Oblicza zazdrości

Opowiadania są w ogóle jedną z moich ulubionych form literackich. Lubię je, ponieważ wydaje mi się, że muszą być trudne do napisania, mimo że z pozoru wydawałoby się, że przecież są krótsze niż powieści, więc mniej wymagające od autora. Dla mnie wielkość sztuki tworzenia opowiadań wynika właśnie z tej zwięzłości. Tu nie ma miejsca na wątki poboczne, które nic nie wnoszą do fabuły. To umiejętność bycia zwięzłym, ale wciąż na tyle interesującym, by przykuć uwagę czytelnika. Ale też po skończeniu lektury, by nie pozostawić go z poczuciem niedosytu lub rozczarowania. Jestem mile zaskoczony, że Jo Nesbø, który stworzyłem rozległą serię wielu książek o komisarzu Harrym Hole'u, pisze także świetne opowiadania.

Każda historia w tej książce wiążę się z uczuciem zazdrości. Uczuciem pierwotnym i silnym. Jako ktoś, kto go doświadczył, wiem, że jego trudność polega na tym, iż jest niejednoznaczne. Jego moc potrafi dać nam wiele energii i cierpliwości, aby dać upust zazdrości w cywilizowany, lub zupełnie paskudny sposób. I wtedy od zazdrości jesteśmy już niedaleko do zawiści, autodestrukcji, czy nawet w niektórych skrajnych przypadkach - jak pokazuje ta książka - do zbrodni.

Jo Nesbø to autor, który świetnie buduje świat przedstawiony i zapoznaje nas ze swoimi bohaterami. Myślę, że kolejność opowiadań jest nieprzypadkowa. Londyn wprowadza nas w przyjętą w książce konwencję bazującą na nieoczywistości i zaskoczeniu. Czerpiącą z sytuacji nietypowych, ale też nie niemożliwych. Z kolei opowiadanie Zazdrość to dłuższa opowieść o tym, jak zazdrość prowadzi do dedukcji i destrukcji. Kolejne opowiadania dopełniają ten zbiór.

Siegając po Zazdrość nie wiedziałem, czego się spodziewać. Tak jak często nie wiemy, czego oczekiwać od tego uczucia w życiu. Bez względu na to, czy sami ją odczuwamy, czy stajemy się przyczyną lub obiektem zazdrości. Jedno jest pewne. Nikomu nie życzę, aby historie opowiadane przez Jo Nesbø stały się elementem czyjegoś życia.

Gorąco polecam lekturę tej książki, nie tylko zazdrośnikom...