...

Spojrzała w dal, a jej wzrok wydawał się zimny, jakby chciała ukarać nim kogoś, kto się spóźniał.

- Dziękuję, Przyjacielu, że przyjąłeś moje zaproszenie. Nie wiedziałam, że wiatr doniesie je tam, gdzie ziemia co roku rodzi tylko nowe kamienie. Nie wiedziałam, że wciąż tam bywasz.
- Pani moja, nie spodziewałam się spotkać kogoś, kogo nigdy nie było. Ta sama, a tak odmieniona... Z przyjemnością znowu zadbam o ogrody. Jeden z nich się ostał. Ten z huśtawką na środku. Był na nią widok z sali luster, pamiętasz? Pan mówił zawsze, że jest tam najwięcej Twojego zapachu, Pani. Dbałem więc o wszystkie kwiaty w nadziei, że kiedyś znowu wyleją swój aromat na czyjąś suknię, albo chociaż gdy Pan przyjdzie, poczuje, że kiedyś te same promienie słońca mrużyły Twoje oczy, Pani. Dzisiaj widzę, że to ten ogród trzymał mnie przy życiu. Jestem żeby dbać, opiekować się. Prosty ze mnie człowiek, czasem nierozumny. Nie umiem rzeczy i przyznam, że czasem nie wiedziałem o czym mówi Pan, o czym Ty skrywasz Pani. Ale kochałem to zawiłe, co było między Wami. I kochałem przyjaźń z Tobą, Pani.
- Ogrodniku, mądrość nie składa się ze słów. Jej naturą są czyny. A Tobie nigdy ich nie brakowało. Jestem Ci wdzięczna, że kiedy my posialiśmy zniszczenie, Ty znalazłeś w tym miejsce na nowe. Z przyjemnością zobaczę co dziś tam na mnie czeka. Tylko jeszcze...

Znowu sięgnęła wzrokiem w dal, jakby spod powiek chciała wycisnąć czyjąś postać.

- Na niego czekasz Pani? Opowiedz dlaczego gubicie się z życiu? Czy to te powroty są tego warte?
- Myślę, że najlepiej opowie Ci o tym On. Sama nie wiem co sprawia, że wraca... Ale czuję, jak mnie tym woła. Zaraz tu będzie. Taki sam, a tak odmieniony...