Twórczość, Starlight

Mogłabym opowiedzieć o dzisiejszym dniu i o tym jak stałeś się kim jesteś. Mogłabym ująć w spojrzeniu Twoją przestrzeń, powiększać ją z każdą beztroską myślą. Wziąć za rękę wczorajszy sen, wyprowadzić go za drzwi żeby stanowczym tonem zacząć wszystko od nowa. Trzymałabym Twoje dłonie z dala od siebie żeby starannie ukryć zawstydzenie, zakryłabym pulsującą szyję, nadgarstki, zasznurowała usta w dystansie. Nie poszlibyśmy na spacer, nie opowiadałabym o pływaniu w jeziorze, ani słowa o zaspanych przebiśniegach, zapachu ścieżek donikąd, szeleście sukienki, cieple mojej talii, lepkości zimnej wiosennej ziemi, nie pozwoliłabym Ci już na ufność. Zabrałabym nawet tą swobodną ciszę, która potrafiła nas w sobie zamilczeć. Nie zrobiłabym nic... jak dawniej... tyle samo, co kiedyś... żeby znów na moment posłuchać tego, jak mnie zmyślasz, jak odmieniam się w Twoim spojrzeniu, poczuć jak zaczynasz kochać własnomyślnie urojone bóstwo o niemych ustach i pociągającej pustce w środku, którą można wypełnić czym tylko zechcesz, a która jednocześnie stawia jakiś opór. Ten z każdym kolejnym naciskiem słabnie, choć wciąż jakby walczy o samostanowienie... Na końcu suknia, w którą mnie ubrałeś osunie się z ramion i stanę przed Tobą naga. Odchodząc, podepczę wstyd uczuć, emocji, słów... Pożegnam się pytającym spojrzeniem, a Ty zapragniesz poznać każde z tych pytań w naszym wspólnym za późno.

- Nie mam pojęcia, Przyjacielu. Spójrz na świat, w którym żyjemy. To wszystko jest jednością, zlepionymi ze sobą strzępami obcych istnień. Poczucie przestrzeni to największe oszustwo jej szczelnego klosza, ale prawdą jest, że my wszyscy jesteśmy zamknięci. Co jakiś czas odradzają się w nas rzeczy. I znowu nie sposób ich wysłowić. Ale już się nie śpieszę. Nabieram dystansu. Moja dusza znowu ożywa, a z nią pragnienie ogrodów, zamglonych świateł prowadzących do domku nad jeziorem...

Spojrzała w dal, a jej wzrok wydawał się zimny, jakby chciała ukarać nim kogoś, kto się spóźniał.

- Dziękuję, Przyjacielu, że przyjąłeś moje zaproszenie. Nie wiedziałam, że wiatr doniesie je tam, gdzie ziemia co roku rodzi tylko nowe kamienie. Nie wiedziałam, że wciąż tam bywasz.
- [...]

Stworzyliśmy kiedyś świat, w którym spotykały się nasze cuda. Dziś nawet gdy śnisz mi się lepszy, już cię nie pamiętam...

w objęciach żegnałam z Tobą gwiazdy...

Przydażyli mi się ludzie...

Słyszałam, że gdy rodzic rani dziecko, ono nie przestaje go kochać. Przestaje kochać siebie. Jednak gdy samo staje się dorosłe, ma władzę, możliwości i odpowiedzialność za przeformułowanie tego, co się w nim zadziało na przestrzeni lat.

Pozostawię krótką wiadomość. Podobno to dobra terapia. Kolejny list, którego nauczę zapominać drogi do adresata. Znów ułożę w litery swoje wnętrze, spróbują wypisać emocje. Zgubię kolejny okruszek siebie. Może to on pomoże Ci kiedyś mnie rozpoznać?

Właśnie wróciłam znad jeziora. Rozsmakowałam się w pływaniu nocą. Samotne, miarowe zanurzanie sprzyja rozmyślaniom. Spójrz, potrafię unosić się na wodzie, a nie umiałam osuszyć Twoich łez... Wiem już jednak kim dla mnie byłeś. Wybawcą, którego dłoni nie uchwyciłam. Pamiętasz jeszcze jak opowiadałam o tym, co sprawia mi radość? Mówiłeś, że mógłbyś słuchać mnie bez końca. Nigdy nie skończyłam opowiadać. Musiałam tylko polubić rozmowy z ciszą. I wiesz? Okazało się, że jej odpowiedzi dają wiele do myślenia. Może kiedyś uda nam się ułożyć w niej dotyk tak, by zawstydził inne zmysły? Ach, listy stają się zbyt swobodne, gdy nie czują adresata. Już nawet słowami nie sposób Cię dosięgnąć. Gdybym wiedziała, że jakaś część Ciebie wciąż jest dla mnie, pod rzęsami ukryłabym spojrzenie. Przecież niezmiennie jest tylko Twoje.

A jeśli pamięć zatarła już ostatnie ślady mnie? Kim jest Nieznajomy, którym tylko przy mnie potrafiłeś być dla siebie?

Lubiła chować się w jego smutnym spojrzeniu, nakryć powiekami i spacerować w zaułkach pragnień. Szeptała zapachem wiosennego deszczu, miękkim światłem latarni, smakiem koniczyny... Czasem zaczerwieniła jego policzki, uniosła mu brew w dziwną manierę wyższości, innym razem łaskotała w kąciku ust. Zwykle miewał na nich ślepe uliczki, dlatego bywali tam bez słów. Gdzieś na krawędzi uchodziła gorącym z tęsknoty oddechem, lekko piekącym w okolicach serca. Tak zmieniała wspólne mapy byle tylko nie pójść dalej, bo wtedy bez końca... Poszli kiedyś w innych kierunkach, bo tylko tak mogli ze sobą zostać.

najbardziej zmyśla wiosna
że niby wszystko takie zielone
a tylko ja nie wiem o co chodzi
może mi nie po drodze
albo samo przejdzie
chętnie bym na coś wpadła
do wiosny na białą kawę
do ciebie na prawdę

Podeszła, by tej nocy zasnąć na jego oczach. Tak bez pytania, bez odpowiedzi, z uroczą pewnością na ustach. Włosy w lekko zuchwałym nieładzie. Ubrana w nieoczywistość. Nietrudno im o sen... Każdy jej ruch z najdrobniejszych wyrazów tworzył kiedyś całość. Rozkładał jej słowa na nienawiść aż ta ucichła.

Cisza jak skrzydła splątane w locie.
Upadek jest tylko dźwiękiem...

Mogła brzmieć bardziej dojrzale, ale w rozmowie z nim częściej czuła potrzebę pobłażliwego tonu. Jej empatyczna natura szybko rozpoznawała ludzkie oczekiwania, by płynnie stawać się na nie odpowiedzią. Była tym, kogo ktoś się spodziewał. Nikt się przy niej nie mylił i nikt nie miał racji.

byłam jak kartka z adresem
mieściłam się w kieszeni na powroty
ale one nie istnieją
zmieniłam swoje wnętrze
żebyś nie mógł trafić

pozostaję sobą
idealnym kłamstwem

iluzoryczną prawdą
która nie istnieje
a czasem się pojawia
i nie jest niczym więcej
od znaczenia które jej nadasz