nietutejsza

dotykam rzęsami bezkresu
choć cierpienia nie mają granic
dookoła biel nieskończona
a jednak czuję podskórnie
że coś się kończy w tym śniegu

jak wszystkie zimy w mym sercu
i ta musi kiedyś przeminąć
już pęka skorupa lęku

wciąż zbyt daleko od siebie
coraz bliżej nieodkrytego
niby stąpamy jeszcze po gruncie
lecz skrzydłami dotykamy już brzegu