Jo Nesbø, recenzje książek

Niewiarygodna opowieść, którą czyta się z przekonaniem o tym, że dzieją się niestworzone rzeczy. Ale autor nie próbuje nas nakłonić do tego, abyśmy uwierzyli, że to mogło się zdarzyć. Wręcz przeciwnie...

Jo Nesbø wplata elementy fantastyczne, bawi się konwencją, wraca do thrillera. Po to tylko, by za moment książka przepoczwarzyła się w lekturę dla młodzieży. Ale to tylko pozory! Trudno się od tego oderwać, bo chcemy wiedzieć, jak to wszystko zostanie wyjaśnione. Jak rozwikłane zostaną zagadki. Co czai się na końcu tej historii. I gdy się już tego dowiadujemy, wszystko układa się w logiczną całość. Magia.

Nigdy nie wolno ufać swojej pamięci […]. Ona daje ci tylko to, czego potrzebujesz. Więc… równie dobrze można jej zawierzyć.

Ten norweski pisarz znany [...]

Wiele razy wspominałem, że Jo Nesbø pisze książki z serii o Harrym Hole'u w taki sposób, że można je czytać nie w kolejności chronologicznej. Tak też było w moim przypadku. Do czasu aż sięgnąłem po Nóż, książkę, która wyjaśniła mi kilka tajemnic.

Nóż to wielowątkowa powieść, w której pozornie odległe wydarzenia w niespodziewany sposób zmierzają do punktu kulminacyjnego. W tym punkcie się spotykają, ale sama droga stanowi interesującą historię i autora jak zwykle ciekawie opowiada nam o tym, co przydarzyło się bohaterom tej historii.

Jak to w tej serii książek, jest to lektura dla czytelników pełnoletnich. I jak to u Jo Nesbø, niektóre fragmenty budzą grozę.

Jest to bardzo wyjątkowa książka z cyklu o Harrym Hole'u. Nie chcę zdradzać szczegółów. Aby dowiedzieć się o jej wyjątkowości, będziecie musieli sięgnąć po nią osobiście. I może właśnie z tego powodu akurat przy lekturze tej książki mogę pozostawić tu jedną dobrą radę: nie czytajcie Krwawego księżyca przed Nożem. Nie czytajcie Noża przed resztą książek z tego cyklu. Myślę, że kolejność w przypadku pozostałych książek jest dowolna.

Razem z książką Zazdrość Jo Nesbø postanowiłem kupić Zemstę. Jest to zbiór kilku opowiadań poruszający w różny sposób motyw zemsty.

Wspólnym mianownikiem jest tutaj nie tylko zemsta. Każde opowiadanie zawiera w sobie pewien element wizji przyszłości. Czasem jest to apokaliptyczny chaos. Czasami świat rozdzielony między korporacje, tzw. kartele.

Książka rozpoczyna się mocnym opowiadaniem pt. Antidotum, które doskonale wprowadza nas w klimat i przedstawia pomysł na ten zbiór. Nie będę tutaj opowiadał szczegółów żadnej z historii, aby nie psuć nikomu zabawy z lektury.

Opowiadanie Niszczarka na pewno pozostawia nas z wieloma pytaniami. Cykady to niesamowita opowieść o wszechświatach równoległych, która mogłaby doczekać się ekranizacji. Czarny skoczek trzyma nas w napięciu do samego końca. A Wyspa szczurów to najdłuższe opowiadanie, które czyta się z zapartych tchem.

Jo Nesbø nie rozczarowuje i tym razem. Gorąco polecam!

Po przeczytaniu kilku książek z serii powieści o Harrym Hole'u sięgnąłęm po Zazdrość. Książkę, która nie stanowi elementu większej historii. A nawet wręcz przeciwnie: sama jest zbiorem kilku opowiadań, czyli zawiera w sobie mniejsze elementy, krótsze historie.

Opowiadania są w ogóle jedną z moich ulubionych form literackich. Lubię je, ponieważ wydaje mi się, że muszą być trudne do napisania, mimo że z pozoru wydawałoby się, że przecież są krótsze niż powieści, więc mniej wymagające od autora. Dla mnie wielkość sztuki tworzenia opowiadań wynika właśnie z tej zwięzłości. Tu nie ma miejsca na wątki poboczne, które nic nie wnoszą do fabuły. To umiejętność bycia zwięzłym, ale wciąż na tyle interesującym, by przykuć uwagę czytelnika. Ale też po skończeniu lektury, by nie [...]

Pierwszy śnieg to lektura szybka, chwilami nieprzyjemna, acz wciągająca i na pewno interesująca dla każdego fana policjanta z Oslo, Harry'ego Hole'a.

Autor ciekawie przeplata losy postaci. Łatwo zwodzi nas na manowce w podejrzeniach, kto jest sprawcą zagnięć kobiet w Oslo. Przestępstwa zwykle dokonywane są w dniu, w którym spada pierwszy śnieg. Razem ze śniegiem na miejscu zaginięcia pojawia się tajemniczy bałwan.

Główny śledczy otrzymuje też list będący wyzwaniem od seryjnego zabójcy. Czy uda mu się zatrzymać szaleńca? Kto jest sprawcą przestępstw i jakie są jego motywy?

Sięgnąłem po tę lekturę z wielkimi nadziejami, ponieważ nie czytałem książek tej serii w kolejności chronologicznej. Spotkałem więc już bałwana w jednej z poprzednich książek. Dobrze jednak wypełnić luki w historii i w pełni zrozumieć to, o czym Jo Nesbø pisze w kolejnych częściach.

Myślę, że najlepszą rekomendacją będzie fakt, że ostatnie kilkadziesiąt stron pochłonąłem podróżując komunikacją miejską. I nic nie miało dla mnie znaczenia. Autobus, metro, pociąg, samolot - bez znaczenia. Musiałem po prostu czytać, bo bardzo chciałem się dowiedzieć, jak ta historia się kończy.

I dowiedziałem się. Polecam, miłe uczucie.

Ktoś pod jednym z cytatów z książki wspomniał, że trudno oderwać się od historii stworzonych przez Jo Nesbø. Muszę przyznać rację tej osobie, która stwierdziła, że ostatnia strona kolejnej książki staje się pierwszą następnej. Nie inaczej było w moim przypadku.

Po kilku lekturach książek Jo Nesbø zastanawiam się, co w nich jest takiego, że łatwo po nie sięgać i czy tym razem też tak było. Myślę, że to kwestia lekkości narracji, która balansuje ciężkość tematu (w końcu to kryminał). Autor, podobnie jak główny bohater, działa metodycznie, nie zawsze logicznie (co nie jest wadą), odkrywa przed nami karty tak, że uczestniczmy w śledztwie. Gubimy się, wracamy na właściwy trop, dowiadujemy się więcej o sprawie, rozwiązujemy ją.

Poza tym jego książki są [...]

Pancerne serce to kolejna powieść J. Nesbø, który przy pomocy swojego głównego bohatera, Harry'ego Hole'a, zabiera nas do Hong-Kongu, Norwegii i Konga.

Nie czytam tej serii chronologicznie, ale zauważyłem, że Harry więcej podróżuje niż w pierwszych częściach tej kryminalnej sagi. Wnosi to ciekawy balans do mroźnej Norwegii, i czyni całą opowieść ciekawszą. Zwłaszcza, gdy niektóre miejsca mają za sobą mroczną przeszłość, z której można skorzystać, wymyślając wyrafinowane metody unieszkodliwiania swoich ofiar.

Mam przeczucie, że J. Nesbø staje się autorem, po którego książki sięgam najczęściej. Daje mi to pewną perspektywę, z którą mogą spojrzeć na każdą kolejną lekturę. Gdzie jest w tej układance Pancerne serce? Na pewno nie rozczarowuje, mimo że chwilami trudno się ją czytało z powodu drastycznych opisów. Ale jest w tej książce też sporo wartkiej akcji, wciągających zwrotów akcji, wielowarstwowych intryg, i momentów, które dają do myślenia.

Może lekko ponad 500 stron to nie jest przesadnie długa książka, ale nie ma w niej dłużyzn i chwilami trudno było mi się oderwać od lektury, mimo że akurat musiałem skupić się na czymś innym. Przez chwilę miałem wrażenie, że można by na podstawie tej książki nakręcić film, i mimo że jest w niej wiele wątków nawiązujących do poprzednich części serii, łatwo da się je zrozumieć bez ich znajomości.

Cóż, kolejna sprawa rozwiązana. Harry Hole znów ląduje w dziwnej czasoprzestrzeni bycia "pomiędzy". Ale tylko do momentu, aż będzie ponownie potrzebny. Jestem tego pewien :-)

Jo Nesbø zaprasza nas w podróż ze słonecznego Los Angeles, gdzie akcja powieści się zaczyna, do nieco łagodniejszego klimatu Oslo, w którym dzieją się paskudne rzeczy.

To nie jest moje pierwsze spotkanie z tym autorem. Teoretycznie wiedziałem, czego mogę się spodziewać, ale były w niej momenty, gdzie włos zjeżył mi się na głowie.

Książka jest obszerna, ale wartkość akcji, lekkość dialogów, oraz wciągająca historia sprawiają, że czyta ją się szybko. Zdecydowanie polecam ludziom o mocnych nerwach. Najbardziej zainteresował mnie wątek biologiczny tej historii - liczne teorie i przypuszczenia. Nie wiem, na ile możliwe jest to, o czym pisze autor, natomiast sprawnie i logicznie buduje on napięcie wokół swoich bohaterów.

Podobała mi się dwoistość prowadzenia narracji - oprócz standardowego narratora, mamy tutaj potok myśli zabójcy. Aktualnie czytam Pancerne serce i mam wrażenie, że J. Nesbø zastosował tam podobny efekt.

Książka ma też smutne momenty. Jeden z ciekawszych i moich ulubionych bohaterów żegna się z nami... Chyba że autor znajdzie sprytny sposób na to, żeby jego duch pozostał z nami. Zawsze lubiłem fragmenty z jego udziałem i jego interakcję z Harrym.

Ostateczna ocena to 4/5 z pewnych osobistych powodów, których tutaj nie wyjawię. Polecam, warto sięgnąć po tę lekturę, mimo że jest krwawa jak jej tytuł! :-)

To moja kolejna lektura książki Jo Nesbø w ostatnim półroczu. Mając w pamięci poprzednie ksiażki z serii o Harrym Hole oraz serię Krew na śniegu mogę śmiało przyznać, że z dotychczasowych książek ta stanowi mocne TOP3, tuż obok Trzeciego klucza i I tomu Krwi na śniegu.

Autor snuje opowieść wokół tajemniczych morderstw w Oslo. Jednak mimo że stolica Norwegii stanowi centrum wydarzeń, wykraczamy daleko poza nią - do Pragi, w daleką przeszłość, a nawet w umysł zabójcy. Nesbø puszcza oko do czytelników, którzy znają poprzednie tomy serii, ale z drugiej strony pozwala także nowemu czytelnikowi zorientować się w sytuacji wprowadzając każdą nową postać. Szczęśliwie dla wierniejszych fanów nie ma mowy o dłużyznach przy tych opisach.

Jestem zadowolony z czasu, który poświęciłem na przeczytanie Pentagramu. Jest kilka wątków, które pozostawiają niedosyt lub stanowią zagadkę, ale może to celowy zabieg autora... by prędko sięgnąć po kolejną część.

Jo Nesbø znów skupia uwagę czytelnika na zdarzeniach, które dzieją się w Oslo. Mimo że to kolejna odsłona norweskiej stolicy jako miejsca akcji, Oslo się nie nudzi. Powiem więcej, dzięki lekturom książek tego autora mam coraz większa ochotę zwiedzić to miasto i spróbować odnaleźć ten niesamowity klimat, który z taką lekkością tworzony jest w serii książek o komisarzu Harrym Hole.

Oprócz Norwegii na chwilę przenosimy się do Chorwacji. Na przemian robi się więc chłodno i gorąco. Muszę przyznać, że to jedna z lepszych części serii, które dotychczas przeczytałem, a czytam je po kolei.

Jo Nesbø w "Wybawicielu" spełnia wszystkie warunki dobrego kryminału. Wyraziste postaci, klimat, fabuła, która doskonale tworzy tło dla akcji. Pisarz nagradza też wiernych czytelników serii, którzy uzyskują rozwiązanie nie tylko dla opisanej w tej części historii, ale też pomaga zrozumieć szerszy kontekst, przeszłe wydarzenia.

Moim zdaniem w "Wybawicielu" znajdziemy też najwięcej fragmentów emocjonalnych, szczerych, w które można uwierzyć, że mogły stać się naprawdę. Z tekstu dociera do nas dojrzały i spójny przekaz. Jest to świetna lektura, którą gorąco polecam, zwłaszcza po przeczytaniu wcześniejszych części.

Niesamowity rollercoaster zwrotów akcji okraszony trudnym do przewidzenia rozwojem sytuacji opisany w taki sposób, że nie odłożyłem ani razu tej książki z myślą, że to zbyt niewiarygodne. Historia z ciekawym tłem - wkraczamy w świat head hunterów, którzy rekrutują ludzi na stanowiska managerskie w Norwegii. A konkretnie jednego łowcy głów. Niezwykłego, bo tylko o takich ludziach Jo Nesbø mógłby napisać książkę.

Każda postać w książce ma charakter i nawet jeśli jest już trupem, trudno odmówić jej tego charakteru. Zgadzam się ze stwierdzeniem na obwolucie książki, że gdyby tę książkę napisał ktoś z nieco mniejszym talentem niż ten norweski pisarz, musiałaby się ona okazać niewypałem.

Z chęcią oderwałem się od serii książek o komisarzu Harrym Holu po to, aby dać się porwać historii z Oslo z innego punktu widzenia. Bo również tutaj pojawia się kilka postaci z policji, ale w jakże innym świetle. Sądzę, że świadczy tylko o dojrzałości Nesbø i o tym, że warto sięgać po historie, które tworzy.

Nie wspominam nic o filmie, który powstał na podstawie książki. Celowo - jeszcze go nie oglądałem. Jedno jest pewne, jeśli jest tak samo dobry jak książka, nie mogę się doczekać, kiedy go obejrzę.