Twórczość, Addicted

Tu- rozeszły nam się drogi.
Chociaż cel przyświecał jeden
By nie zboczyć z krętej ścieżki,
I iść zawsze obok siebie.

W pojedynkę dziś kroczymy,
Gdzieś błądzimy w ciemnym lesie,
Już na siebie nie liczymy,
Zdani na to, co los przyniesie.

I idziemy wciąż przed siebie,
Nowy cel próbując obrać.
‘Jednak trudno jest bez Ciebie,
Ostrym szlakom nieraz sprostać.’

Spoglądamy dziś ze szczytu,
W niepojętej tonąc dumie,
Tylko serce- bez zachwytu,
Ono, samotnie żyć nie umie.

Stamtąd miejsca wypatruje,
Gdzie rozeszły nam się drogi,
Nagle ktoś nas obejmuje.
Oto nastał spokój błogi.

Znów przyszło mi zwątpić,
W człowieka, mój Panie,
I tak trudno mi wierzyć,
Że na Twój obraz został stworzony,
Na Twe upodobanie.

Kamieniami ciskam,
Uderzam piorunami,
w te oczy szeleńców, morderców,
szakali.

Wszystko na nic.

Wzburzone wody we mnie,
Nikt ich nie powstrzyma.
Mój utopijny świat,
Już dawno na dnie.
Ostatnia łza skapnęła
Bezboleśnie.

Na nic moje nie chcę.

Znów wypływam na powierzchnię,
Znowu widzę straszne twarze,
Fałszem okryte, bólem przeszyte.

Stąpam po tym dziwnym świecie ,
Niczym dziecię zagubione.
W kieszeni noszę otwarty nóż,
Drugi człowiek to mój wróg.

Znów przyszło mi zwątpić,
W siebie samą, mój Panie,

Ale powiadają…
Że na Twój obraz zostałam stworzona?
Na Twe upodobanie?

zwiastował jej wiosnę
toteż przedwcześnie poczuła
przedwiośnie…
teraz wini nagie drzewa
nie wczas zrzuciły liście
tchórzliwe ptaki
przestraszył deszczyk
niedouczone żonkile
myślą że jeszcze zima
i to nie jej łzy
a łzy sąsiadki
kłamliwe kalendarze
pomylony świat
niecierpliwa jesień…

Usta skąpane w winie,
Wszak romantyczny nastrój,
Ono pomoże dziewczynie,
Przerwać miłosny zastój?

Pewna idzie na front,
A tu za miną mina,
Toż miał czekać tu na nią mąż,
A nie jego ‘jedyna’.

Z pola bitwy wraca,
Pokonana oczy w górę wznosi,
Tylko niech nikt jej nie nawraca,
O litość też nie prosi!

Wiarochłonne myśli topi,
W świeczkach pali swoje serce,
Dziś już nic ją nie zaskoczy,
Na sen: napije się raz jeszcze.

Dziś zawieszam broń,
Uśmiercony wąż - nie syczy.
Tylko w ustach smak goryczy…

Przyjdź do mnie z cukrem,
Jutro czy pojutrze.
Zaskocz mnie w południe, w nocy, z rana,
Zjaw się nagle,
Tak jak niegdyś odeszłaś,
Czując się nierozumiana.

Dziś ładuje broń.
Teleportacja w czasie.
Uciekam na poddasze.

Uratuj mnie, nakarm cukrem.
Jutro czy pojutrze.
Zaskocz mnie w południe, w nocy , z rana.
Zjaw się w tej chwili, teraz już…

***
Zamykam drzwi na klucz.

szukam Ciebie gdzieś pomiędzy
nocą a dniem
wśród szelestu traw, nagości ciał
Ty nie zwiastujesz tęczy
czarne chmury w mej pamięci burzą spokój
raz do roku...
widzę Ciebie jak przez mgłę
dotknąć chcę, coraz mniej
wiary we mnie, że w głębinach nieba będziesz-inny Ty
że nadejdziesz i ocalisz
buńczuczne serce
Ja w podzięce złożę ręce
modlitewnie Cię utulę
pokoloruję
odtąd będziesz
pastelowym mym powietrzem.

…sztucznym bezsensem
skażona
odejdę

gdzieś między nocą a dniem
nie szukaj mnie

Dziś spytać Cię muszę, czy ulżyć musze?
Ta znosi katusze,więc wnet ją uduszę?

Przyrzeknij mi Boże, że dopomożesz,
ukrócić jej męki, z pomocą mej ręki.

No spójrz, że ta muszka jest jak wydmuszka,
tak wiele w niej chęci, być świętej pamięci.

Odpowiedz mi Panie, kimże się stanę,
gdy w imię miłości, połamię jej kości?

I kimże w Twych oczach będzie ta mucha,
co zamiast powstać, pragnęła upaść?

Spragnione usta, wygłodniałe serce
Karmiła się czym popadnie
prosząc o więcej.

Łapczywie , do syta,
Delektowała się słodyczą
Dłoni, warg, języka.

Bez panierki, bez soli
Dusząc się w sosie własnym
jadła mimo woli.

W menu, w jednym garze.
Pragnęła z kimś stworzyć duet,
Zaistnieć w parze.

I choć nie chce nikt jej słuchać,
Głosi wszem i wobec:
'wszystko spieprzył kucharz!'

Ciało Twe jeszcze młode,
Drzazgami poranione,
Dziś utraciło nadzieję,
Na rychłe ukojenie.

Na rozstaju dróg,
Pytasz gdzie jest Twój Bóg,
Co zesłał na ziemię,
Człowieka, wraz z nim cierpienie.

Ziemską wędrówką strudzony,
Pragniesz z trasy zboczyć,
Wstrzymać szaleńczy bieg,
Zawrócić.

Świadom swych słabości,
Nie oczekujesz zbawienia,
Ty- grzeszny pielgrzym,
W kolejce do potępienia.

I choć niewiarą ogarnięty,
W Twej głowie szumią prawdy,
Że aby narodzić się na nowo
Trzeba być wpierw umarłym.
By powstać silniejszym -upaść.
Zabłądzić, by ktoś zaczął Cię szukać.
Na chwilę stracić wzrok, by widzieć więcej.
Utracić wszystko, by do Boga wyciągnąć ręce.

Twoje kłamstwa
Wyłożone na talerze,
drażnią moje podniebienie,
Rażą w oczy.
Pomocy!
Zniszczony wzrok.
Mrok.
Ślepcem się zwę,
widzę gdy chcę,
widzę, co chcę.
Tak lżej.
Nie widzę.
Nienawidzę.
Przeprosiny
Rzucone na tacę.
Wybaczyć? Niech stracę.
Żałobny marsz,
Ludzki jęk,
Psa szczekanie
Stało się.
Bez niej
Trudniej.
Z martwych wstanie?

Zahirem mym bądź przez chwilę,
Zmów czary.
Niechże krzyczą: Nie do wiary!
Niech ulecą złe duchy, spod poduchy.

Antidotum mym bądź przez chwilę
Odtruj ciało,
Przemierzaj śmiało,
Niech przejrzystym stanie się, wcześnie rano.

Zielem dziurawca bądź przez chwilę,
Uwolnij duszę.
Co krzyczy: duszę się
Nie dam rady, dość tej maskarady.

A gdy chwila przeminie,
To zostań jeszcze na chwilę.
W sercu swoim Cię zamknę,
Byś zechciał zostać na zawsze.
Razem przejdziemy przez życie
Wariatka i Ty -wybawiciel.

Ty -letnia mżawka, zbawca
Oczekiwany przez zaschłą ziemię,
Wsiąkałeś w nią,
Drążyłeś korytarze.
Odżyły w niej spragnione wody- stworzenia,
Roślinność zapuściła korzenie.

Ty-letnia burza, poruszyciel
Niechciany przez bojaźliwą ziemię,
Mieszałeś ją z błotem,
Raniłeś piorunami.
Pod ciężarem zawalonego drzewa,
Wydaje ostatnie tchnienie...