Twórczość, mai

Tworzyłam tą miłość latami.
Na początku z wielką ekscytacją i zaangażowaniem. Z czasem powoli i coraz dokładniej.
Były momenty, że chciałam odejść od naszego dzieła i pozostawić je gdzieś w kącie na zawsze.
W końcu spokorniałam i zaufałam, że miłość nigdy nie ma jednego kształtu, trzeba być na nią uważnym i zmieniać się razem z nią.
Kiedy poczułam się bezpiecznie i odważyłam się porzucić kontrolę - osoba, której ufałam bezgranicznie, wyrwała ją ze mnie, rzuciła nią o ziemie i roztrzaskała na kawałki.
Stałam tak z szeroko otwartymi oczami i patrzyłam na rozbite kawałki naszej wielkiej miłości. Powiedziałam wtedy sobie i innym, że te 8 lat miłości wcale mnie nie obchodzi. Że nie było warto i nawet dobrze się stało.
Odeszłam i zostawiłam miłość za sobą. Przecież nie było warto...
Dziś, kiedy mija pół roku, wracam ponownie z pokorą i zaczynam zbierać te części mnie, które tworzyły naszą wielką milość. Składam części tego naczynia, do którego tak wiele dolewałam.
Przepraszam Cię miłości, że zwątpiłam. Przepraszam, że nie chciałam Cię czuć, bo tak bardzo bałam się tęsknoty i cierpienia.
Dziś już bogatsza o doświadczenia wracam i doceniam, że już na zawsze będziesz częścią mnie.
A teraz zbiorę Cię delikatnie, a potem podniosę się z kolan i pójdziemy dalej razem.

Gdy wszystko wewnątrz krzyczy, a serce udaje, że nie czuje - nie bądź naiwna/y. Ból powróci. Zawsze wraca.

Kiedy dotykasz dogłębnie smutku - świat na chwilę przystaje.
Nie da się czuć tyle bólu i istnieć jednocześnie.

Mówi się, żeby nie żyć przeszłością. Jak tego nie robić, kiedy już tylko tam istniejesz Przyjacielu?

Jeśli chodzi o żałobę to naprawdę nie wiem czy najtrudniejsze jest osiągnięcie akceptacji tego, że Twojej bliskiej osoby już nie ma, czy zaakceptowanie tego, że czeka Ciebie reszta życia bez niej.

Przyjaźń jest jedną z najważniejszych wartości w moim życiu. Przestrzeń na bycie sobą, wsparcie i bycie wsparciem, zrozumienie. Mogłabym wymieniać tak wiele, ale nie odda to mojej wdzięczności za osoby, które są, albo były moim drogowskazem i ratunkiem (czasem nawet przed samą sobą).

Wykrochmaliłam Je nawet!
Dobrze czytasz! Serce wykrochmaliłam!
Myślałam, że teraz będzie takie twarde, ułożone i porządne. Że z takim sercem to i w gościach można się pokazać. A ono... nic sobie z tego nie zrobiło! Przez chwile było sztywne, ale po chwili... wylało strumienie łez i teraz znowu... znowu jest miękkie, czułe i wrażliwe.
Nie krochmalcie serca. Nie ma sensu.

Drogi Przyjacielu,

nigdy nie sądziłam, że przyjdzie mi pisać kolejny list do Ciebie. Chociaż tym razem wiem, że już nigdy go nie przeczytasz.

Osiemdziesiąt cztery dni moje serce tonie w żalu, a dusza pęka z rozpaczy. A to wszystko dzieje się za ścianą usilnie podtrzymywanego przeze mnie muru - maski, którą zakładam przed samą sobą. Nawet lustro daje się nabrać. Dobrze mi wychodzi. Albo niedobrze...

Nie przychodzę biadolić Ci i smęcić. Chociaż część mnie chętnie położyłaby się gdziekolwiek i oddała się tej pustce, która pozostaje echem w mej głowie.

Wiem, że kazałbyś mi wstać i biec. Podnieść się, otrzepać i nie zwalać winy na żałobę. Bo przecież co to było skoro i tak przyjdzie dzień, w którym będziesz na mnie czekał i w końcu opowiem Ci jak było dobrze i niedobrze... bo bez Ciebie.

M.

Może gdybyśmy My - Ludzie - wyciągnęli do siebie ręce...
Może gdybyśmy spojrzeli sobie w oczy...

Może wtedy odkrylibyśmy, że to co uważamy, że nas dzieli - tak naprawdę nas łączy.