Niech już nie chowa
mi się pod łóżkiem,
niech już ta mowa
wypije mnie duszkiem,
nie chcę już patrzeć
jak się przemyka
niech już zanika
i nie czeka na pojutrze
Bo wystarczy mi,
że widzę to w lustrze

Wstaję rano,
zbieram z podłogi
rozrzucone kawałki siebie.
Patrzę w lustro
i - jak każdego dnia -
dziwię się, że to ja.
Przecież w środku jest wciąż
ta dziewczyna
z głową w chmurach.
Chyba jej już nie słyszę...
Wkładam maskę
damradęwszystkook
I idę walczyć
z kolejnym dniem.

Pamiętasz, jak w dawnych dniach i latach szczęśliwe byłoś? Jak, zanim oczy ją odnalazły, trosk większych nie miałoś, niż dniem żyć, słońcem się cieszyć? I cóż się z tym stało? Cóż to, że jedno mgnienie i radość z ciebie umyka? Że mrugnięcie oka wyrywa dawne wspomnienia?
Czyż tym jest miłość?
Cóż ty o miłości wiesz, cóż ja wiem?
A może watro by wrócić do tego, co dawne? Do wspomnień, uśmiechów błahostek? Do tej miłości, tej prawdziwej. Tej jedynej, która nigdy nie zrani, nie odtrąci? Do tej którąś pierwsze poczuło? Do samego siebie?
Czyż nie tego trzeba miłości? Wpierw kochania siebie?
[stusłówek]

List do duszy

Kocham cię,duszo moja,ubrana w miłość,
w małym zakątku serca schowana,
maleńka iskierko,
przez Boga nadana teraźniejszości,a może przeszłości.
Do źródła płyniesz, niczym pochodnia spragniona światła.
Tęsknotą twarz mą zakrywasz ,
Krzyczysz do świata, który tworzysz,
Bacznie przyglądasz się temu co robisz.
W myślach płynących, niczym obłoki,
Czekasz na jedno małe słówko:
"Kocham cię duszo, maleńki skrawku istnienia"
Gdy się otworzysz na wielką miłość,
Wszelkie twe troski,
Odpłyną się jak mgła.
Posłuchaj duszy- śpiew jej świetlisty
Oczyszczaj ciało i zmysły ,
Pokochaj siebie
Gdyż sam wybrałeś,kim teraz jesteś.
Blaskiem pochodni z mroku oświecaj życie,
I kochaj siebie w najmniejszych rzeczach ,
A dusza będzie z Tobą....

Jestem sama sobie winna
I wdzięczna i miła, pełna goryczy
Pod kwaśną miną
Skrywam tak wiele słodyczy

Nie poznaję sama siebie
I odkrywam na nowo
Błądzę i odnajduję
Zachwycam się tą osobą

Nigdy się nie dziele
Zawsze mnożę korzyści
Egoistycznie
Biorę to, co mi się wyśni

Liczę na siebie
I siebie wychwalam
Bo nigdy nie jestem tak kochana
Jak wtedy, gdy jestem sama

W tych oczach
utkanych łzami
szukam szczęścia,
szukam ciebie,
szukam siebie.

Chyba się zgubiłam.
Chyba zapomniałam,
że sama ze sobą
też mogę być szczęśliwa,
że sama jestem wartościowa.

Zgubiłam się w tych oczach,
które wciągnęły mnie do
jeziora oddania
i próbowały zaciągnąć na dno
razem z Tobą.

Najbardziej żałuję, że zgubiłam serce.
Teraz próbuję odnaleźć
choć jego szczątki
które mam nadzieję,
że gdzies jeszcze są.

Tylko...
Czy sama
jestem w stanie je znaleźć?

Jestem.

Stoję przed lustrem,
widzę tam kogoś...
Kogoś, kogo chyba poznałam...
Kogoś, kto marzy o choć jednym oddechu,
o jednej iskierce wyczekanej
słodyczy.

Wtem coś się dzieje.
Nie widzę juz siebie!
Szkło połamane...
Ja połamana...
Szklana drzazga wbija się w serce,
bólem dotyka nawet mej
duszy...

Czy to moja wina?
Ja tylko stałam i...
Patrzyłam z niechęcią
na tę znajomą sylwetkę,
obok której wciąż
nikogo nie było.

Może to pustka przełamała
ostatnią złotą tarczę
nadzei.

Jej już nie ma.
Czy ja więc jestem?
Czy mogę posklejać lustro samej
siebie?
Czy mam szansę zobaczyć
w sobie "to coś",
czego jeszcze nikt
nie był w stanie zauważyć?

Czy Feniks jest w stanie jeszcze
rozpalić me serce?
Czy może sprawić, że
pokocham samą siebie?
Czy może doszczętnie sprawi,
że spłonę razem z nim?

Z miłością do samej siebie jest trochę jak z pizzą.

Gdy wracam z pracy po zmianie, która dałaby w kość nawet Herkulesowi mam zazwyczaj ochotę na coś serowego. Nawet gdy mam jedzenie w lodówce, w takie ciężkie dni pozwalam sobie na pizzę. Czasem kupną ze sklepu, a czasem już gotową, przyniesioną pod moje drzwi. Jest to głupotka, zakazany owoc na wyciągnięcie ręki, ale to małe i bardzo kaloryczne coś sprawia, że stres trochę mniej daje się we znaki, że na chwilę jest trochę lżej. Wiem, co moja mama by na to powiedziała. Mogę praktycznie usłyszeć słowa, których użyłaby do wyrażenia swojego niezadowolenia, ale to nie ma znaczenia. Akurat w takim momencie pizza jest moją prywatną oznaką miłości.

Zdarzają się jednak momenty, w których to właśnie odpuszczenie sobie pizzy jest aktem miłości do samej siebie. Kiedy to już trzecia, mordercza zmiana w tym samym tygodniu, albo kiedy wyniki wskazują, że mój cholesterol jest zbyt wysoki. Wtedy właśnie moje zachcianki nie mają znaczenia, bo akurat potrzebuję czegoś innego. Potrzebuję zadbać o siebie i zrobić wszystko, co mogę, żeby serduszko nie przestało bić za szybko.

Gdy mówi się o emocjach, trudno jest stwierdzić coś na „pewno”, dlatego ciężko jest powiedzieć, o co chodzi dokładnie w kochaniu siebie. Czasem akty miłości są diametralnie różne. Okazywanie miłości samej sobie, zależy od sytuacji. Najważniejsze, to robić to, co jest dla nas dobre.

Pośród ludzi stoję sama
cała masa słów i spojrzeń
czy z dzieciństwa jakąś rana
ciągle po mej głowie krąży?
czy wrażliwość mści się na mnie
gorzko mi smarując usta
każe widzieć tam bariery
gdzie jest droga całkiem pusta

Walkę toczę w sercu na dnie
często klęska mnie przygniata
nie przejmować się co myślą o mnie?
chyba jednak nie potrafię...
tak to jest że ludzkie słowo
raz balsamem a raz wnykiem
ciągle uczę się na nowo
nie przejmować się krytyką

Bardzo cenię dobre rady
nieraz pytam się o zdanie
jednak gdy ktoś mi układa życie..
to co dla mnie pozostanie ?
od dziś będzie mało ważne
to co myślą o mnie ludzie
w życie trzeba iść odważnie
Bądźmy sobą! Niech się uda!

Droga M.
Wiem, że lubisz swoje imię - zawsze je lubiłaś - dlaczego zatem nie kochałaś siebie? Przecież zawsze ciągnęło Cię do ludzi , świetnie dogadywałaś się nawet z młodymi. Twój uśmiech tak często rozjaśniał ciemności tych, których złe chwile popychały na spotkanie z Tobą... i ta Twoja intuicja - zupełnie ignorowana w młodzieńczych latach , a nieśmiało zauważana w dorosłym życiu. Rozpoznawana dzięki ludziom, zwracającym się do Ciebie z problemami. Zawsze umiałaś trafnie ocenić sytuację i dać nadzieję na przyszłość. Czemu tak mało wierzyłaś w siebie, czemu nie kochałaś siebie za każde dobre słowo ofiarowane innym. Wiem, zbyt dobrze wiem ile razy płakałaś w poduszkę, kiedy próbowano Cię zniszczyć, pozbawić nadziei, upokorzyć i zdeptać godność. Ale się nie poddałaś, [...]

Kochać siebie - prawdziwie - nie jest łatwo.
Miłość własna wymaga jubilerskiej precyzji i aptekarskiej wagi. Połączyć ze sobą poczucie własnej wartości i pokorę, zdrowy egoizm i zdrowy rozsądek - to prawdziwa sztuka. Nie zapamiętać się w kochaniu siebie i siebie nie znienawidzić. Nie usuwać się w zupełny cień i nie ocieniać sobą innych.
Kochać siebie - prawdziwie - trzeba. Przecież - jak siebie samego, tak bliźniego.