2024
"Kobieta we łzach" - fragment

Jacyś ludzie kłócili się o trumnę. Nie podobała im się, próbowali zmieniać. Ktoś umyślnie uszkodził ją, zerwał krzyż, zbezcześcił, pogasił świece.

Rządzili się tak, jakby to był ich pogrzeb, co najmniej ich bliskich. Zbolała matka za późno dotarła, aby coś zmienić. Musiałaby kupić nową, w trakcie ostatniej drogi ukochanego syna. Położyła więc biały wieniec na połamanym wieku. W duszy łkała jeszcze bardziej niż przedtem.

Winna iść przodem, podobnie jak rodzina, lecz odebrano im to prawo. Wszyscy czuli się znacznie ważniejsi. Dalecy znajomi szli za trumną, blokując dojście najbliższym osobom.

Nad mogiłą było spokojnie. Aż nadto, choć ceremonia odbyła się zgodnie z planem.

Do dołu złożono trumnę. Piękną, drogą, zdewastowaną. W środku ciało młodego chłopca, który nie zdążył nacieszyć się życiem. Odebrano mu wszystko, życie, przyszłość, szczęście, podobnie jak jego matce, której serca był częścią.

Ostatni raz spojrzała w dół. Przykryto go ziemią, a ona, stała osamotniona we łzach. Wokoło kilkaset osób i cisza. Żadnych kondolencji. Tylko jedna znajoma podeszła, by ją uścisnąć.

Pozostawiona w swojej rozpaczy matka, miała wrażenie, że umrze razem z nim.

---
Emilia Ewa Szumiło
"Kobieta we łzach" - fragment
11.02.2024