Twórczość, .Rodia

to już piąty tydzień
jak nie śpię

z zamkniętymi oczyma
za zamkniętym na dwa razy zamkiem
się kładę

z zamkniętym niebem
i załamanym światłem

nie zdążyłem uciec przed dojrzałością
którą się stałem

nie pisać z dużej litery. gapić się w sufit, myśląc na co mam ochotę, kiedy prostota podłogi odpręża zmęczony kręgosłup od świata biura, biurka i innych okoliczności. lubię nie odpowiadać na osobiste pytania, przekładając je na niekończące się później i czekać aż melisa ostygnie do momentu, w którym nie parzy mnie w palec - kiedy badam - czy mogę już dodać miodu. i lubię kasować zdania, których właśnie nie napisałem, bo znaczą dla mnie coś więcej, niż zrozumienie. łapać za cycka i rozmawiać długo w kuchni o Twoim dniu. Jak spędzasz z powiek dzisiejszy dzień. wtedy bardzo lubię patrzeć się pruderyjnie w oczy. siedzieć przy oknie i jeszcze bardziej ustępować tych miejsc, dla których warto pozostać sobą. i oczywiście odłożyć [...]

wszystkie dotychczasowe noce
okazały się białe
białe źrenice
i biały atrament

i krew stała się dzisiaj biała
i zastygł w bieli cały ogień
a jasność zwyczajnie
przestała

i nie umiem dziś zasnąć
pośród białej pościeli
.

przez cały ten czas
rozlewałem tylko palety barw
strzępiąc rozwścieczone końce
kolejnego pędzla w zaciśniętej dłoni

położę się więc znowu na płótnie
w miejscu rozleję

i zastygnę tak mocno
by żaden z moich dni
nie pomylił już nigdy życia
z nocą

zacznę może od tego
że do niczego nie doszło
między nami

że znowu zostawiłem
ale nie szalik
i nie wiem już co dokładnie
wróciło dzisiaj do domu

nie wiem też
w którym miejscu
zbłądziłem palcami
przy twoim nadgarstku

i które słowo
wydawało się wtedy za bardzo

czemu pamiętam
jak wzbijałem ciemne, wznoszone grubą folią latawce
które wyniosły mnie z domu

piszę to, żebyś mogła mi wybaczyć
tę ciszę, której nie przerwałem
kiedy kończyłaś trzymać przy uchu
naszą słuchawkę

spaliłbym wszystko co mam
żeby mieć znowu zimno w domu

chciałem tylko powiedzieć, że napisałem ostatnio dwa tak dobre wiersze, że nie potrafię ich jeszcze dodać

lubię w jakiś niezrozumiały dla mnie sposób
te wieczory
kiedy się nie odzywam do Ciebie

wiedząc, że to nie jest moment dla nas
i spędzam czas
z zabieganego dniem wieczoru

i to nie jest kolejne zdanie o niej
tylko o człowieku
którego poznaje, choć wydawałoby się
że powinienem już wiedzieć wszystko

ten moment kiedy nic nie przychodzi mi do głowy
a ciału doskwiera każdy element domu
w którym próbuję znaleźć dzisiaj miejsce

świat
wydawał się taki wielki kiedy niosłem w plecaku
swoje nadzieje na przyszłość

teraz, kiedy oglądam się przez ramie
nic nie ciąży mi już tak bardzo
jak ten beztroski spacer z rana
do którego budziłem się rano

ile jeszcze kartek powieszę na ścianie
ile odbiorę niepołączonych połączeń
w życiu tak naprawdę liczy się jedynie mało
i niewiele mi trzeba
by na to wszystko jeszcze cierpliwie poczekać

pośród koszmarów życia
nie ma takiej siły
która nie pozwoli mi zasnąć
we własnej pościeli

choćby wiatr zdarł wszystkie kory
z każdego drzewa
na które spojrzałem

a deszcz porozrywał kamienne śmietniki
pilnujące sparciałych ławek
do których przymarzli
moi przyjaciele

nie warto zbyt długo
trzymać nadziei przy życiu
kiedy świat aż trzeszczy drzwiami
których nie potrafimy zamknąć

chciałbym znów nauczyć się metafor
które rozjaśniały moje życie
dostrzec kawałek trawy na chodniku
zatrzymując się na chwilę
nad własnymi myślami

czas pisze rany
dzięki którym dojrzewamy

i wiara
że ta wycinanka z własnego serca
w końcu zacznie przepuszczać światło

dzisiaj trochę popodlewałem
monstery, kaktusy
i inne małe światy

i nie zbladłem od kolejnego świtu
rozwarłem oko po oku
i wstałem

Cena jaką płaci się za poszukiwanie własnej natury zmierzającej do wolności, to skazanie się na pewną nieuchwytność i niezrozumienie. Na pierwszy rzut oka zawsze będzie ona budziła wycofanie, lęk, a niekiedy agresję ze strony osób trzecich. Nieznane - które prezentujemy nietypowym zachowaniem z zasady będzie budziło lęk. Curie Skłodowska powiedziała, że nie należy się niczego bać, tylko to zrozumieć. Czas na zrozumienie czegoś lub kogoś wymaga pokonania własnego lęku przed czymś obcym. Nasza społeczna - wspólna - natura opiera się na zbiorowości i dążeniu do pewnego ujednolicenia z innymi osobami, stąd też wszelkie przejawy innowacyjnego zachowania, palą w nas lampki, które budzą podejrzenia. Nieznane wymaga od nas wejścia na niepewny grunt, dlatego też bezpieczniej jest się wycofać, chociażby z uwagi [...]

myślałem, że wiatr
niesie moje myśli we właściwą stronę

kołysze koronami drzew
na które wspinałem się od małego
tworzy fale pośród kałuż
- kolejnych kropli na mojej twarzy -
kiedy kończyłem palić papierosa pod domem

jak długa była moja granica
którą przekraczałem dla Ciebie w głowie
żebyś miała swoje miejsce

dzisiaj moje światło w pokoju jest odrobinę cichsze
odrobinę bardziej rozrywają się we mnie własne płuca

i nawet woda z kranu
którą pijałem namiętnie
zapomniała jaki miała wtedy smak

kiedy czekałem na Twój powrót

miałem nie pisać
i miałem jeszcze inne

kocham zimę, za ten odblask w szybie
którym nie jesten

jak mokre buty, w których nie czuję dzisiaj zimna
za ciepły kaloryfer, który żartuje sobie dzisiaj ze mnie

przecież ja nigdy nic nie napisałem
poukładałem zwykłe słowa
i jakoś to nazwałem

moje małe milczenie
ile miałobyś do powiedzenia
gdybym wtedy
nie zapytał

wyłączył budzik
i ustawił człowieka

..., z którym się wciąż zmierzam

z każdym kolejnym dniem
gubię porządek

i świat z filmu
przestaje umacniać mnie
w szczęśliwych zakończeniach

myślałem, że spadanie
to tylko przecinek w kolejach losu

ale wciąż spóźnia się mój pociąg
i tylko bilet w dłoni na szczęście
po który sięgam do kieszeni
wydaje się być wciąż aktualny
dopóki nie patrzę

kiedy cały ten świat we mnie dorasta
staram się nie przełamać opłatkiem
który we mnie został

dziękuję za wszystkie życzenia
za gesty dzięki którym
byłem wciąż w twoich dłoniach

teraz po prostu robię życie
prostuję plecy, nie dając się złamać

kiedy przyjdzie burza
będę liczył pioruny
i uderzenia własnego serca

a potem wezmę głęboki pełen rosy oddech
pozwolę unieść sobie podbródek
stawiając kolejny krok

świat z biegiem lat
wydaje się ciemniejszy niż przedtem
ale ciemność była zawsze
tylko wcześniej chodziło się spać

a kiedy całość zacznie usypiać moje powieki
zdobię drzemkę
i pójdę na kolejny spacer

może i życie garbi
a świat usypia marzenia
ale ostatnie słowa które poślę przed siebie
będą do wypowiedzenia

wiersz, to tylko butelka
przez którą próbujesz przepchnąć swój list
na drugi brzeg

swoje pięć minut
przed snem
rozciągnąć aż po własny horyzont

i czekać
aż wzejdzie w tobie pierwsze ciepłe słońce
co daje dach nad głową, kiedy pozbawia nas domów

dziś znów wychylam się odrobinę dalej
odpuściłem dłoniom
a wieczorami opieram wyłącznie łokcie

i kiedy tak patrzę

w nierozczarowane północą słowa
albo o tym wszystkim niewiele piszę
czuję

nie urodziłem się gotowy
tylko po to
by szykować się spać