Twórczość, Lacrimas

zbyt mało mnie
by z kimkolwiek dzielić
choćby na dwie połówki jabłka

i nie poruszysz mnie już
inaczej
jak tylko biodrami

czasem jednak gubię wstyd
- w pustej szklance -
gdy znów nie odmawiasz

a ten język na wargach
o powrót staje się modlitwą.

spójrz -

zło zawsze kończy się tam
gdzie moje palce

przestaną żądać

i po zmroku wciąż kwitną
dziecięce instynkty
by tak na bezdechu

zapaść się w płucach.

jestem wyszarpaną kartką
kolejnej bezcelowej historii
śmiertelnikiem pokus tysiąca
i jednej nocy

daj mi ból -

a ja
znów poddam się
tęsknocie w moich oczach

przecież nosisz pod skórą
jeszcze wiele grzechów.

i mniejsza już nawet o serce
żyjące jak Ikar -
z upadku

czy twój ulotny dotyk
co nagle pasować zaczął
do każdej skóry

wejdziesz mi kiedyś
pod paznokieć
pierwszym promieniem słońca

przecież nadal jestem
skaleczoną dłonią

której nikt nie trzyma.

i jak mam mieć
wszystko
kiedy nic

to ten sam ból o świcie

teatrzyk
emocjonalnie wymiętych kukieł
z rozbitej o krawędź snu
porcelany

nie zapomnij tylko
wyciągnąć ze mnie gwoździ
co jeszcze szepczą
pustym otchłaniom żył
że już nikt

nie przedrze się głębiej

i tak sobie myślę
że chyba trudno

trudno mnie kochać.

Twój list wietrzeje z każdym kolejnym dniem, a ja zachłannie wciągam w nozdrza zapach niedoszłych grzechów, by tuż przed granicą snu oszukiwać się, że bliskość nie jest jedynie złudzeniem. Zastanawiam się wówczas, jak Cię smakować, zwłaszcza gdy wracasz - przesiąknięta wonią wina i szaleństwa, którego tak łaknę. A potem... te wszystkie śmiałe myśli budzące we mnie klucz - gromadę ptaków wznoszących się szeleszcząco...

Wiem, i nawet nie musiałabyś mi specjalnie tłumaczyć, jak to jest, kiedy powietrze prześlizguje się między żebrami, dławiąc oddech oraz dociskając pustkę do najgłębszej części Twojego nie-istnienia. Gdy dłonie mdleją za każdym razem, kiedy próbujesz w nie coś uchwycić w tym egoistycznym geście oraz niewypowiedzianej nikomu potrzebie posiadania. Kiedy Twoja twarz stopniowo blednie od nadmiaru nie-wzruszeń, a [...]

i nie okłamuj
że dobranoc

kiedy z naszych potartych dłoni
nie polecą już

żadne iskry.

i może złączyłbym pewnością dłonie
w twojej modlitwie

by przez obumarłe komórki
wtłoczyć w zapaść przeżutych płuc
bielącego się Boga

załamałbym jego światło
jakimś życiem

zanim znów
oddzielą od niego 21 gramów
człowieka

tak wiele prostych dróg
krzyżuje się w bezsensie nerwosplotów
choć bez znaczenia jest dokąd

prowadzą cię tylko
z twoim brakiem krwi

w pustym sercu
wschód -nie-bo- zachód
zawsze jest po tej stronie
gdzie nie chcesz się budzić

nawet przypadkiem śmierci.

Kolejne przywarcie. I nic. Żadnego usypiającego ciepła rozlewającego się po nerwach. Żadnych spuszczonych z łańcucha dreszczy. Tylko te granice zdają się być przesunięte. Jęczą, smagane kolejną porcją bezimiennych muśnięć(…).
Obcy dotyk. Nie znosiłem tego. Tych rozpędzonych palców, które bezmyślnie napierają na skórę. Wszędobylskich; odrażających. Zdolnych zarysować każdą z twoich intymności, jeszcze zanim poranek zdąży przywrócić trzeźwość umysłu. Jestem przecież bohaterem jednej z tych zakurzonych książek, w jakich mężczyźni wpinali swoim kobietom kwiaty we włosy, a te z kolei cerowały im swetry na zimę. W obecności którego gęstwina łóżka urasta do świątyni, czyniąc modlitwą każdy nienazwany gest. Nie umiem złamać swoich traktatów samotności pod byle pretekstem. Spalić ich od tej iskry z potartych przypadkiem dłoni. Urodziłem się niepoprawny lirycznie i nie potrafię dzielić pocałunków pomiędzy. Dawać utuleń na prośbę(...).

Łatwiej jest jednak gładzić czyjeś blizny niż zapytać, skąd je ma. Ale przez dotyk rodzą się pytania. Przez palce przepływa zwątpienie i zapach cudzej pościeli. Jest we mnie coś, co potrzebuje ciągłego potwierdzania. I myślę sobie: mam zimne dłonie, ale to wystarczy...
Wystarczy, żeby rozpuścić jeszcze zimniejszy lód.