Uczucia to tylko iluzja, która zasłania nam rzeczywistość. Chce, żebyśmy uwierzyli, że naprawdę kochamy. Po jakimś czasie się ona kończy, a my patrzymy na zwykłą scenę. Bez ognia, bez sztuczek, bez fanfarów.
Wtedy właśnie musimy zdecydować, czy chcemy iść na nowy pokaz, znów przeżyć cos niesamowitego, zobaczyć magię, czy może zostać, patrząc na kapelusz bez królika. Trwać w czymś o wiele spokojniejszym. Wcale nie gorszym. Po prostu innym.

Język ściśnięty.
Dwa słowa tylko.
Kształt liter wypycha
tę bramę zębną.

Ni tchu.
Ni siły.
Ni odwagi.

A tak bym chciała
bez supła ruszyć.
Bez kolejnej dekady,
związanej dreszczem obawy.

Przekroczyć siebie.
Otchłań przebrzydłą.
Ściągniętą dumą
czarnej owieczki.

Tylko dwa słowa,
a na termometrze
wije się w górę
kolor twoich oczu.

Czarne zaklęcie.
Zdejmij ten urok!
Zdejmij złowrogi
uśmiech z mego serca!

Zabierz te dwa słowa
lub...
Rozplącz język.

Stoję przed lustrem,
widzę tam kogoś...
Kogoś, kogo chyba poznałam...
Kogoś, kto marzy o choć jednym oddechu,
o jednej iskierce wyczekanej
słodyczy.

Wtem coś się dzieje.
Nie widzę juz siebie!
Szkło połamane...
Ja połamana...
Szklana drzazga wbija się w serce,
bólem dotyka nawet mej
duszy...

Czy to moja wina?
Ja tylko stałam i...
Patrzyłam z niechęcią
na tę znajomą sylwetkę,
obok której wciąż
nikogo nie było.

Może to pustka przełamała
ostatnią złotą tarczę
nadzei.

Jej już nie ma.
Czy ja więc jestem?
Czy mogę posklejać lustro samej
siebie?
Czy mam szansę zobaczyć
w sobie "to coś",
czego jeszcze nikt
nie był w stanie zauważyć?

Czy Feniks jest w stanie jeszcze
rozpalić me serce?
Czy może sprawić, że
pokocham samą siebie?
Czy może doszczętnie sprawi,
że spłonę razem z nim?