Twórczość, Strange one

opowiem ci historię o miłości złej
która niczym rak moją duszę toczy
zjawiła się pod drzwiami w deszczowy dzień
gdy moja samotność spojrzała mi w oczy

zapomniałem już że wciąż tu jesteś
nikab opadł niby kurtyna po premierze
swetry Laurena i seks w wielkim mieście
nowe życie , stare oddajesz w ofierze

rozumiesz już to co się w życiu liczy
nie wybacz mi jeśli patrzę zachłanne
mój kraj milczy twój świat krzyczy
odrzuca krytykę budzi zakłopotanie

wejdę więc z Thomasem do tej dobrej nocy
bo może jutro nie nadejdzie nigdy
pora dobra pora zła lecz zapach uroczy
budzi we mnie egoistę jestem winny

wiatr policzy ci włosy ułoży suknie
poświata księżyca odsłoni twarz z mroku
i nagle ktoś potraktuje Cię okrutnie
przeraża więc myśl że ……..

samotni ludzie na przystanku
piękni, uwięzili w tłumie wolnych ludzi
spoglądają w siebie i w chmury
znajdują , lecz nie pamiętają
uczuć
a te przeczesują pióra
w blasku pustej butelki
liczą krople czasu
roztrwaniają ciepło
uczuć
samotnych ludzi
na przystanku nocą
śpią - nim je ktoś obudzi
tylko - po co

insp. myślą - pióra ?

Tkwisz w mojej wyobraźni
Budzisz się gdy ja zasypiam
Jednakże sen ze mnie drwi
Ucieka i drzwi zamyka

Ogromnymi oczami
Sprawdzasz czy jeszcze żyję
Dotykasz mnie włosami
Czekasz odsłaniając szyję

W poszukiwaniu siebie
Gubią się głodne dłonie
Usta nabierają czerwieni
Pulsują nieskromne skronie

W ogniu świec rozgrzane nuty
Kładą się dywanem u stóp
Wino - grzechu i pokuty
Wylane, wpływa do głów

Pióro ostre, takie gęsie
Podniesione z niepamięci
Zanurzone w atramencie
Treść butelki pustej zmąci

Wypisałem daty spotkań
I uśmiechów wymuszonych
Dotyk ust czeka otchłań
Kartek stos już opuszczonych

Nie czekałem odpowiedzi
Umierałem z braku pytań
Każdej nocy przy mnie siedzisz
Gdy się budzę też nie znikasz

A butelka z listem w środku
Jak w bermudzki trójkąt, okręt
Wpłynie w twoje dłonie kotku
Dając - powieści początek

zamarzam w czeluściach niewiedzy
serce gotowe skruszeć
opadając w obszar niebytu

świt zagląda do mnie
z odrobiną zachwytu
że wciąż jestem

Bawiąc się ludzkimi uczuciami, rozgarnąłem włosy z Twojej twarzy. Pokazałem , że trzeba marzyć i że marzenia to nie cudowny sen, mogą się spełniać. Wydarzenia potoczyły się tak szybko , że zapomniałem o sobie. Przestałem drwić, obserwując styl tworzenia, próby przebicia się do ludzi , pewność siebie, która była tylko woalem skrywającym wrażliwość i lęki. Uczyłem się Ciebie. Spacerowałaś dumna z telefonem w ręku, potykając się o własne ego. I to było piękne, bo naturalne.
Nie jest trudno uwieść kobietę. Trzeba bacznie obserwować – wiesz o czym mówię. Moim zamiarem było tylko udowodnić Ci , że jestem w stanie zawrócić w głowie każdej babce. Jedną różą i bukietami słów, którym nie jesteście w stanie się oprzeć. Umysł, którym jesteśmy obdarzeni [...]

Nauczyłem się dostrzegać
Albo ktoś mi podpowiedział
Patrz - jak wszystko się zmienia
Bo prawdziwa miłość nie zawiedzie

Powiedz czy o tym myślałaś
Że uczucia mogą zdezerterować
Dojrzeć się od niechcenia
Potrafią zmienić kolor oczu

Wiesz to dość dziwne jest
Gdy wszystko w co wierzyłaś
Rozsype się w pył , uleci
Zostaje samotność i bezradność

Plany i przyjaciele znikną jak letnia mgła
Logika nie ma tu zastosowania
Alegorie też nie są nikomu potrzebne
Poezja staje się zwyczajnie mdłą

Czy to nazywamy prozą życia?
Szczęścia jak Jerzyki lub Albatrosy
Szybujące nad wypatrującymi oczami
A marzenia zbyt ciężkie żeby wzlecieć

A prawdziwa miłość ponoć nie zawiedzie
Tu euforia stagnacja nienawiść
Jak konflikt zbrojny gdzie nie ma wygranych
Wszyscy cierpią i chcą zapomnieć

Nauczyłem się dostrzegać
Albo ktoś mi podpowiedział
Patrz - jak wszystko się zmienia
Bo prawdziwa miłość nie zawiedzie

Powiedz czy o tym myślałaś
Że uczucia mogą zdezerterować
Dojrzeć się od niechcenia
Potrafią zmienić kolor oczu

Wiesz to dość dziwne jest
Gdy wszystko w co wierzyłaś
Rozsype się w pył , uleci
Zostaje samotność i bezradność

Plany i przyjaciele znikną jak letnia mgła
Logika nie ma tu zastosowania
Alegorie też nie są nikomu potrzebne
Poezja staje się zwyczajnie mdłą

Czy to nazywamy prozą życia?
Szczęścia jak Jerzyki lub Albatrosy
Szybujące nad wypatrującymi oczami
A marzenia zbyt ciężkie żeby wzlecieć

A prawdziwa miłość ponoć nie zawiedzie
Tu euforia stagnacja nienawiść
Jak konflikt zbrojny gdzie nie ma wygranych
Wszyscy cierpią i chcą zapomnieć

Bywają chwile gdy nie mamy nic.
To nic, jest tak naprawdę nieważne.
Jednak po chwili, nie ma nic ważniejszego od tego nic,
którego tak naprawdę nie mamy.

Słońce traci swój blask spadając za wzgórze
Milkną gromady prawd i wstyd się budzi
Niebo jeszcze lepsze piękniejsze w purpurze
Mistyczny świat nas szuka ale nie nudzi

Nie zbuduję nam domu z bukowych bali
I kominka który rozweseli salon
Nie usiądę z gitarą gdy ogień rozpalisz
Nie opowiesz mi czym zachwyca Avalon

Las, tu w półmroku opadły mgły ospałe
Na wspaniałą historię i jezioro Krzywe
Na uczucia węglem źle zilustrowane
Na postać nieznaną i piękną dziewczynę

Już dzisiaj o zmroku gdy zasłonisz oczy
A czerń niby rayon otuli twe ciało
Księżyc leniwe na dachy się wtoczy
Ty jesteś odważna bo mówisz nieśmiało

Nie wiem ile potrwa to zakłopotanie
Nie wiem czy niebo zapłacze
Czy uśmiechnie się nad ranem
Nie wiem czy Cię zobaczę

Ale proszę przechadzaj się ze mną
Brzegiem rzeki między snami
Pytaj i nie przestawaj opowiadać
Nie szukaj zaklęcia bo już tu jest

powinienem być już w domu
gałęzie potężnych drzew spadają
pod koła rozwścieczonego samochodu
każdy przedmiot walczy z grawitacją

wypatruje ludzi na pustych ulicach
ostygły lampy, ucichły pytania
taka pusta obietnica

zaduma i bezsilność trzymają się za dłonie
grad i deszcz wyostrzają zmysły
zaczynają pulsować skronie
boję się o moich bliskich