Zeszyt Psychologia, Wilkołak

Dla stalkera prześladowanie jest uzależniające jak narkotyk, nie może przestać, musi się zbliżyć, nawiązać kontakt, dawać prezenty, a potem rozwinąć prawdziwą relację we własnej głowie. Na zewnątrz okazuje zazwyczaj uniżoną wdzięczność, ale tak naprawdę jest niesłychanie pamiętliwy i zazdrosny.

Prawdziwym sobą można być tylko w samotności, ale wówczas uwolniwszy się od presji otoczenia, człowiek ulega rozprężeniu, staję się chaotycznym zlepkiem przeciwstawnych uczuć, myśli i marzeń. Jednocześnie nie działając na otoczenie, nie dysponuje własnym odbiciem w otoczeniu; obraz samego siebie staje się nierealny - oscyluje między przeciwstawnymi biegunami. W ten sposób jedyna droga prowadząca do bycia sobą prowadzi na manowce chaosu i nierzeczywistości.

Emocje są naszym systemem zdobywania informacji o tym, co się dzieje pomiędzy światem a nami.

Takie kobiety gotowe są poświęcić się dla podziwianego i wyidealizowanego męża i nie stawiają mu własnych wymagań. Żyją dla niego i poprzez niego. Pozornie są całkowicie oddane partnerowi, bezkrytycznie i bezwarunkowo idealizują go, zgodnie z dewizą: „Miłość oznacza, że jesteś dla mnie wszystkim”. W gruncie rzeczy taka osoba posiada również strukturę narcystyczną, lecz z odwrotnym znakiem. Podczas gdy narcyz pragnie być podziwiany, narcyz komplementarny chce całkowicie poświęcić się drugiej osobie. Narcyz chce podnieść poczucie własnej wartości, a jego partner - zrezygnować ze swego Ja, by wywyższyć Ja innej osoby, z którą się identyfikuje. Podczas gdy narcyz boi się stopienia w związku, jego partner pragnie rozpłynąć się w nim. Oboje mają takie samo zaburzenie podstawowe, a mianowicie słabo ukształtowane, zagrożone utratą granic i obciążone poczuciem niższości Ja. różnią się jedynie mechanizmy obronne, czy też sposoby radzenia sobie z tym słabym Ja: narcyz próbuje wzmocnić swoje słabe Ja kosztem partnera, natomiast narcyz komplementarny usiłuje zapożyczyć wyidealizowane Ja drugiej osoby.

Nawet gdyby miało się okazać, że w odmiennych warunkach wychowania tak zwane „męskie” i „żeńskie” cechy nie korelują wcale z rzeczywistą płcią, to mimo wszystko możliwe jest, a nawet wysoce prawdopodobne, że ludzie o przewadze cech „męskich” łączyć się będą w pary z osobami o przewadze cech „żeńskich”, tak jak dzieje się to na ogół współcześnie. Interesujących danych dostarcza obserwacja par homoseksualnych, w których pomimo braku różnic biologicznych łączy się najczęściej partner z przewagą cech „męskich” z partnerem o przewadze cech „żeńskich” i w obrębie związku dzielą między siebie funkcję męską i żeńską. Również w badaniach etologicznych odnajdujemy tę samą tendencję. Wickler opisuje np. doświadczenia przeprowadzone z dwoma samcami okoni, które umieszczono razem. Po zaciętej walce zwyciężony utracił samcze ubarwienie. Nie odpłynął jednak od zwycięzcy, ani nie próbował uciec, lecz popłynął za nim. Przejawiał więc zachowanie typowe dla samiczek okoni.

Zdarzało się jednak, że Mary skłaniała się ku drugiej, bardziej niepokojącej teorii, zgodnie z którą niewidzialność wujka Theo była raczej czymś w rodzaju osiągnięcia, a może przekleństwa. Mary pojmowała wówczas jego lenistwo i spokój nie tyle jako depresję, lecz jako coś po drugiej stronie depresji, coś, czego nie potrafiła nazwać. Tak jakby ktoś miał połamane wszystkie kości, a jednak wciąż się poruszał jak jakaś kulawa lalka. Nie chodziło o to, że pod maską wujka Theo dojrzała nagły błysk czy iskierkę cierpienia. Nie było żadnej maski. Ta szczególna bezcelowość wujka Theo po prostu przenosiła ją w nowy gestalt, ukazujący go jako człowieka, który przeszedł przez piekło i został pozbawiony woli działania.

Gdy pytam dziś osiemnasto –, dwudziestolatków, co jest dla nich najważniejsze, to często słyszę: „Dobrze się bawić”. Zwykle mówią to osoby, które nie miały możliwości wcześniej zaspokoić głodu zabawy i w których ten głód jest wciąż żywy.

Cezary Żechowski (rozmowa o EUFORII)

Bogdan de Barbaro: Zdarza się, że przychodzi do mnie pacjentka, która płacze, gdy myśli o tym, co dzieje się na świecie. No i teraz kto jest normalny: ona, że widzi tragedię tego świata i płacze, czy ja, odporny na te tragedie i niepłaczący z tego powodu? Przecież tyle dzieje się strasznych rzeczy. Czy mamy być na nie nieczuli? Osobiście nie chciałbym, żeby mnie świadomość, ile jest zła na świecie, osłabiała tak, żebym myślał, że na nic nie mam wpływu. I że wszystko to „marność nad marnościami”. A z drugiej strony chciałbym uniknąć fantazji, że mogę zlikwidować wszelkie zło. Ta pacjentka zostawia też we mnie pytanie, czy powinienem ją z tej nadmiernej – i czy rzeczywiście nadmiernej-wrażliwości leczyć. Możliwe, że dla jej rozwoju, ale także dla ilości dobra, które mogłaby zdziałać, gdyby poczuła się bardziej sprawcza, byłoby lepiej, gdyby...

Agnieszka Jucewicz: ... jej trochę tę empatię stępić?

Bogdan de Barbaro: Może raczej przekuć ją we współczucie właśnie. Tak, żeby mogła nie tylko czuć, ale także myśleć o tym, co czuje, a dzięki temu – funkcjonować.

Rozmowa o WSPÓŁCZUCIU

Tożsamość tworzymy z obrazów nas samych z dzieciństwa i okresu młodości, uporządkowanych w wyjątkową, nadrzędną i do pewnego stopnia powiązaną całość. Jak każdy Gestalt, uzyskuje ona kontury poprzez odgraniczenie pozytywów od negatywów, figury od tła. Tożsamość jako wybór określonej drogi życia oznacza wykluczenie pozostałych możliwości.

Osoby narcystyczne często pragną pozostać bezdzietne, gdyż czułyby się wykorzystywane przez dziecko.

Kiedy odczuwamy wdzięczność, nie ma w nas miejsca na lęk czy gniew. Wdzięczność wymaga tylko dwóch rzeczy: uważności i autentycznego jej poczucia. Wtedy otwierają się drzwi do świata, który na co dzień, na skutek regularności mijania dni i tygodni, wydaje się niewidoczny. To codzienność z całym bogatym stanem posiadania.

Aby człowiek miał dobry charakter potrzebuje psa, który będzie go uwielbiał i kota, który będzie go ignorował.