Twórczość, Marzy

Singielka odczuwa pewną monotonię życia ale nie jest to złe. Wie dokładnie co się wydarzy, jest Panią swego losu. Czasami jednak czuje się samotnie nie dlatego że nikogo koło niej nie ma, ale dlatego że wszyscy są z kimś i pojawiają się pewne sugestie ze strony jej najbliższych. I gdy nagle ktoś zaczyna się nią interesować w inny sposób niż dotychczas, jest to dziwne i sprawia że cały świat nagle się zatrzymuje i zmienia bieg. Serce zaczyna szybciej bić, w głowie przewija się milion myśli na minutę i nagle czuć totalną pustkę. Jest cisza tak przerażająca że zamiast motylków w brzuchu czuje obezwładniający strach. W tym samym momencie pojawia się cichy głosik krzyczący „W nogi!”, próbując zwrócić na siebie jej [...]

Urodziny – dzień, w którym każdy życzy spełnienia marzeń, wszystkiego, co najlepsze, dużo zdrowia, jak najmniej problemów, uśmiechu na twarzy każdego dnia… A najśmieszniejsze w tym wszystkim jest to, że akurat teraz nie układa Ci się w związku, rozkłada Cię kaszel i katar, marzysz, aby wyjechać gdzieś na kilka dni by odpocząć i przemyśleć parę spraw, ale nie masz czasu na to teraz, bo uczysz się lub pracujesz. Jakie żałosne wydają się w takim przypadku te wszystkie życzenia. Ale uśmiechasz się i mówisz „dzięki”. Czyli jak zwykle zaciskasz zęby i idziesz do przodu, bo nie masz czasu na zatrzymanie się i użalanie nad sobą.

Z wytęsknieniem czekałam na jakąś wiadomość od Ciebie. Codziennie łudziłam się że może być jak przedtem. Z samego rana sprawdzałam czy napisałeś, wieczorami patrzyłam w gwiazdy zmyślą że może też na nie patrzysz. Ale mijały dni, tygodnie, miesiące. Z każdą chwilą docierało do mnie że straciłam Cię. Tym razem na zawsze. Pogodziłam się z tym. Zaczęłam unikać Cię w sklepach, kościele, na ulicy. I nagle po prawie ośmiu miesiącach napisałeś jak gdyby nigdy nic. Siedziałam osłupiała przed monitorem próbując dojść do siebie. Odpisałam... Po godzinie się rozłączyliśmy. Nie mogłam długo zasnąć. Gdy już to zrobiłam, na zegarku wybiła 2.35. Następnego dnia sytuacja się powtórzyła. Rano wstałam i doszłam do wniosku że przecież nie będzie jak dawniej. Nie może być, nie ma prawa. Znów Cię unikam. Teraz gdy ułożyłam sobie życie od nowa, nie dam Ci klucza do niego. Tym razem masz zakaz wstępu.

Po południu postanowiłam się przejść. Szłam ulicami mojego miasta patrząc na zabieganych ludzi. Ktoś biegł do pracy, domu, na pociąg. Nikt nie patrzył na mnie... to dobrze. Wyglądałam okropnie. Podkrążone oczy z braku snu, rozmazany makijaż po całym dniu, wygniecione już spodnie i przylegający do ciała top. Włosy puszczone luzem powodując totalny nieład na głowie oraz uśmiech na twarzy. Chwila! Jaki uśmiech?! Przecież już dawno zszedł on z mojej twarzy dając miejsce czemuś co pokazuje "Jest świetnie.", "Dam sobie radę, jak zawsze.", "Ja, smutna? Przewidziało Ci się.". Weszłam do pierwszego lepszego sklepu kupując jakiś napój energetyzujący i poszłam usiąść na jakąś ławkę w parku. Popijałam ten napój i czuła ogromny ból. Nie wiedziałam od czego. Zupełnie jakby taki... wewnętrzny. Ale nie że bolały mnie brzuch czy coś... to było zupełnie tak jakby serce uderzało z całej siły o żebra a oddech powoli zanikał. Co go spowodowało? A tak! Już wiem. To On. Był tam. Zupełnie jakby nigdy nic. No tak... bo niby jest ok. On zachowuje się jakby nic się nie stało... ale ja tak nie umiem. To nadal boli. Za każdym razem jakiś pojedyncze zdania, słowa... a gdzie te długie rozmowy, spacery? Dlaczego nie umiałam iść według drogowskazów życia i pójść złą drogą? Czemu nie posłuchałam się nauczyciela? No tak.... zawsze zbuntowana...

Są takie dni, kiedy czujesz, że wszystko wewnątrz Ciebie umierało. Stoisz na dworze i nie wiesz, co ze sobą zrobić. Czujesz ogromny ból. Jakby ktoś wyrywał Ci serce. Nie możesz złapać oddechu. Dusisz się. Przed oczami pojawia się delikatna mgiełka… coś nagle spływa po Twoim policzku. To nie kropla deszczu, to łza. Jedna, druga, kolejna i kolejna… Nogi robią Ci się jak z waty. Upadasz na kolana, płaczesz, owijasz się szczelnie ramionami w nadziei, że to minie. Że ból odejdzie a świat nagle przestanie Cię ranić. Ale to nic nie daje. Po długim czasie wstajesz i idziesz przed siebie. Ocierasz twarz i nakładasz ponownie maskę by znów odgrywać szczęśliwą do następnego razu.

Kolejna kłótnia powodująca niewyobrażalny ból. Łzy zaczynają spływać po policzkach. Po raz kolejny dostajesz w twarz. Znów się bronisz. I co z tego masz? Zepsuty telefon? Siniaki? To wszystko jest nie ważne. Gdyby to była matka… Ale nie. To musiałeś być Ty. Przyjeżdżasz porozmawiać.. a co robisz? Można kogoś zranić słowami, ale czynem to już jest brutalność. Co z tego, że szybko zrozumiałeś swój błąd skoro uciekasz jak szczur? A potem, co? Kolejna kłótnia z matką. Nigdy nie spodziewałam się usłyszeć tego co mi powiedziała.
- Miałam Cię usunąć.
- Trzeba było to zrobić.
- Powinnam była.
Nagle zaczynam się zastanawiać, co bardziej boli…Uderzenie czy słowa?

Chciałabym już za Tobą nie tęsknić. Ale nie potrafię. Każdego wieczoru patrzę w niebo w nadziei, że to tylko zły sen. Potem uświadamiam sobie, że to rzeczywistość. Pojedyncza łza spływa po policzku. Serce zaczyna bić jak oszalałe, zupełnie jakby walczyło o życie. Oddech staje się urywany. Ciało bezwładnie opada na pościel. Czuję jak serce rozpada się na milion kawałeczków. Nadal szumią mi Twoje słowa, które tak bardzo mnie zraniły. Słyszę każdą obietnicę, każde kłamstwo. Widzę Twoją Twarz we wspomnieniach. Przywołuję z pamięci wspólnie spędzone chwile, spacery, rozmowy, wszystkie komiczne sytuacje. Mam wrażenie, że jesteś obok. Czuję Twój zapach, dotyk, słyszę melodyjny śmiech. Ale to tylko kłamstwo, które podsuwa mi wyobraźnia by mnie zranić. Łzy płyną nieustannie. Czuję, że brakuje mi sił a jednak walczę. O co? O życie. Chcę zapomnieć, choć nie jest to łatwe. Chcę nie czuć bólu, odtrącam go, ale on zawsze znajduje drogę powrotną. Wraca silniejszy i bardziej stanowczy. Ciężko mi z nim walczyć. Dlaczego to czuję? Przecież miłość nie istnieje. A może przez cały ten czas się okłamywałam. Jak wyzbyć się tego uczucia? Ono musi zniknąć. Skoro nie mogę być z Tobą to muszę je zniszczyć. Tylko tak mogę przeżyć kolejny dzień.