Zeszyt Liryka, Wilkołak

Czego potrzeba: od- czy roz-wagi,
by sięgnąć głębi i dotknąć chmur?
Aby pokonać horyzont - w sobie -
potrzeba marzeń z wosku i piór.

Pytasz, co w moim życiu z wszystkich rzeczą główną,
Powiem ci: śmierć i miłość – obydwie zarówno.
Jednej oczu się czarnych, drugiej – modrych boję.
Te dwie są me miłości i dwie śmierci moje.

Gdyby rozedrzeć mnie na wskroś,
By zobaczyć moje splątane wnętrzności
Gdyby rozciąć mnie od obojczyków w dół
Można by dojrzeć korzenie samotności

Skręca mnie od środka, plądruje
Oplata moje naczynia krwionośne
Piszczele, płuca, krtań, mięśnie i stawy
Uderzenia serca płytkie, bezgłośne

Gdyby otworzyć fragment czaszki
Kraniektomią dostać się do wnętrza głowy
Dostrzec by tam można chroniczny brak uczuć
O czułości i wzruszeniach też nie ma mowy

Słowem ostrym jak skalpel
Otwierając wszystkie moje stare blizny
Wypchana jestem jak martwe trofeum
Dzięki formalinie Chanel nie czuć zgnilizny

Poeta jest podobny księciu na obłoku,
Który brata się z burzą, a szydzi z łucznika;
Lecz spędzony na ziemię i szczuty co kroku,
Wiecznie się o swe skrzydła olbrzymie potyka.

(Tłum. Wiesława Szymborska)

W każdym ziemskim klimacie, pod śniegiem, pod znojem,
Śmierć przygląda się tobie, pocieszna Ludzkości!
I - jak ty - na swe ciało zlewając wonności,
Miesza swoją ironię z obłąkaniem twojem.

dotykam rzęsami bezkresu
choć cierpienia nie mają granic
dookoła biel nieskończona
a jednak czuję podskórnie
że coś się kończy w tym śniegu

jak wszystkie zimy w mym sercu
i ta musi kiedyś przeminąć
już pęka skorupa lęku

wciąż zbyt daleko od siebie
coraz bliżej nieodkrytego
niby stąpamy jeszcze po gruncie
lecz skrzydłami dotykamy już brzegu

Podobają mi się jedwabne sukienki
I kapelusze z szerokim kołem
Woalki plecione zręcznymi dłońmi
Pończochy na nogach złożonych pod stołem

Jeśli kwiaty to wyłącznie w rozkwicie
Kawa tylko świeżo mielona, czarna
Biała koszula na spinki, z kołnierzem
Postawa prosta, fryzura gładka, staranna

Podobają mi się wielkie kłamstewka
Gdy przyodziewam znoszony kardigan
Rozplatam włosy spuszone wilgocią
Co dnia ciężar urojeń na sobie dźwigam

Przekwitłe kwiaty z taniej wyprzedaży
Rozpuszczalna kawa, wełniane skarpety
Składam się z wyobrażeń, w całości
Ginę w lustrze spojrzeniem obcej kobiety

Wskazówki zegara
Zatrzymują czas
Na „czwartej nad ranem”.
Lubią ten blues.
Obraził się sen.
Za zaniedbanie.
Może to pora
Na wiersz.
Papierowe kule
Nie trafiają do kosza.
Zgniecione słowa
ścielą pokój śnieżkami.
Można skleić bałwana.
Nareszcie jakaś myśl.
Potrzebna czarna kawa.
Co zrobić ze
Stłamszonymi wersami?
Nikogo nie zaciekawi
Zdeformowany papier.
Cieszy się tylko śmietnik.
Otrzymał wnętrze.

Sięgnąć po Szymborską.
Rozsypują się rady
Jak perły z naszyjnika.
Zaskakują prostotą:
Mniej wielkiej rozpaczy,
Mniej niebiańskiej miłości,
Mniej zbłąkanych dusz.
Więcej siebie przy kawie,
Więcej zapachu konfitury,
Więcej głaskania kota.
Nieważne rymy.
Ważna myśl
Bez zakończenia.

Dziękuję Ci Wisławo!

Kochany Święty Mikołaju,
wiem, żeś ogromnie jest zajęty,
że i terminarz, i kosztorys
na pewno dawno masz dopięty;
mimo to wierzę, że się uda
spełnić Ci moją prośbę grzeczną:
podrzuć pilota, który trochę
ściszy komercję przedświąteczną.