Zeszyt Warte przytoczenia, Emilia Ewa Szumiło

Nikt nie ma prawa podnosić na ciebie głosu. Jeśli ktoś krzyczy, to świadczy o jego słabości. Brzydko wygląda, szybciej się starzeje. Nie krzycz na nikogo i unikaj krzyczących na siebie.

To nieprawda, że trzeba się przeglądać w oczach ludzi. Trzeba się przeglądać we własnej duszy.

*moje s.a

Ciężko oczekiwać, by człowiek był skłonny podejmować wyzwania lub posiadał tak praktyczne umiejętności, jak umiejętność radzenia sobie z porażkami i możliwość wyrobienia odpowiedniego stosunku względem własnych porażek w momencie, gdy od dziecka jego porażki są oceniane negatywnie.

Być może życie wymaga rozszyfrowania jak kryptogram. Tajne schody, ramy, z których obrazy gwałtownie wypływają i znikając ustępują miejsca archaniołowi z mieczem albo tym, co w każdej sytuacji muszą iść do przodu, guziki, których nie naciska się bezpośrednio, a które powodują przesunięcie się ścian i całych pomieszczeń w górę, w głąb, oraz natychmiastową zmianę dekoracji; można ujmować największą duchową przygodę jako podróż do tego raju pułapek.

Depresja niemal mnie zjadła. W pewnym momencie to, co przeżuła i wypluła, najwyraźniej równie dla niej, jak również dla mnie ciężko strawne, nie nadawało się do życia. Upłynęło wiele lat od momentu, gdy po raz ostatni nie byłem w stanie funkcjonować. Najprostsze czynności stały się wyzwaniem. Mieszałem psychotropy z alkoholem, ale może nawet pomyślę jeszcze, że była to forma dekadencji i artystyczna postawa człowieka, którego skreśliłem, postawiłem na przegranej pozycji.

Mówi się, że wielu pisarzy sięgało po alkohol. Stanowił dla nich najwyraźniej jakąś pośrednią formę pomiędzy weną a bezweną. Dziwię się jednak, że w jakimkolwiek stopniu ich twórczość nabierała rozpędu dzięki tej substancji. Może nie tyle twórczość, co ich życie stawało się rozmyte, niewyraźne, a jednak ten blur rzeczywistego świata [...]

nic na siłę nie naprawisz
na siłę świata nie zbawisz
nie będzie nigdy wszystko
po Twojej myśli na rozkaz

nie da się przemeblować
wnętrza pamięci umysłu
nic nie zrobisz na swoje
podobieństwo jak wolisz

gdy lubisz w inny sposób
każda bajka jest inna od bajki
nie pozyskasz uczuć na przymus
dominując nad wszystkimi wokół

żaden prezent nie zaskarbi na zawsze
na własność czyjeś współistnienie
choć czasem chce się być Bogiem
Posiąść władzę nad wszechświatem

Plotka na języku drobiazg w postaci
Słowa może być przejęzyczeniem
Głupim żartem idącym w pięty
Wszystko od niej wyłącznie zależy

Ten kto szuka intryg umie w mig
Znaleźć powód by ukąsić mocno
Na języku to co ślina śle gumowym uszom
Nie obrzydnie przyswoją wszystko

W plotce jest chwastu potężna siła
Wrzaskiem oczernienia nie zagłuszy
Słowo potrafi być tłustą plewą
Która sieje wokół nienawiści ziarno

Plotka choć jest brzytwą ostrą
Nie ucina języków fałszywcom
I kłamcom dobremu imieniu
O sto osiemdziesiąt stopni

Świat przekreśli Ciebie z góry
Wszystkie psy na Tobie powiesi
Ksiądz za sto złotych na tacy
Przy konfesjonale rozgrzeszy

Bogu ducha winny czysty jak Eucharystia
Chodzi smętny z opuszczoną głową
Jakby popełnił zbrodnię doskonałą
Tylko nie jest świadomy jaką...

Nie dowierzano w szkole, bo nauka daje wiele, ale życie więcej (lepsza praktyka niż gramatyka). Nie pokładano ufności w logice, bo „jeżeli” i „lecz” niepewna to rzecz. Nauczyciele byli beznadziejni, jako że kto umie – wykonuje, kto nie umie – instruuje ( a nauczyciele nie zdawali sobie z tego sprawy, skoro kto pyta, nie błądzi). Naukę matematyki zredukowano do najbardziej podstawowej arytmetyki: dzieci uczyły się oczywiście liczyć do trzech (by nie mówiono, że do trzech nie potrafi zliczyć), ale już nie do czterech, bo Bóg trójcę lubi. Inne działania arytmetyczne nie były wskazane, skoro mówi się, by nie dzielić skóry na niedźwiedziu. Nie myślano też o wyższej matematyce, gdyż silne było tabu kwadratury koła (kto się krągły urodził, kwadratowy mnie umrze). Bystrzejsi uczniowie byli prześladowani (kto mówi, co wie, swych się wad dowie) i łatwo zapadali na choroby, gdyż wiedza przymnaża cierpień. W związku z tym, jak uważano, lepszy żywy osioł niż martwy profesor.

Artysta, który nie posiada wystarczającej oryginalności, aby stworzyć swój niepowtarzalny świat, przyłącza się do awangardy.

Próbowałem wprowadzić element zaskoczenia.
Drastyczny zwrot akcji jak podczas skoku na giełdzie
zakończonego upadkiem bezimiennego kolosa.
Chciałem wetrzeć myśli w pościel.
Gdy więdną kwiaty, liście opadają.
Matowe płatki martwe jak piasek.
Hasło bez pokrycia.

Czy istnieje aura, która przeszyje ciało?
Zgniecie jak podczas implozji, rozerwie mięśnie,
tworząc cząsteczki elementarne w teorii wielkiego wybuchu?

Moja, setek dziesiątek wybuchów każdego dnia,
przeszkadza w obiektywnym spojrzeniu na
sprawy codzienne, niebanalne zjawiska,
błahe odruchy międzyludzkie,
wyjątkowe chwile, do których tęsknie.

I żałuję. Za mało dałem siebie.
Nie mogę teraz swobodnie nie rozmyślać
o konkretnym zdarzeniu. Stać się jego,
na stałe wpisaną w pamięci, esencją.
By pamiętać, że byłem już uformowany,
konkretny i gotowy do użytku.

2k17

Ze "Zbioru poetyckiego" Bezczelność Bytu

Buntownikiem jest ten, kto nie przeciwstawia się społeczeństwu, kto rozumie całą jego grę i po prostu wychodzi z niej. Ono staje się mu obojętne. Nie jest przeciw niemu. I to jest piękno buntu: wolność. Rewolucjonista nie jest wolny, bo ciągle z czymś walczy - jak może być wolny ? Ciągle przeciwstawia się czemuś. Jak działając przeciw czemuś, może być wolny ? Wolność oznacza zrozumienie. Trzeba zrozumieć grę i widząc, że z jej powodu dusza nie może się rozwijać, że z jej powodu nie możesz być sobą, po prostu wychodzisz z niej bez szramy na duszy. Przebaczasz, zapominasz i żyjesz, nie trzymając się społeczeństwa ani w imię miłości, ani w imię nienawiści. Dla buntownika społeczeństwo po prostu znikło. Może żyć w świecie albo odejść od świata, ale nie należy już do niego; jest autsajderem.

Wyszedł i furtkę zostawił uchyloną
Nie obejrzał się już za siebie,
A za nim, niczym pies z kulawą nogą
Spuszczone z łańcucha ruszyły biegiem

Moje pragnienia, potrzeby i chęci
Cała cholerna piramida Maslowa
I choć od krzyku w głowie mi się kręci
Nadal stoję w tej bramie i wołam

Jak ta wdowa z latarenką w dłoni
Czekam na brzegu, skraju załamania
Bo na szczycie mojej piramidy stoi
Niezbędna jak tlen potrzeba kochania