Twórczość, Risus

Szept przeplatany
Zwęgloną obietnicą.
Niewidzialny druk
Opieczętowany nieświadomością.
Stare sztuczki
W nowym wykonaniu.
Gołębie pióra
Umorusane smołą.

Ofiara na krawędzi.
Brak czujności nie popłaca.

Prawdziwe zło
Cichcem się skrada.
Zdążysz uciec?
Łowca poluje
W ukryciu,
Trwając w niemym śmiechu.

Wzrok łatwo zwieść.
Słuch zawodzi.
Węch za resztą dąży.
Komu ufać?
Ofiara spadnie.
Jedno potknięcie.
Bólu niemało.

Pod kurtuazją
Intryga ma schronienie
I zważa na zdarzenia.
Niedostrzegalna.

Krótki taniec szczęścia,
Urwana melodia,
Pogubione kroki,
Kres swawoli.
Skończ, nim
jeszcze zaczniesz.
Nie daj
Usidlić zmysłów,
Bo drapieżca
Nie wycofa się,
Jak w pułapce rozsądek.

Potknięcie i
Trzask.

Cicho wkrada się brzask,
Zalewając niebo błękitem.
A ja siedzę na balkonie
Zziębnięta i samotna.
Lecz kąciki ust unoszą się,
A ja myślę.
Myślę o tym, co nieznane.

O falach tnących taflę mórz.
O ptakach świergoczących wesoło.
O motylach wśród kwiatów tańczących.
O smutkach czmychających precz.
O orle nadziei po niebie szybującym.
O nowych lądach, dla ludzkich oczu niewidocznych.
O świetle szczęścia padającym na smutnych.

Tak myśląc szybuję,
Wśród śnieżnych, po niebie płynących.
I chodź po krótkiej chwili
Przychodzi czas upadku,
To mogę wrócić.
Chodź nikt tego nie widzi.

Z dedykacją dla tych, którzy jak ja lubią szybować w obłokach.

Głęboki ocean, po którym wędrują wymyślne statki oraz niebo, co suną po nim miękkie obłoki.
W czym łatwiej się utopić?

Uśmiech radosny
Zawieszony na twej twarzy,
To pociecha, dla tych co bliscy.
Więc, czemu twe emocje są tak zagmatwane?

Wznieśmy
Ze smutków i żali potężny mur,
Co go nawet największy wicher nie zniesie.
Zrzućmy
Na barkach dźwigany i potargany wór,
Utkany z gniewu, ze wzorami złości.
Spalmy
Złe i zagmatwane słowa,
Wypisane na brudnej kartce.
Zdejmijmy
Coś, co prawdę przed nami chowa.
Okulary czarne, jak zazdrosna smoła.
Spójrzmy
W oczy, temu co za nami cicho kroczy
I pomyślmy, co trzeba rzec.
Wybaczajmy człowiekowi,
Co swych słów w kłamstwie nie moczy.
Choć trudno to zrobić.
A chmury uciekną w popłochu,
Ukazując błękitny firmament.

Widzisz
Już drogę, hen przed sobą daleko?
Teraz się uśmiechnij,
Nawet jeśli me słowa absurdalne.
Lecz, nie są one fałszywe, ani teatralne.
Więc się uśmiechnij, szeroko.
A będę się uśmiechać i ja.

Wśród ciszy nocy pełnej
Wznosił się Król gór zielonych.
Sięgał ponad szczyty swych podwładnych.
W chwale pławiąc się co dnia.
Sam wierzchołek w chmurach był,
Co niosło chlubę, lecz zapłaty wymagało.

Wiatr niósł śmiech donośny w dal,
Przesączony dumą do cna.
To otumaniony Król śmiał się, śmiał.
Lecz tykanie w uszach dudniło,
Niosąc zmiany, zasmucone,
Co ich nikt u siebie nie pożądał.

Od chmur czuć intrygę, lecz Król węchu nie ma,
A dni nijakie mijały prędko, aże sapiąc niemile.
Czas złotodajny uciekał hen w dal,
Zostawiając zmiany pod opieką gór,
Co żyły iluzją, w śnie długowiecznym.

Po wiekach Król pozostał sam, jedynie
Ze wszami, co były paskudne.
Bez chmur, które spiski przeciw niemu snuły.
Uśmiech spełznął z twarzy na ogół wesołej,
Wędrując wśród tych, co zapomniani byli.

Dać się oszukać i ważnych stracić,
Smutkiem zwiastowało. Lecz, zmiany same
Przyszły, bez zamiaru ucieczki.
A Król mimo żalu, starał się odbudować zniszczone,
Stawiając czas na próbę.

W morskiej toni skaczą dźwięki,
Piękne, czyste i harmonijne,
Póki bladoniebieski świt nie zajdzie
Cichną. A ciszę tą, można nazwać melancholijną.

Tęsknota doskwiera za dniem,
Gdy panna im towarzyszy, delikatna i nieśmiała.
Odziana zawsze w śnieżnobiałą suknię,
Toteż nadały jej przydomek "biała".

Biała panna przychodziła i cudy wyprawiała,
Tańczyła przy dźwiękach, przy czym
Swym czystym głosem akompaniowała.
Nigdy bezczynnie nad brzegiem tafli stała.

Lecz dnia pewnego, przyszła kiedy księżyc rzucał poświatę
I zawisła w powietrzu, bezsilna.
Tańczyła nierówno i fałsz z tym współpracował.
Kto? Kto się za tymi czynami schował?

Dźwięki pobladły i cichły z dnia na dzień,
A suknia ciemniejsza o każdym poranku.
Tafla jeziora marzła, zamieniając się w lód nie do przebicia
I panna biała również nie wyszła bez szwanku.

Samotna została, barierą od dźwięków oddzielona.
Klęła się w duchu, za swoje czyny.
I myślała "co się stanie jak tutaj skona?"
W końcu uciekać gdzie nie miała.

Lecz została, przywarta do tafli lodu.
I słyszała, jak smutno dźwięki przygrywały od spodu.
Tak szeptem je przepraszała.
I już nigdy zatańczyć nie miała.

Jadę mozolnie, na drodze prostej i łatwej do pokonania.
Pod nosem bluzgam markotnie, narzekając na samą siebie.
Bo moja droga wiedzie do miasta opustoszałego,
Gdzie słyszeć będę jedynie echo dawnej mnie.
A najgorszym jest to, że nie słyszę słów sumienia.
Najwidoczniej nie ma już zamiaru tego samego tematu drążenia.

Długa przeprowadzka, we wstrętne progi mnie czeka.
Jednak ja jedynie patrzę prosto przed siebie.
Kieruję się tam, tam do miejsca, do którego ktoś pokazał mi drogę.
A ja jadę posłusznie, jak owca za głupim stadem.
Gnam, nie zwracając uwagi na nic, co za szybą się znajduje.
Chociaż ktoś dziwnie znajomy wciąż, mnie o to truje.

Tam, w tym mieście co rusz stoją manekiny.
O pięknych kształtach, choć puste tam w środku.
Możliwym jest, że ten los mnie również nie ominie.
Lecz ja się nie boję i na ostrzeżenia prycham.
Nie widzę swych błędów, nie widzę swych wad.
Czuję się, jakby to do mnie należał ten świat.

Czemu ci, na których słowa nie zważam, mówią, żem zła?
Dążę swą drogą do ideału, który już jest blisko.
Zapewne są jedynie zazdrośni. Boją się plastikowych dróg.
Przynajmniej ja jestem odważna i wierzę w siebie.
W mieście czekać będą bogactwa i to ja niewątpliwie najlepszą będę.
Dążę już do mego cudownego miejsca. Pędem.

Och weno! Gdzieś ty się podziała?
Wszak tyś ze mną zawsze być miała!
Bez ciebie me wiersze robią się blade,
A przecież miały być piękne i śniade!

Weno moja! Kochana! Tęsknie za tobą!
Gdy ciebie nie ma, pisząc prozą nie jestem sobą!
Tyś mym ideałem i natchnieniem!
Jak sobie bez ciebie poradzę? Nie wiem!

Tańczą wokół mnie chęci, które moją osobę opuściły.
Czyżby moje najgorsze sny się ziściły?
Proszę weno! Lenistwo mnie powoli ogarnia!
Chcesz widzieć jak wygrywa i całą pulę zgarnia?

Proszę! Wracaj szybko i chęci uwiąż na łańcuchy!
Szybko! Nie pozwalaj na chwile skruchy!
Powoli się oddalasz i zostawiasz mnie za sobą.
Co się dzieje ostatnio z tobą?

Bez ciebie nie sklepię jednego opisu, zdania...
Ach! Mam dość twego ciągłego uciekania!
A może, jestem niegodna ciebie?
Może to tylko ja przeceniem siebie?

Weno wróć! Proszę...

Witaj.
/Odrazu/ Od razu cię informuję, że nie znasz mojej osoby. Och, pardon. Nie znasz, choć widujemy się dzień w dzień i jesteśmy sobie bliscy. Można by nawet stwierdzić, iż jesteśmy rodziną. Ale czy to nie paradoksalne? Nic o mnie nie wiesz, chociaż oddychamy prawie tym samym powietrzem. Praktycznie nigdy nie przejmowałeś się moją obecnością, a tym bardziej nie raczyłeś obdarzyć mnie jakąś krótką rozmową. Od dawna przyjąłem do świadomości fakt, że po prostu nie zasłużyłem na twoje towarzystwo. Od lat czułem się przez to traktowanie urażony, lecz czy tą urazę okazywałem? Skądże. Nigdy nie zmieniłem swej natury i nawet nie próbowałem /nażekać/ narzekać na swój los. A może powinienem? Może to właśnie wtedy, mój wielmożny pan, którym jesteś ty, [...]

Czy to głębokie wody, czy zatęchłe jaskinie,
Będziemy plądrować, grabić i chaos szerzyć!
Nam skrupułów brak, dopóty czas łowów nie minie.
Lecz niechaj ktoś teraz z nami próbuje się mierzyć!

Serca z kamienia i skóra ze stali,
Czy dziki błysk w oczach bądź natura wulgarna.
Tak! To wszystko Bogowie nam dali!
W naszych oczach, nawet największa istota jest słaba i marna.

Codzień nasze splamione krwią dłonie
Bólem innych karmią i strachem poją.
Tam gdzie my zajdziemy wiedzcie, że wszystko wspłonie!
A po naszym przyjeździe rany się nie zagoją.

Jednakże, nawet w naszych sercach gości żal i żałoba,
Gdyż jesteśmy, jak zepsute zabawki przez właściciela opuszczone.
Kiedyś w naszych sercach zasiała ziarnko nienawiści pewna osoba.
I zostawił po zabawie naszą nadzieją, niczym lalki podniszczone.

Lecz ziarno wrogości wykiełkowało, a zawiść sama wyrosła
I aż do dziś w naszych sercach twią.
Teraz to my pełnimy rolę oprawców, przez tą narośl co się rozrosła.
I to przez nią nasze bogactwa nas niezadowalają.

Po upadku podnieść się nie umiemy,
Przez co codzień w naszych uszach krzyki dudnią.
I choć o swoich błędach dobrze wiemy
Nasza zawiść i żal, można nazwać niekończącą się studnią.