Cherubinowy chłopiec

Cherubinowy chłopcze
O spojrzeniu głębokim jak otchłań Hadesu
I włosach barwy szlachetnego brązu
Czarujesz pracą
Swych delikatnych
A przecież i silnych dłoni
To za ich sprawą
Z pomocą narzędzi samego Hefajstosa
Zimny metal
Zmienia się w płynne złoto
Nadajesz mu dowolną postać
Ogranicza Cię tylko wyobraźnia
Co tym razem stworzysz?
Czy będzie to ostrze
Gotowe przebić najtwardszy kamień?
Czy klejnot żelazny
Który ozdobi szyję driady?
Lecz wiem o tym dobrze
Cherubinowy chłopcze
Że choć mocne jak skała
Są dzieła Twych rąk
Skrywasz duszę i serce
Wrażliwe jak młode pisklę
Niezdolne przeżyć
Bez pieczy swej matki
Paciorki słonych kropli zdobią Twe policzki
Poruszając mnie do głębi
A bezgłośna rozpacz
Dociera do zakamarków mego umysłu
Czy Twą piękną twarz dotyka czasem słońce
Tchnąc w nią życiodajną energię?
Dzieje się tak
I wówczas promieniejesz
Jak gwiazda zaranna
Figlarny niczym Pan
Grający na swej fletni
Roztaczasz magiczną aurę
Celując w dowcipie
Godnym znakomitych komediopisarzy
Nie utrać nigdy tej niemal dziecięcej radości
A na ustach niech zawsze gości uśmiech
Gotowy stopić lodowce
I choć łzy, ból i cierpienie nie są Ci obce
To jest w Tobie siła
Gotowa je skruszyć
Tylko pozwól jej działać
Cherubinowy chłopcze.

12.10.23, po godz. 22 Dla Chłopca o twarzy Anioła i wielkim sercu.