Twórczość, sloneczko010981

Czym jest nadzieja?

Dla umierającego z głodu

Kromką chleba

Dla konającego z pragnienia

Łykiem wody

Dla przenoszącego się na łono Abrahama ze zmęczenia

Posłaniem

Dla mnie

Dokonującej żywota z tęsknoty

Nadzieja jest Tobą.

Dokąd tak pędzisz
Dziewczyno o hebanowych włosach?
Wiecznie w drodze
Wciąż w pośpiechu
Jak młoda lwica goniąca zdobycz
Czy kiedyś się zatrzymasz?
Obejmiesz ramionami jak opończą samą siebie?
Pozwolisz odetchnąć strudzonemu ciału?
Z sercem na dłoni służysz ludziom i Bogu
Gotowa podarować cierpiącym choć skrawek Nieba
Lecz czasem lęk wyziera z Twego spojrzenia
Paraliżuje ruchy
I więzi głos
A wnętrze domaga się opieki i spokoju
Drżąc jak delikatne skrzydła ważki
Pod nawet delikatnym muśnięciem wiatru
Nie oddawaj wszystkiego innym
Dziewczyno o hebanowych włosach
Spójrz w głąb siebie
Samarytanko
A znajdziesz siłę, by słowa
”Ja jestem najważniejsza”
Potoczyły się gładko z Twych ust
Przypominając drogocenne perły
Wówczas ciało, dusza i serce
Znajdą ukojenie.

12.10.2023, po godz. 17.

Dla mojej przyjaciółki

Mogę sobie wyobrazić

Gorący lód

Wodę bez odrobiny wilgoci

Żyzną pustynię

Zimny ogień

Bladą poświatę gwiazd w dzień

Blask słońca w nocy

Równinne góry

I skończoność nieskończoności

Ale brak mi wyobraźni

Tak pojemnej

By zmieścić w niej

Świat bez Ciebie.

Cherubinowy chłopcze
O spojrzeniu głębokim jak otchłań Hadesu
I włosach barwy szlachetnego brązu
Czarujesz pracą
Swych delikatnych
A przecież i silnych dłoni
To za ich sprawą
Z pomocą narzędzi samego Hefajstosa
Zimny metal
Zmienia się w płynne złoto
Nadajesz mu dowolną postać
Ogranicza Cię tylko wyobraźnia
Co tym razem stworzysz?
Czy będzie to ostrze
Gotowe przebić najtwardszy kamień?
Czy klejnot żelazny
Który ozdobi szyję driady?
Lecz wiem o tym dobrze
Cherubinowy chłopcze
Że choć mocne jak skała
Są dzieła Twych rąk
Skrywasz duszę i serce
Wrażliwe jak młode pisklę
Niezdolne przeżyć
Bez pieczy swej matki
Paciorki słonych kropli zdobią Twe policzki
Poruszając mnie do głębi
A bezgłośna rozpacz
Dociera do zakamarków mego umysłu
Czy Twą piękną twarz dotyka czasem słońce
Tchnąc w nią życiodajną energię?
Dzieje się tak
I wówczas promieniejesz
Jak gwiazda zaranna
Figlarny niczym Pan
Grający na swej fletni
Roztaczasz magiczną aurę
Celując w dowcipie
Godnym znakomitych komediopisarzy
Nie utrać nigdy tej niemal dziecięcej radości
A na ustach niech zawsze gości uśmiech
Gotowy stopić lodowce
I choć łzy, ból i cierpienie nie są Ci obce
To jest w Tobie siła
Gotowa je skruszyć
Tylko pozwól jej działać
Cherubinowy chłopcze.

12.10.23, po godz. 22 Dla Chłopca o twarzy Anioła i wielkim sercu.

Dłonie tak łagodne i delikatne
Gdy dotykasz mej ręki
I gładzisz ją
Ruchem skrzydeł
Niebiańskiego ptaka
Tak pewne
Gdy trzymają mnie w tańcu
Co tłumi oddech
I różowi policzki
Tak bliskie
Gdy wpadam w Twe ramiona
Szukając ciepła
Pociechy i namiastki uczucia
O ich sile nie przekonałam się jeszcze
Lecz nieobcy
Im wysiłek i trud
By zapewnić lepsze jutro
A jakie są
Gdy ocierasz mi łzy?
Opuszkami kreślisz linie
Na moich policzkach?
Nawlekasz me włosy
Na smukłe palce?
Rozpalasz ich ogniem
Moje ciało?
Unosisz mnie
W rozedrgane powietrze
I przenosisz przez
Niedostępne ścieżki
Lub śnieżne zaspy?
Ostrożne, nieśmiałe
A może odważne i...chętne?
Nie wiem.
Czy dane mi będzie się dowiedzieć?

04.11.23, po 15.

Jestem dla Ciebie otwartą księgą
Czytasz we mnie litera po literze
Znasz na wylot moją duszę.

Jesteś dla mnie jak skała

Niewzruszona i dumna

Twarda swym uporem

Mówię: Kocham

I płonie we mnie nadzieja

A słowa wypływają niczym lawa z wulkanu

Mówisz: Nie

I zapadam się w sobie

A cisza pulsuje w mojej głowie

Ja- księga

Ty – skała

Nie ma dla nas szansy

Ale… Czy to pewno?

Przecież każda skała ulegnie wodzie

Czy ja wydrążę drogę do Twojego serca?

Czas jest moim sprzymierzeńcem

A wiara , choć ulotna i niepewna jak motyl w pajęczej sieci, dodaje sił.

Dla Tego, który zawsze we mnie wierzy. Dziękuję.

Jestem:

Wulkanem emocji

Tornadem i huraganem

Gwałtowną burzą po parnym dniu

Niszczycielską śnieżną lawiną

Lipcową ulewą

Ostrym soplem lodu

Buzującym płomieniem

Nocnym chłodem przeszywającym do szpiku kości

Szronem osiadłym na liściu dębu

Ciemnością

Jesteś:

Krainą łagodności

Lekką bryzą i zefirem

Białym obłokiem w błękicie nieba

Płatkiem śniegu iskrzącym się w słońcu

Majową mżawką

Zwiewną parą wodną

Delikatnym blaskiem świecy

Mgłą unoszącą się w ciepły poranek

Rosą na płatkach nasturcji

Jasnością

Lecz gdy

Splatają się nasze palce i krzyżują spojrzenia

Nie ma między nami różnicy.