Są takie dni, kiedy czujesz, że wszystko wewnątrz Ciebie umierało. Stoisz na dworze i nie wiesz, co ze sobą zrobić. Czujesz ogromny ból. Jakby ktoś wyrywał Ci serce. Nie możesz złapać oddechu. Dusisz się. Przed oczami pojawia się delikatna mgiełka… coś nagle spływa po Twoim policzku. To nie kropla deszczu, to łza. Jedna, druga, kolejna i kolejna… Nogi robią Ci się jak z waty. Upadasz na kolana, płaczesz, owijasz się szczelnie ramionami w nadziei, że to minie. Że ból odejdzie a świat nagle przestanie Cię ranić. Ale to nic nie daje. Po długim czasie wstajesz i idziesz przed siebie. Ocierasz twarz i nakładasz ponownie maskę by znów odgrywać szczęśliwą do następnego razu.