poryw nieuzasadnionego niczym optymizmu

zbyt mało mnie
by z kimkolwiek dzielić
choćby na dwie połówki jabłka

i nie poruszysz mnie już
inaczej
jak tylko biodrami

czasem jednak gubię wstyd
- w pustej szklance -
gdy znów nie odmawiasz

a ten język na wargach
o powrót staje się modlitwą.

spójrz -

zło zawsze kończy się tam
gdzie moje palce

przestaną żądać

i po zmroku wciąż kwitną
dziecięce instynkty
by tak na bezdechu

zapaść się w płucach.

jestem wyszarpaną kartką
kolejnej bezcelowej historii
śmiertelnikiem pokus tysiąca
i jednej nocy

daj mi ból -

a ja
znów poddam się
tęsknocie w moich oczach

przecież nosisz pod skórą
jeszcze wiele grzechów.