Pewnie dlatego tak wielu ludzi ma zwyczaju unikać własnego odbicia w lustrze - po prostu nie chcą widzieć, czym się (nie) stali; zwłaszcza we własnych oczach.

Czy można zakochać się w słowach? Czy słowa mogą dotykać?
Czuję jakbyś mnie dotykał. Tych najbardziej wstydliwych tajemnic. Poruszyłeś te wrażliwe miejsca, które ukrywam pod perfekcyjnie zrobionym makijażem i zbyt wysokimi szpilkami. Czy dobrze wyglądam w tej sukience, czy moje włosy mają wciąż popielaty odcień, czy nie są zbyt żółte, a sukienka zbyt krótka? Przypomniałeś mi, że to nie ma żadnego znaczenia. JA mam znaczenie. Mimo idealnej sukienki wciąż nie lubię jej właścicielki.

Można, choć to jedna z najbardziej niewdzięcznych form miłości.
Krótkie sukienki i zbyt wysokie szpilki lubisz pomimo, ze słów otrząsasz się czasem latami.

Bezradność zwykle każe nam zmieniać wszystko wokół, ale rozwiązanie zawsze tkwi gdzieś wewnątrz.

Bywa, że znamy rozwiązanie jednak wprowadzenie go w życie skrzywdzi zbyt wiele osób.

Ps. Lubię sukienki, nie wspomniałam, że są krótkie :D

To nadal zbyt mało, aby przekonać mnie do roli męczennika; tej chronicznej frustracji tuż po otwarciu powiek.

PS Zaśmiałem się - wygląda na to, że w wytkniętym fragmencie mimowolnie przyjąłem już własną perspektywę, heh.

Męczennika? Myślę, że zinterpretowałeś to, aż nadto.

Ps. W Twojej perspektywie mam którą sukienkę, tonę makijażu i pustą głowę?:D