znasz każde z moich ośmiu słońc
a nie wiem wciąż
co mi niesiesz w księżycowym uśmiechu

i w tych oczach
co nigdy nie błądzą choć idą donikąd

to całe ciepło wyrzucone z domu
wszystkie bezpańskie
sny
wspomnienia
myśli pierwotne

zawróć
idź za nimi by obronić swój ogień

RAPSOD ŻAŁOBNY

Siódme dziecko, jeszcze nienarodzone

Niemy świadek pogardy dla człowieka

Przyczajone w bezpiecznym łonie matki

Nie zobaczy świata ani najbliższych

Odejdą na zawsze rodziny Żydów

Gospodarz z żoną i gromadką dzieci

Nie pożegnają się na do widzenia

Choć razem pójdą do wiecznego raju

Zapłacze pustka i wiosenna cisza

Wiatr kadisz szepnie, spocznijcie w pokoju

Boże, ulituj się nad wsią Markową

Wielu ukrytych przed barbarzyńcami

Słońce ogrzewa ciała sprawiedliwych

Niebieski spokój, odzyskaną wolność

Czym zawinili ludzie na tej ziemi

Że ich rozstrzelał okupant wojenny?

Przeminą lata, obrodzą maliny

Zabiją dzwony na wspomnienie zmarłych

Oddali życie bo kochali bliźnich

Dobrzy Ulmowie, pokorni i święci!

Autor: Regina Nachacz

Pełne emocji, dramatów, mdłości
Cały czas łzy, tony bólu i złości
Ciągle brakuje nam w nim miłości
Przyjaźnie są i wtem ich nie ma
Co mamy więc tu do stracenia?
Każdy marudzi, brak tu olśnienia
W końcu nie ma tu zadowolenia
Tutaj ktoś skarży, tutaj nadaje
Ratuj nas wszystkich, ratuj nas Panie
Rabunki, kradzieże, wojny, strzelanie
Miej dla nas Panie zmiłowanie
Odsuń od nas proszę to życia branie
Odsuń od nas proszę tych nieszczęść zdanie
Wszyscy idą w internetowy świat
Jednak powiedz mi ile jest on wart
To tylko ucieczka od realnego świata
Gdzie brat bez skrupułów zabija brata
Gdzie wszyscy patrzą lecz nic nie widzą
Gdzie wszyscy żyją lecz nie tą chwilą
Gdzie wszyscy mówią lecz nic nie słychać
Gdzie jest ten świat za czasów gdy jeszcze nie było telefonu jako budzika

zapowiedzią nocy tej
którą wspomnieć miał sam bóg
był wodospad z pawich piór
każdy ich dosięgnąć mógł
uniżeni słudzy ziem
wypalonych bólem krwią
chcieli szybko uciec stąd
zapomnieli co to lęk
ktoś powiedział głośno patrz
oto dzień ustąpił nocy
gdzieś w oddali słychać płacz
narodziny wielkiej mocy
pierwszy krzyk i grymas jej
kwaśno gorzka cierpka słodycz
chłodnym światłem otulona
nadszedł czas aby być
aby być mieć i trwać
iść przed siebie kochać walczyć
nie poddawać nigdy się
w dzikim śmiechu się zatracić
aby być mieć i trwać
tańczyć pośród głupich min
bez pokory dążyć do
zatracenia własnych win

Jaki jest wymiar siebie
Po zmierzchu bez słońca wschodu
Gdy w pospolitym świata istnieniu
Jawi się zimno bez chłodu
Jawi się rozpacz bez deszczu
Szczyt bez podnóża
Żal bez zawodu
A wczoraj jeszcze od świtu
Było bezwolnie, bezwietrznie
Marności świętych bez liku
W oddali ja obok siebie
Martwe morze wyobrażeń
Blask bez ciemności
I mrok bez brzasku
Chaos nieśmiałych zdarzeń
Miłując wciąż po omacku....

CZEKAM

Czekam na pierwsze skurcze
i roztopy ziemi
gdzie słońce najczęściej
kładzie promienie.

Czekam na wód odejście
kropelka po kropelce
do strumieni a one do rzek
do morza w zapomnienie.

Czekam na krzyk
powracających żurawi
i klekot samca
w bocianim gnieździe.

Czekam na rozwarcie
wilgotnej ziemi
która wyda swoje dzieci
a świat rozwinie się zazieleni.

Dorota Szawdzianiec

Na ciemnym niebie księżyc w pełni świeci
W głowie kotłują się różne myśli
Czy Baba Jaga pożre w nocy dzieci
Czy inny koszmar mi się dzisiaj przyśni...
A może zasnąć lepiej przy świecy
Niż w mroku trząść się, że przyjdą strachy
Lecz z drugiej strony gra światłocieni
Sprawi, że będą na skórze ciary.
Cóż więc mam począć by sen był lekki
Może modlitwę odmówić do Boga
On wnet odpędzi wszystkie maszkary
I zniknie nasza o życie trwoga.

Czas
Wysycha górska rzeka
Nasz czas szybko ucieka
Ptaki śpiewać przestają
Maszyny już nie działają
Siły zaczyna ubywać
Nie można się przed nim ukrywać
Na wszystko przyjdzie czas
W końcu braknie go dla nas
Wtedy może docenimy
To czego już nie zmienimy
Bliskie osoby umierają
Cenne wartości znikają
Ale ty dalej możesz trwać
Wyjątkowym elementem świata się stać
Poświęć czas na pragnienia i miłość
Póki jeszcze masz możliwośći

Kwiaty
I te duże i te małe
Wszystkie są wręcz doskonałe
Na każdą okazję się nadadzą
Uroku twojemu domu dodadzą
Trzeba mieć do nich rękę
By nie skazać ich na mękę
Róże dla tych co na ścieżkę miłości weszli
Lilie natomiast dla tych co odeszli
Kwiaty jak ludzie, każdy inny i wyjątkowy
Może być rozkwitnięty i kolorowy
Zwiędły, przekrzywiony
Ale zawsze znajdzie się ktoś kto ujrzy w nim swój upragniony

Idzie sobie mała pchła
Uśmiechnięta i wesoła
Do szkoły powoli spacerując
Uśmiecha się, podśpiewując
Wyobraża sobie w przyszłości podróże
Piękny ogród, a w nim róże
Zadowolona z siebie
Czuje się jak w niebie
Na jej drodze inną pchłę spotyka
Ta się z niej śmieje i szybko umyka
Myśli sobie pchełka
Ale szkoda wielka
Bo w swojej wyobraźni
Już myślała o przyjaźni
Zaczepiły ją dwa chłopaki
Wyglądają na rozrabiaki
Mówią, że doznała straty
Bo zniszczyli jej ogrodowe kwiaty
Do jej oczu napływają łzy
Świat jest zły, świat jest zły
Została na drodze sama
Może pomoże jej mama
Idzie więc do domu swego
By usłyszeć coś pocieszającego
Mama jednak wsparcia nie dała
I tak o to powiedziała
Odpuść sobie kwiaty i podróżowanie
Bo to nie jest pchły zadanie
Zapomnij o swoich marzeniach
Skup się na właściwych postanowieniach
Uśmiech znikł, zniknęło też marzenie
Wszystko nagle straciło znaczenie
Małej pchełce lecą łzy
Świat jest zły, świat jest zły
Ten tekst wcale nie dotyczył pchły

***,,ambicja zero”

śpiewają o królowych
cesarzowych
chanowych
śpiewają o pięknych
zabójczych
wyjątkowych

a ja? nawet oczy mam szare
pod uniesioną ręką kulę się jak zwierzę
jestem jak owieczka, jak klacz, jak krowa

wejdź na mój grzbiet, wyssij moje mleko
zetnij moje włosy i przerób na wełnę
nie umiem się postawić
boję się kija
kocham marchewkę

***,,jak być jak ten, którym chciałam być?”

słowość
niezdaniowość
chaos bez celowości
(kosmos przynajmniej trzyma się praw)

Mironie, słyszysz? gdzie twoja natchniuza?
ja chciałam nią być, a tu
ojej!
upadłam twarzą w chaos
buźkę mam całą w niewypowiedzialności
podaj chusteczkę
czekaj
krwawisz

w końcu!
mój chaos
przynajmniej zyskał DNA

***,,musisz tworzyć tak jak ja”

wschód wylewa się na podłogę
jak strumień świeżego mleka
biała karta przede mną
kubek parującej kawy
widok iście instagramowy
a śmierdzi jak zepsute mleko

uderzam w klawisze na siłę
brzmi jak muzyka samej Euterpe
szumi wentylator w laptopie
drżą okna od rannego miasta
dźwięk iście asmr-owy
a boli jak paznokcie o tablicę

wolałabym pisać w nocy
a tam, wymyślasz. ja wiem lepiej
popłyń na falach alfa

i tak właśnie tonie
ranna poranna

Ilekroć trzymam w dłoniach
tom wierszy,
tylekroć mam świadomość
anonimowych w nim skarbów.

Na pozór są niczyje,
nie dano im dedykacji,
ale to właśnie one
dyskretnym pereł Iśnią blaskiem.

Skryły się tak subtelnie,
że nie dostrzeże ich oko.
Ujawnią się jedynie
czytane, lecz... serca wzrokiem.