AT
Tęsknota... Abstrakcyjne pojęcie nie odzwierciedlające stanu duszy. Zawiłe i złożone, które dotyka każdej warstwy szarej rzeczywistości. Mimo starań, aby wyprzeć ją z życia, ona jest i przypomina o sobie w najmniej oczekiwanym momencie.
Tęsknota... Autodestrukcyjna siła, która szydzi i pluje w twarz rzeczywistości. A przecież to ona jest abstrakcją, wyimaginowanym uczuciem ludzi. Więc dlaczego tak silnie zakorzenia się w umyśle. Wpija stalowymi kłami w bezbronne serce, którego jedyną obroną jest rzeczywistość.
A rzeczywistość... Swoją przyziemnością, prostotą i klarownością nie potrafi przeciwstawić się okupacji bezwzględnej, wyrafinowanej a zarazem słodkiej i cudownej Tęsknocie.
Myśli spętane w nieograniczone liny wyobraźni, marzeń i miłości nie zdolne do jakiegokolwiek czynu, poddają się, obwiniają wyidealizowany obraz kochanka, aby w swoim prostactwie usprawiedliwić siebie i swoje czyny.
Myśli... Nieokiełznana siła, jak burza miotająca bezbronnymi koronami drzew, niszczy piękno miłości, tworząc zatrute obrazy imaginacji, aby później móc utożsamić je z portretami rzeczywistości.
Subtelność miłości traci swoje atrybuty na rzecz niszczącej siły Tęsknoty.
Autor
