Helisa, recenzje książek

(mini recenzja mini książeczki)

"Kto jest dobry? Kto zły? Nie ma ludzi dobrych i złych, są tylko złe albo dobre uczynki. I ludzie, którzy miotają się między nimi."

»Tektonika uczuć« to krótka książeczka w formie dramatu. Sama forma z charakterystycznymi didaskaliami nie pomaga w czytaniu, a wręcz przeszkadza. Być może chodziło o uzyskanie większej dynamiki poprzez dialogi i to częściowo się udaje, bo są rzeczywiście dynamiczne, jednak tak jak wspomniałam, wyjaśnienia sytuacyjne wytrącają z płynnego czytania. Czułam się zmuszana do wyobrażania sytuacji, chociaż i tak to się przecież dzieje, kiedy tekst napisany jest zwykłą prozą. Natomiast jeśli dramat byłby wystawiony na scenie to aktorzy z pewnością dodali by żywej dramaturgii, bo jeśli mowa o uczuciach, bardzo silnych uczuciach: miłości i [...]

"Mamy tylko skromne ambicje: żyć jak istoty w pełni ludzkie, w harmonii z innym życiem na tej wyspie, na tej szerokości geograficznej, na tej planecie."

»Wyspa« to książka Aldousa Huxleya, którą przeczytałam jako pierwszą z dorobku autora. Prezentuje ona świat idealny i jest określana jako opozycja do dystopii »Nowy wspaniały świat«, od której bibliotekarz sugerował zacząć. Czytając jednak »Wyspę« nie miałam poczucia niezrozumienia wynikającego z nieznajomości wskazanej lektury. W ogóle nie uważam, aby konstrukcja powieści była stworzona jako opozycja. Przedstawione zasady i cały system panujący na wyspie są syntezą mądrości filozofii Wschodu i wiedzy Zachodu. Tak bez szczególnego wynotowywania pamiętam odwołania do teorii Pawłowa, czy Zygmunta Freuda, jednak w systemie panującym na wyspie wiedza ta jest wykorzystana do budowania / [...]

"Dzień stanowi streszczenie roku. Noc zastępuje zimę, ranek i wieczór - wiosnę i jesień, południe jest latem."

Walden, czyli życie w lesie jest zapisem eksperymentu Thoreau, który przez dwa lata i dwa miesiące żył samotnie nad stawem Walden w stanie Massachusetts nieopodal miasteczka Concord. Dokładnie od lipca 1845 do września 1847 roku. Nie jest to jednak tylko dziennik. Poszczególne rozdziały są osobnymi esejami i z tego powodu zapis staje się wielowymiarowy oraz inspirujący czytelnika do własnych wniosków i przemyśleń. Nie będzie to recenzja fachowa, nie jestem specjalistką od języka polskiego, w szkole średniej przepłynęłam przedmiot dzięki rozbiorowi zdania i wypracowaniom z charakterystyki bohaterów, na studiach dotknęłam go tylko z racji języka wykładowego, potocznego w akademiku i wulgarnego na miasteczku studenckim. [...]

Prawda to mgła, w której jedni widzą hufce niebieskie, a inni latającego słonia.

«Spryciarz z Londynu» jest powieścią spoza serii «Świat Dysku», z którą Terry Pratchett jest chyba najbardziej kojarzony. Wydawałoby się zatem, że będziemy tu stąpać twardo po ziemi, a nie po dysku umieszczonym na grzbietach czterech słoni. Autor przenosi nas do wiktoriańskiego Londynu. Spotykamy postacie historyczne Karola Dickensa, który ciągle notuje pomysły na nowe historie oraz Roberta Peela i Benjamina Disraelego, późniejszych premierów Wielkiej Brytanii, Josepha Bazalgettego, który przebudował londyńską kanalizację, a także królową Wiktorię i jej małżonka. Jednak to stąpanie nie jest aż takie twarde, mimo, że powieść jest osadzona w realiach historycznych, czyta się ją jak baśń:
1. Być może za sprawą oprawy graficznej każdego rozdziału, [...]

"Wybuduję dom. Na odludziu. [...] Wybuduję go w całości z drewna. Mam już dosyć zimnych murów. Będzie miał największe okna, jakie tylko się da. I nigdzie nie postawię ogrodzenia. A w środku urządzę go tak, by przypominał bibliotekę. Po prostu będę w spokoju żył i czytał książki. I palił w piecu, żeby wreszcie było ciepło."

Powieść inspirowana prawdziwymi wydarzeniami i postacią bandyty ZSRR. Siergiej Madujew, tytułowy Czerwoniec, w swoim dorosłym życiu przebywał poza murami więzienia jedynie przez siedemnaście miesięcy. Spodziewałam się więc raczej lektury psychologicznej niż akcji. Natomiast większa część książki dotyczy okresu po jednej z ucieczek, okresu włamań i rabunków. Było to zdziwienie, ale nie rozczarowanie, ponieważ akcja rozwija się szybko i naprawdę z zaciekawieniem się czyta. Każdy napad [...]

"[...] ludzie najczęściej nie zjawiają się przed merem czy proboszczem, będąc w pełni władz umysłowych. Są zaślepieni, omamieni namiętnością, dręczeni rozkoszą, jeśli spełnili akt małżeński, zżerani niecierpliwością, jeśli go nie spełnili. Pobierają się chorzy, [...] rzadko osoby przy zdrowych zmysłach."

Książka zaczyna się obiecująco, pamiętam swoje o!, skoro autor wprowadza takiego świadomego bohatera, to sposób przedstawienia tematu (żeby nie powiedzieć problemu) miłości może mieć ciekawą perspektywę. Pierwsze zapoznanie z bohaterami odbywa się poprzez wskoczenie im do łóżka. Przez piętnaście (dość krótkich) rozdziałów poznajemy mieszkańców tytułowego placu z ich intymnej strony. Po czwartym rozdziale zaczęłam notować listę imion (łącznie to trzydzieści osób na 160 stronach sic!) i kartkować książkę, czy aby nie będą to tylko luźne wariacje na temat. Kolejne rozdziały, [...]