Zdałem sobie sprawę, że nigdy nie interesowały mnie przeżycia. Zdaje się, że od zawsze czułem się pragmatykiem. Może dlatego początkowo z trudem odnajdywałem się w artystycznym świecie ludzkich uczuć, gdzie tak wiele osób mówiło na temat przeżywania świata. Od zawsze byłem tym światem zainteresowany, ale jednak moje zainteresowanie było wyłącznie empiryczne. Każdorazowe, subiektywne przeżycie nie było już światem, a cząstką człowieka, którym byłem. Może po prostu nigdy nie byłem szczególnie mocno zainteresowany sobą, ani swoim własnym światem, bo ten, o ile jest realny, rzadko bywa prawdziwy.

Gdy ja jestem i Ty jesteś, a pomiędzy nami są moja myśl i Twoja, ja jestem bytem i Ty jesteś bytem. W momencie, gdy pomiędzy nami nie ma myśli, a nić porozumienia, wtedy nie jestem bytem, ani Ty nie jesteś bytem, stajemy się istnieniem.

Refleksje na skraju istnienia

Tak czasem myślę, że myśli to tylko pretekst do tego, by czuć, a wtedy się zastanawiam, czy na pewno myślę, czy tylko czegoś doświadczam. A potem się zastanawiam, czy jestem doświadczeniem, czy tylko świadomością doświadczania. A potem, czy jestem świadomością, czy po prostu jestem świadomy, że mam świadomość. A potem dochodzę do wniosku, że mieć świadomość, to nie mieć niczego na własność i robi się jakoś lżej na sercu. Nic nie jest moje. Wszystko przychodzi i odchodzi, a cokolwiek człowiek posiada, tak mu się tylko wydaj, dlatego, że się do tego przywiązał. Zatem dalej - człowiek nie ma niczego, są tylko rzeczy, myśli i emocje, które mają człowieka.

Potem przechodzę do tego, by odpowiedzieć sobie w [...]

Pisarz jest przede wszystkim psychologiem tłumu. Musi mieć świadomość tego, w jaki sposób działa ludzka psychika, by to działanie w sprytny sposób wykorzystać na własną korzyść. Umiejętne posługiwanie się narzędziami poznawczymi człowieka i kierowanie uwagą czytelnika pozwalają tworzyć realistyczne historie, które wciągają, ponieważ są po prostu solidnie stworzonym światem literackim.