Twórczość, kanashimi

Stół
Krzesła
Szafa
Wszystko nie na swoim miejscu
Więc przekładam

Niedbałym gestem rzucam stół na ścianę
Krzesła miękko lądują na parapecie
Szafa stoi w drzwiach
Strażnik moralności
A na środku pokoju
Stoję ja

Znów chaos
Znów nieporządek

Więc układam

Stół na krzesłach
Szafa pod krzesłami
I ja
W drzwiach

Chaos chaos nieporządek
Zamykam oczy
To w mojej głowie

Tak naprawdę człowiek nie potrafi kochać za zalety.
Kocha się za wady.
Za zalety się nienawidzi.

Fałszywe oblicze pokazywane innym, gdy gorzkie łzy spływają po policzkach. Jak można być tak perfekcyjnym w kłamstwie?
Bezsens istnienia. Niezrozumiały bełkot uczuć, których nie da się wyartykułować. Jak żyć, gdy ze wszystkich stron napierają cztery ściany - przeszłość, teraźniejszość, przyszłość i pustka.
Życie bez pasji i celu jest zmarnowanym życiem. Doskonałość wybitnych jednostek, wpływa destrukcyjna na szarość ludzkiej masy. Masy, która jest świadoma swojej szarości. Masy, która w hierarchii świata jest dwa stopnie od obskurantyzmu, a o całe lata świetlne do doskonałości.
Jak żyć, gdy zimny blask gwiazd obdarzył zaszczytem obcowanie z Aniołem Doskonałości, samemu będąc nieprzeciętnym w przeciętnych?
Jak poradzić sobie z destrukcyjną falą, gdy raz po raz Twój Anioł obnaża gnijące resztki Twojej nie-Doskonałości?
Opadasz w próżnię bezsensu i zapomnienia. Stajesz się kawałkiem gnijącego mięsa, rzuconym na pożarcie wygłodniałym krukom. Umierasz za życia w bólu swojej niedoskonałości, tylko dlatego, że ktoś nie dał szansy bądź sam sobie odebrałaś nadzieję, pławiąc się w fałszywym szczęściu Doskonałości.
Samotność... Stan, który może uchronić się przed zgubnym wpływem pasji i sensu istnienia.
Masz tyle sił, żeby stanąć w opozycji do Doskonałości i świadomie wybrać próżnię i bezsens istnienia?

Tęsknota... Abstrakcyjne pojęcie nie odzwierciedlające stanu duszy. Zawiłe i złożone, które dotyka każdej warstwy szarej rzeczywistości. Mimo starań, aby wyprzeć ją z życia, ona jest i przypomina o sobie w najmniej oczekiwanym momencie.
Tęsknota... Autodestrukcyjna siła, która szydzi i pluje w twarz rzeczywistości. A przecież to ona jest abstrakcją, wyimaginowanym uczuciem ludzi. Więc dlaczego tak silnie zakorzenia się w umyśle. Wpija stalowymi kłami w bezbronne serce, którego jedyną obroną jest rzeczywistość.
A rzeczywistość... Swoją przyziemnością, prostotą i klarownością nie potrafi przeciwstawić się okupacji bezwzględnej, wyrafinowanej a zarazem słodkiej i cudownej Tęsknocie.
Myśli spętane w nieograniczone liny wyobraźni, marzeń i miłości nie zdolne do jakiegokolwiek czynu, poddają się, obwiniają wyidealizowany obraz kochanka, aby w swoim prostactwie usprawiedliwić siebie i swoje czyny.
Myśli... Nieokiełznana siła, jak burza miotająca bezbronnymi koronami drzew, niszczy piękno miłości, tworząc zatrute obrazy imaginacji, aby później móc utożsamić je z portretami rzeczywistości.
Subtelność miłości traci swoje atrybuty na rzecz niszczącej siły Tęsknoty.

Miłości kwiat zrodzony w oprawie z młodych.
Uczucie tak głębokie w czerwonej szkatułce rodzi.
Wydawałoby się rzeczą naturalną, że drży w tęsknocie,
W miłosnej bańce, która mieni się złotem.
Zatem...
Dlaczego, to pokraczne dziwolągi umysł płodzi
I na światło dzienne rodzi?
Dlaczego pozwala morzyć czerwieni szkatułce
wypełnionej?

Blade lica... Czerwienią opatrzone, maskują
fałsz i zło w duszy wcielone.

Dziś już wiem, że zgubiłyśmy się w świecie.
Moja miłość narodziła się z Twojej.
A Twojej dziś już brak.
Jestem w Twoim życiu cieniem.
Zgniłym nic nie wartym cierniem,
Który oplata twoje kostki i
Zatrzymuje cię w miejscu
Tworząc kałużę brudnej krwi
Pod sinymi stopami, które
Pragną pójść na przód.

Kilkanaście miesięcy temu, a dokładniej 14,
ktoś zasadził w moim sercu ziarno.
Przez rok cały wyrosło z niego drzewo.
Nie jest ono silne, duże, zdrowe...
Lecz słabe, małe, chore drzewko.
Które ugina się przed złowrogo błyskającymi
kłamstwami.
Które gnije w sobie przez zimny, słony
deszcz łez.
Które nie cieszy się z delikatnych i subtelnych
pieszczot słońca twych oczu.
Drzewko, które wyrosło z miłości, a czas
podlewał go zimnymi wiadrami nienawiści.

Co byś zrobiła, gdybym przyszła odmieniona?
W jasnej sukience, rzęsie zwiniętej w kokieteryjnym geście,
śladem czerwieni na wargach i lekkich pantofelkach stworzonych do tańca.
Co byś czuła i ile mi siebie dała?
Czy byś się zorientowała, że to nie Twoja Dama?
Może...
Taka właśnie mnie wyśniłaś i serce w mych dłoniach z ochotą złożyła?
Nie wiem.
Szarym płaszczem swe ciało i duszę okryłam, a od Ciebie murem się odgrodziłam.
Czasem...
W kroplach deszczu mi się przypomina odmieniona dziewczyna,

Samotnie stojąc nad brzegiem klifu, zrzuciła w morze biała chusteczkę.
Tak poleciały jej marzenia. Odeszła, nawet nie roniąc łez.
Jej serce zamarzło, a rzeka łez już dawno wyschła.
Tak przecież będzie lepiej, szeptały głosy na jej ramieniu.
Upadła miękko na szczycie swej zguby, a głosy szeptały dalej.
Zamknęła jasne oczy i zapadła w sen.

Śniła o pięknych aniołach, tańczących na morzu.
Błękit ich skrzydeł odbijał blask słońca.
Uśmiechnęła się delikatnie, wyciągając dłoń.
Jeden z aniołów ją pochwycił.
Choć do nas, szepnęły inne.
Skinęła głową, oddając się aniołom.