Pół roku

Tworzyłam tą miłość latami.
Na początku z wielką ekscytacją i zaangażowaniem. Z czasem powoli i coraz dokładniej.
Były momenty, że chciałam odejść od naszego dzieła i pozostawić je gdzieś w kącie na zawsze.
W końcu spokorniałam i zaufałam, że miłość nigdy nie ma jednego kształtu, trzeba być na nią uważnym i zmieniać się razem z nią.
Kiedy poczułam się bezpiecznie i odważyłam się porzucić kontrolę - osoba, której ufałam bezgranicznie, wyrwała ją ze mnie, rzuciła nią o ziemie i roztrzaskała na kawałki.
Stałam tak z szeroko otwartymi oczami i patrzyłam na rozbite kawałki naszej wielkiej miłości. Powiedziałam wtedy sobie i innym, że te 8 lat miłości wcale mnie nie obchodzi. Że nie było warto i nawet dobrze się stało.
Odeszłam i zostawiłam miłość za sobą. Przecież nie było warto...
Dziś, kiedy mija pół roku, wracam ponownie z pokorą i zaczynam zbierać te części mnie, które tworzyły naszą wielką milość. Składam części tego naczynia, do którego tak wiele dolewałam.
Przepraszam Cię miłości, że zwątpiłam. Przepraszam, że nie chciałam Cię czuć, bo tak bardzo bałam się tęsknoty i cierpienia.
Dziś już bogatsza o doświadczenia wracam i doceniam, że już na zawsze będziesz częścią mnie.
A teraz zbiorę Cię delikatnie, a potem podniosę się z kolan i pójdziemy dalej razem.