Kiedyś wrócę... Przymknę oczy, by znowu poczuć jak wieczór delikatnie studzi moje policzki, jak warkocze myśli rozplątują się z dziwnych splotów. Wraz z ciepłem odpłynie ciężar dnia i pobędę chwilę z tamtą mną, która przy Tobie tak lubiła się odmieniać. Na werandzie zakwitną herbaciane róże, pnączem sięgające naszych foteli. Kwiaty upuszczą zapach na koc, którym otulę kolana i będę czekać. A kiedy przyjacielsko zaskrzypi obok stare siedzisko, ułożę usta w kształt uśmiechu i otworzę się cała, by chwila ta przepłynęła mną aż pod powieki. Wtedy otworzę też oczy, a Ciebie nie będzie. Nie zatęsknię, bo przecież nigdy Cię tu nie było...
12 December 2023, 14:26
Nie było, nie będzie
nie ma
ale krążysz mi
w krwioobiegu
aż boję się
oddychać tobą...:)
Świetnie napisane, przejmujące,
jakaś magiczna lekkość
wciąga do przeczytania jeszcze raz.
12 December 2023, 11:39
Ja bym zapytał tutaj, czy to nie tęsknota pisze takie wiersze?
Zamknięte oczy zdają się marzyć albo wracać do wspomnień. Tak czy inaczej warto z Tobą usiąść na tej werandzie :)
12 December 2023, 17:07
Tęsknota? Może bardziej chęć troszczenia się o samą siebie, zatrzymanie. Najwięcej chyba jednak smutku, ale takiego, którzy mówi pocichutku i może trochę nieśmiało chowa się za innymi uczuciami. Pewnie dlatego wydawało się, że to tęsknota...
Dziękuję za pobycie przy mnie. Weranda to przyjemne miejsce - przewiewne dla ciała i ducha :)
11 December 2023, 19:10
Piękne.
