Twórczość, Kamil Borkowski

pierwszy z ostatnich - ostatni z piersi
jest we mnie świetlana przeszłość

w kościach został mi ślad po gwieździe
zobacz jak nisko upadła

czym się osłonię i czym uderzę

życie - to co się przesypywało
w dziecięcej dłoni przez palce
teraz stoję na pustyni
z opuszczonymi rękoma

one
dorastały długo
do ziemi
są silne w utracie
wiedzą którędy spada światło

gdy podnoszą kamień
czują się winne
odrzucają go jak najdalej
płaczą i boją się krwi

gdy uświadamiają sobie
że jest wewnątrz nich
przyciskają się do mnie mocno

ja zdzieram skórę żeby je oswoić
ja ubijam nimi ziemię
coraz głębiej do kości

(3/24)

nie będzie słów które dotrzymają mnie o świcie
leżę w ciemności słuchając świata
niezmąconego ciałem
oddycha - ciało i świat najdalej od siebie odwrócone
a śmierć toczy się wzdłuż moich dziecięcych rysów

czuję strach jak zrzuca skórę i mogę dotknąć istoty
miłość jest tam gdzie nie trzeba więcej
uciekać - niech boli tu niech boli teraz

ty jesteś Julią masz lat tysiąc i żyjesz
ja jestem chłopcem który płacze nad zabitym ptakiem

to wszystko co pisali poeci którzy umarli młodziej od nas
to wszystko a jakże - ty się śmiejesz zakładając firanki
pielisz ogród mówiąc: on będzie twój
ja z góry spojrzę czy aby nie jest mu źle

mamo oprócz życia mamo oprócz słońca
mamo oprócz domu fartucha na drzwiach
mamo oprócz sukienki
mamo oprócz listka we włosach
mamo oprócz guzika i zaćmy
mamo oprócz zdjęcia - igiełka radości
że jeszcze nie czas na mniej

większość moich wierszy wynika z odrzucenia
przykładowo odrzuciłem umierającą babkę
ponieważ nie mogłem jej wybaczyć
widziałem więc tylko pożółkłą skorupę
z otworem zamiast ust
i ciężkie spojrzenie człowieka w fartuchu
proszę wybaczyć nie wiem kim był
powstrzymywałem wymioty a on pytał
czy rozpoznaję tę kobietę
czy można zabierać

jestem człowiekiem wrażliwym
ściskałem gałązki drzewa
próbując zaczerpnąć powietrza
(tak można zabierać)
moje ciało odrzuciło świat
jak najdalej od siebie - można zabierać
jestem człowiekiem wrażliwym
można jak najdalej - przyjdę wrócę
będę sam - przemyślę zobaczę

czy na podobieństwo można też odchodzić
z dwóch podobnych pokojów do dwóch
podobnych grobów
ale tak by cisza która zostaje
nie była podobna do niczego innego

i tak aby ciszę od ciszy odróżnić
gdy i cisza bliźniacza z drugą ciszą
jak dwa podobne ciała co umarły złączone
w tym samym miejscu i momencie

czy pierwsza cisza robi miejsce drugiej
przy stole - czy druga cisza budzi się
wcześniej od pierwszej
czy jedna bez drugiej może istnieć
czy każda chce być wyjątkowa
i różnić się we wszystkim oprócz
(na przykład)
tej jednej sukienki
zakładanej na przemian pożyczanej
co do której panował kompromis
a teraz przecież nie wystarczy

anatomia krzyku: od kości moich do roślin
ścieżka którą zmierzę oddechem
weń wyplączę płacz - weń wypłaczę weny syrenie
jak synowski żal

więc tak to jest - listopadać
w puste koperty poezją bielszą niż brak
i do piersi tulić mamo: miłość twoją i czas

Wyjący wiatr.
Chciałbym nie czuć lęku,
gdy napiera na okna.

Słuchać go niczym wędrowiec
przy gasnącym ognisku w odległym kraju.
Albo jak sowa, ukryta w dziupli starego drzewa,
cierpliwa w swojej mądrości.
Lampa, choć rozchwiana, świecąca
w ciemności nieprzerwanie.

Jak mało miejsca jest pod skórą
na budzenie się - owijam ciało pościelą
by zatamować krwotok.
Słucham krzyku nocy,
przetaczanego ulicami powozu
na który rzucane są zwłoki wyrwanych ze snu.
Skrzypią koła,
gdy przejeżdża obok kulę się.

To, co nieuniknione,
to, co wiem. To, co moje,
to nic, co zaboli tylko chwilę.

życie jest -
do moich oczu o barwie ziemi wspinają się
rośliny poprzez i pomimo
i jak one wyrastają tak od siebie do mnie
to jest życie
i jak one wyrastają tak ode mnie znów do siebie
to jest śmierć

więc ja do nich dziś mam wyrastania całą łąkę
i zgiełk pomiędzy ziemią a zielenią dotyk jasny
śmiech
śmieję się w czuwaniu szaleńców śmieję się
biegnąc palcem po żebrach czuję jestem blisko
serca a ono biegnie ze mnie na tę wiosnę rozkłada
zieleń na czerń i spojrzenia na kwadranse

chwytam żagiel słońca wystawiam ciało na może
podróż jest we mnie a ja w podróży
wygięta biel fali i przepaści na wietrze
jest życie jest śmierć jest źródło bijące
co sprawia czas
jest ścieżka że wróci - tak ode mnie znów do siebie
poprzez i pomimo
ja zaś wyrosnę bezładnie i nazajutrz
z oczu moich na przełaj

spójrz na mnie październiku jestem silny
Warszawa obmyje zaraz oczy w srebrnym potoku
szyb: wzbierze pieśń syren i ich skrwawiony miecz
zetnie korony z drzew - a moja żałoba lotny pomnik
wtuli się w łabędzią pierś

jak górski kontur dźwigam na ramionach
spojrzenia dalekie - i deszcz
i uśpiony rycerz wybudza się czasem
na nich i płacze: więc tęskniąc jestem silny
październiku - w tym czasie który trzeba nieść

czy pierwsza siwizna chłopca z Ukrainy
patrzącego na dym nad jego domem
jest inną siwizną niż ta
której dotykałem
mojego umierającego ojca
co zmarł nie doczekawszy starości

oraz - mój wieku
mój sierpniu - rdzo niewypłakana

czy moje siwe włosy wystarczą
na ten jesienny spacer pomiędzy
drzewami
na zmęczenie - na zmęczenie
i zaczepianie palców o gałęzie
ciężkie od deszczu...

ten człowiek nie słyszy rakiet
i skrzydeł ptaka ale
czuje je inaczej: pierwsze są martwe zanim się wzbiją
drugie giną już w powietrzu

pocisk rozdziera najpierw kości
ten człowiek rozpoznaje go
w swoim szkielecie: wtedy zamknięty w ścianach
próbuje znaleźć wyjście z labiryntu
poprzez kręgi łopatki żebra
chowa się strwożony nie mając dokąd
uciec - zaciska ramiona na sobie

jego skowyt
wąska przestrzeń w promieniu ognia
podnosi ciało na sznurze dźwięku

jego skowyt szarpie nim wsłuchany
w ryk ziejącej przepaści
wylewającego się organu ziemi
z pękającej skóry

aż ciało upada wyżęte i drżące
w zastygłej wisielczej figurze
a ponad nim niebo rozcięte
dymiącą smugą skrzydeł

popieli się - dogasa