"Jak to jest, że kobiety potrafią tak oszałamiająco pisać o Kenii.... Rozdziały tej książki są niczym krótkie i niezapomniane utwory muzyczne - Country Life" - napisano na okładce książki Kuki Gallmann, mając zapewne na myśli Joy Adamson i jej " Elzę z afrykańskiego buszu" oraz Karen Blixen z "Pożegnaniem z Afryką".
I rzeczywiście... jak sięgam pamięcią nie utkwiły mi w niej żadne męskie opowieści o Afryce. No, może z wyjątkiem naszego Sienkiewicza. Nie, zaprzeczam... może są... na pewno są. Tylko dlaczego te babskie wryły się w moją literacką pamięć? Adamson i Blixen czytałam dawno temu, na Gallmann trafiłam tam, gdzie zawsze znajduję interesujące książki. W parku, w " domku dla książek", jak zwykł mawiać mój wnuk na miejsce, gdzie można [...]

Pisanie recenzji o książce autorki Nagrody Nobla nie jest zadaniem łatwym. Skrytykować nie wypada, opisywać treść.... po co, to nie lektura szkolna, zachwycać się... inni już to zrobili. Spróbować na zimno, bez emocji? Spróbujmy.
"Gra na wielu bębenkach" Olgi Tokarczuk to zbiór opowiadań. A tych nie czyta się tzw. ciurkiem, wszystkie w ciągu jednej nocy. Wszak to nie kryminał. Opowiadaniami czytelnik powinien się delektować. Jedno przed śniadaniem, drugie po obiedzie... Zbiór krótkich tekstów może leżeć obok innej książki i stanowić przerywnik w jej czytaniu. Taki deser na podwieczorek, którego nie połykamy w całości, ale nakładamy odrobinę na łyżeczkę i delikatnie rozprowadzamy w ustach, by nasycić wszystkie kubki smakowe, sprawdzając, czy nam smakuje....
I tak też jest z opowiadaniami Tokarczuk. Błędem [...]

Nad brzegiem rzeki
stanął dom.
Powiedzieli, że jest mój.
Podali klucze
w asyście proboszcza
z najbliższej parafii.
Poprosili, by zamieszkać
i cieszyć się
zabetonowanym brzegiem rzeki
patrzącej na tłumy przy grillu na gaz.

Nie mogę.
Nie potrafię.
Nie chcę.

Marzę
o wiosennej powodzi,
by zalała beton,
wyżłobiła w nim dziury
i zabrała ze sobą.

Marzę
o dzikiej trawie,
starych krzakach
i piasku
spadającym do wody.

By było
jak kiedyś,
jak dawniej,
jak na czarno-białych fotografiach.

Tak, wiem,
jestem stara....
marzenia mieszają się ze wspomnieniami....

Osoby urodzone w latach 50 i 60 - tych zapewne inaczej rozumieją słowo "kryminał" niż współczesne pokolenie. "Kryminał" były to z reguły książki w wydaniu, po współczesnemu - kieszonkowym. Zabierano je w podróż pociągiem, w dużych miastach czytano w komunikacji miejskiej, uczniowie ukradkiem czytali je na nudnych lekcjach trzymając pod ławką lub na kolanach. A najgorszym świństwem, jakie można było zrobić nielubianemu koledze, to powiedzieć kto zabił. "Krawędź życia" Edmunda Żurka należy do tego typu literatury.
Wydanie kieszonkowe, na papierze drukowym klasy V, miękka okładka, całkiem przyzwoity klej do kartek. Egzemplarz, który trafił mi do rąk był zniszczony, ale w całości. Akurat ten utwór należy do literatury "no fiction" i został wydany w cyklu "Współczesny reportaż polski". Mamy tu zatem [...]