Zeszyt Zeszyt z ołówkiem, Helisa

Milczenie - trud ciszy w uszach
gdy niespokojnie drzemią słowa.
Pustkę dnia jak alarm rozbudza
niedopowiedzeń zaległy osad.

Myśli są kwaśno-gorzkie jak grejpfrut,
czasem też słodkie niczym ksylitol.
Nieśmiało szepczą po przebudzeniu,
wcielam je słowem w życie pisząc.

Czasem nie przejdą mi przez gardło,
a papier przyjmie wszystkie cierpliwie.
Kartki szeleszczą aprobatą;
jak nie wypowiem ich - to zapiszę.

Rzeczywiste znaczenie języka wytrąca czytelnika z orbity utartej metafory i wprowadza w surrealistyczny świat dosłowności.

Najbardziej zaskakujące i satysfakcjonujące w tworzeniu postaci jest właśnie to, że one zaczynają tworzyć ciebie, ucząc cię tego i owego.

Literatura domaga się zmiany. Bez zmiany nie ma opowieści. Bez konfrontacji z inną osobą, z jakąś kwestią, z czymś, co przerasta bohatera, i bez wywołanej tą konfrontacją zmiany opowieść jest statyczna, rodzi się martwa.

Aby przekazać to, co się kryje w rozgardiaszu naszych serc, trzeba się sprawnie posługiwać regułami beletrystycznej gry. Trzeba być jak sztukmistrz, albo kieszonkowiec, który rozprasza uwagę publiczności jakąś rozrywką, a tak naprawdę mówi to, co najbardziej chce przekazać.

Anna ćwiczy litery na tysiącu czystych stronicach swego umysłu. Każdy znak odpowiada dźwiękowi, a łącząc dźwięki, tworzy się wyrazy, a łącząc wyrazy, buduje się całe światy.

Nie męczmy Czytelnika niepotrzebnymi detalami. Jeśli będzie miał do czynienia z policjantem, który chodzi we flanelowej koszuli i słucha starych, melancholijnych kawałków, nie dodawajmy, że nasz bohater ma cztery czy pięć dych na karku i ciężar egzystencji w sercu. Nie ma to żadnego znaczenia i nie współgra z procesem poznawczym, który znamy z prawdziwego życia. Nikt nie przedstawia nam się imieniem i nazwiskiem, podając rok urodzenia i oznajmiając, że jest zmęczony pędzeniem żywota na tym padole łez. Nie tak poznaje się ludzi – i nie tak powinno poznawać się postacie.

[...]przeczytałem kilka książek traktujących o pisaniu powieści i znalazłem tam uwagi ciekawe, ale – moim zdaniem – mające wartość dla kogoś, kto potrafi podjąć z tym dyskusję, ma już własne doświadczenia, coś tam wypróbował, z czegoś zrezygnował... krótko mówiąc: nie da sobie zrobić wody z mózgu. Ktoś taki nie uwierzy, że dwa kolejno użyte przymiotniki dyskwalifikują go jako pisarza, nie narobi też w portki z wysiłku, próbując za wszelką cenę utrzymać optymalny rytm narracji. Tymczasem osobnik niedoświadczony gotów wszystko wziąć za dobrą monetę, a to grozi kompletnym pomieszaniem.

W jaki sposób autor przed debiutem ma oddzielić ziarna od plew? Jak w ogóle ktokolwiek ma wyłowić z jakiegokolwiek poradnika coś, co nie jest bełkotem, jeśli się na tym nie zna?

Obojętne, jak wielkim autorytetem cieszą się autorzy poradników, są to tylko, ogłoszone drukiem, ich poglądy i sądy, z którymi jakiś inny autorytet natychmiast gotów się nie zgodzić. Nie podobasz się mężowi? – zrób się na blondynkę, bo z badań autorki poradnika wynika, że mężczyźni wolą blondynki. Wkradła się stagnacja do sypialni? – załóż żonie kajdanki i specjalny knebel, będzie fajnie (o ile, rzecz jasna, nie dostaniesz tymi kajdankami w ryj).

[...] samo zapisanie prawdy na papierze w jakimś sensie ją dowartościowuje. Pisanie jest aktem wielkoduszności, również wobec samego siebie. Coś się wydarzyło, a zapisując to, dajecie temu świadectwo. Myślicie i obserwujecie w ten szczególny sposób, a poprzez tę konkretną prezentację swojego doświadczenia potwierdzacie jego wartość, a przy okazji swoją indywidualność.

To dzisiaj, pierwszy dzień reszty mojego życia. Chcę go dobrze zapamiętać. Każdy szczegół, każdy ułamek sekundy przerywany przyspieszonym i zbyt łapczywym oddechem. Czerwona cegła budynku sądu zbyt dobrze wpisuje się w paletę barw jesiennej aury. Liście połyskują czerwienią przekrwionych oczu, zmęczonych od całonocnego płaczu, żółcią pustego żołądka na połyskującej porcelanie i resztkami zieleni, w odcieniu pustych butelek po winie porozrzucanych w kontach wynajmowanego pokoju. No i jeszcze ta bordowa teczka, którą mam ochotę spalić. Puścić z dymem w nieświadomość, tak by rozpadła się na miliony atomów. Tak samo jak ja, każdego jednego dnia od roku. Cóż za zbieg okoliczności, że wszystko wokół tak perfekcyjnie do siebie pasuje. Doskonale wiem, że to tylko fasada, a idealne często okazuje się być najbardziej [...]