– Jesteśmy jak glina, Willy.
Nie ma człowieka, którego rozsądku i dobroci nie dałoby się zniszczyć torturami. Nie myśl „To moja wina”. To się stało samo.

Niezachzawiany szacunek dla Mary, zaufanie i podziw dla jej zalet stworzyły podłoże dla uczucia, które, ulegając złożonej sile jego potrzeb, przerodziło się w miłość. Niewykluczone, że idealizował ją, jako że zakochał się w chwili, gdy pomyślał: „Ona jest lepsza ode mnie”. Stopniowo tracąc niezachwiony szacunek dla samego siebie, zaczął coraz bardziej odczuwać potrzebę przeniesienia wizerunku prawego człowieka na kogoś innego. Związek z Jessicą, związek z Kate, może nawet zwłaszcza związek z Kate, wywołał zamęt w jego głowie. Był bowiem człowiekiem, który tracąc dobre zdanie o sobie, wpadał w dezorientację i tracił silną wolę. Zapragnął Mary w momencie, gdy potrzebował dobrego mniemania o samym sobie.

Miłość z natury swojej lgnie jednak do dobra, a najszlachetniejszy rodzaj miłości to ukochanie tego, co dobre.

Każda istota ludzka pływa w morzu subtelnej, sugestywnej wyobraźni. To owa pajęczyna presji, prądów i domysłów, często jeszcze mniej konkretna niż obrazy, wiąże naszą ulotną teraźniejszość z przeszłością i przyszłością, tworząc świadomość. Myślimy naszym ciałem, jego pragnieniami.